… schijnt de zon!
Misschien wel een heel symbolische foto, die ik op nieuwjaarsdag maakte. Vanuit mijn huis is het moeilijk zo’n weidse foto te maken. Vriendinnen met een appartement op een beetje hogere verdieping zien dit wel vaker natuurlijk.
Die zon is er altijd, natuurlijk. Maar we moeten hem wel even door dat wolkendek heen zien piepen 😉
Heerlijk, het wordt echt lente. 
Dat weet ik natuurlijk wel, hoe je het wendt of keert, de seizoenen wisselen altijd met dezelfde regelmaat. Maar als het lente wordt, dan raakt iedereen een beetje opgewonden en blij. De zekerheid dat al die bloemen en planten weer opnieuw gaan groeien. Lammetjes in de wei, de dagen worden langer, de zon wordt warmer. Iedereen wil maar wat te graag de donkere en dikke winterkleding om ruilen voor een vrolijk wapperend lentejurkje. En de mannen… die kijken uit naar rokjesdag 😉
Tja, of we het wel of niet willen, zo langzamerhand komt de winter er aan. De dagen worden alsmaar frisser en zo nu en dan ligt onze vijver er bevroren bij. Hoor ik ’s morgens de buurman zijn autoruiten krabben en leg ik ’s avonds een warm dekentje op mijn voeteneind. Maar heel erg vind ik het niet. Zeker niet als de zon overdag schijnt en het van dat tintelend weer is. En wie goed kijkt, vind zo nu en dan een cadeautje van moeder antuur. Zoals zaterdagmiddag, toen dit blad in de schaduw zo mooi berijpt was gebleven. 
Dit liedje brengt nog steeds herinneringen naar boven. We waren op vakantie, de kinderen konden net zwemmen. En bijna elke dag gingen we naar het zwembad. Daar draaiden ze tig keer per dag dit liedje. We noemde het onze treiterschijf. Sweet memories…
Ook vorige week keken we naar “We zijn er bijna” en wat een verrassing om te zien dat “ons strand” in Tolo er nog bijna net zo bijlag als in 1972.
We kwamen uit Athene, waar het druk en vol was en hadden ons verbaasd over de diepte en de smalte van het Kanaal van Korinthe. Tijd om even uit te blazen en wat te zonnen en te zwemmen.
We sloegen een zijweg in en daar lag het strand. Bijna helemaal verlaten. Er was een strook bos, waar we onze auto neerzetten, lekker in de schaduw. De autoradio stond aan en daar hoorde ik voor het eerst “The candyman” van Sammy Davis. Een liedje dat voor altijd met dat strandje verbonden zal zijn.
We hebben toen geen foto’s maar dia’s gemaakt. Die staan op zolder, in een kast. Jammer eigenlijk, moet ze toch weer eens opzoeken 😉
Maar Wikipedia biedt uitkomst, want dit is Tolo anno 2010. Ach, ik las dat er wel diverse hotels zijn bijgebouwd en dat die soms niet al te fraai zijn. Maar dit is nog een klein stukje, dat precies past in onze herinnering. Via Google Earth ontdekte dat zelfs het kleine restaurantje er nog is. Ach, misschien volgens jaar weer? Samen met de auto, ik zie dat wel zitten 😉
| Dit is het teken dat het voorjaar echt begonnen is. En of de zon nou schijnt of de wolken de dagen grauw en grijs kleuren, dit blijft een zonnig gezicht.
Helaas, het duurt maar een paar dagen…
|
  |
 |
De zon lokt iedereen naar buiten. Ook de kinderen, die nu weer volop buiten spelen. Toen ik van het boodschappen doen terug kwam, kwam ik langs de kinderspeelplaats. Er werd gebald en gerend, van de glijbaan gegleeën en met water gespeeld. Wat kinderen hadden bellenblaas en erbij stond een jongetje van drie turven hoog. Hij was helemaal weg van die mooie gekleurde bellen, die weg dreven op de wind. |
Plotseling rende hij er een achterna. Rakelings schoot hij voor me langs, in de hoop die fragiele bel te vangen. Maar helaas, die spatte uiteen op een struik. Verbaasd hief hij zijn handjes op en keek me aan. “Nou is tie ineens weg, hoe kan dat nou….?”
| Vorige week waren we in Boedapest. Vrienden hadden ons gezegd vooral warme kleding mee te nemen, want er lag nog sneeuw. Maar toen we zondag opstonden, scheen de zon volop en die bleef de hele dag schijnen. Niet alleen wij, maar ook deze man, genoot van de eerste voorjaarszonnestralen. En eigenlijk past deze foto ook prima in het vrije thema van Take a pic |
|
