Stuk bijten

Dit was nou echt een puzzel om je tanden (figuurlijk) op stuk te bijten.

Een enorme doos met suikerzoete macarons, die me weken zoet heeft gehouden.

Sommige puzzelaars sorteren van te voren alle kleuren min of meer uit. Dat doe ik niet. Ik begin natuurlijk met de rand en heb ik die dan voor een groot deel, ga ik verder met het invullen van het geheel. Dus lagen er her en der diverse macarons en groeide het beeld gestaag. De rand had ik inmiddels op één stukje na klaar. Op sommige dagen schoot ik maar hooguit 10 stukjes op.

Maar nu is ie dan toch klaar. Hij ligt nog even te pronk onder het glazen tafelblad. Kan ik eens bedenken welke ik nou weer mag lenen.

En heb ik intussen ook macarons gebakken? Nee, dat niet. Echt mijn gebit stukbijten gaat me te ver… 🙂

Nostalgie

Laatst las ik een stukje over de winkels van Jamin. Niet die van nu, die van vroeger. Met grote glazen stopflessen, met daarin zuurtjes, zuurballen, dropveters, toverballen, tumtum en weet ik wat lal niet meer. Met die heerlijk zoete geur van snoep en chocola, vanille.
Met een hoge toonbank, waarachter ik bijna schuilging en ik op mijn teentjes moest staan om mijn centjes er neer te leggen. Met, als je geluk had, een vriendelijke en geduldige verkoopster. Die de tijd nam om je keuze te laten maken. Maar vaker met een wat ongeduldiger typje, die met haar vingers trommelde, ten teken dat je wat op moest schieten. Maar ja, uit zoveel heerlijkheden moeten kiezen…