Oh nee hè…… Vlak voor ik naar bed ging, gebeurde wat ik al zo vaak vreesde. Met een harde plons floepte mijn smartphone in de wcpot. Natuurlijk reageerde ik meteen. Zonder er bij na te denken schoot mijn hand in de pot. Maar ja, de ellende was al geschied. Nog even stotterde hij, maar toen was het definitief uit. Zwart en niks anders. Mijn mooie witte telefoontje had subiet de geest gegeven. Waarom kunnen die dingen ook niet zwemmen? Potjandorie, ze kunnen van alles, ze weten van alles, maar zwemmen, nee dat kunnen ze niet. Nog niet eens drijven. Het scheelde dan ook maar een haar of hij was in de diepte van het riool gedoken.
Tja, er moest dus een nieuwe besteld worden. Nou moppert Leo wel regelmatig op mijn telefoonverslaving, maar hij en ik willen er er toch niet buiten. En toen hij dan ook ’s nachts wakker werd, had hij al uitgezocht welke nieuwe ik zou kunnen kopen. ’s Morgens kon ik zo vergelijkingen maken en bekijken of er ook leuke hoesjes voor waren. Uiteindelijk kocht ik een zelfde smartphone als hij, alleen in het wit. Met een rode hoes, zodat we er zeker van zijn dat we niet per ongeluk de verkeerde van tafel zullen grissen. Nu maar weer wennen aan het nieuwe model.
En even denk ik terug aan die grote, zware, zwarte bakelieten telefoon, die schoonouders in de kamer hadden staan. Die zo hard rinkelde dat je wel op moest nemen, geen antwoordapparaat had en zeker niet mee te sjouwen was. Och ja, dat waren nog eens tijden….  😉  😉