Media

Het zal je maar gebeuren, 42 jaar, moeder van drie kinderen en dan….. Dan blijkt je kanker te hebben. Het kan iedereen overkomen, maar als Prinses van Wales ben je overgeleverd aan de grillen van het publiek.

Bron: Google foto’s.

Die van alles vinden, achter alles iets zoeken…., de meest waanzinnige geruchten verspreiden.

Aan professionele hulp zal het haar niet ontbreken. Ze hoeft zich niet te bekommeren of er wel een oppas is, wie er eten koken zal of alle rekeningen voldaan kunnen worden. Ook al zal ze het soms wel zonder de hulp van haar man moeten stellen. Die heeft een koninkrijk dat om aandacht vraagt.

Net als iedereen moet Kate alleen het hele proces doorlopen. De angsten, de pijn, de ontreddering, de twijfels…

Laat haar toch, ze heeft rust nodig, ruimte om tot haar zelf te komen. Ze mag dan Prinses zijn, ze is bovenal gewoon een mens.

Tompoes

03-tompouce Vrijdag moest ik voor de eerste controle naar de cardioloog. Eerst een fietsproef, die goed ging. Ik fietste op de hometrainer en kreeg (gelukkig) geen last van mijn hart. Wel van mijn benen, want fietsen heb ik al heel lang niet gedaan. Bij zo’n test worden allerlei andere tests gedaan, onder andere diverse malen je bloeddruk gemeten. Die was nog wel een beetje aan de hoge kant, dus werd één van de medicijnen die ik slik verhoogd. Maar verder herstel ik  “volgens het boekje”.
En dat is natuurlijk heerlijk. Ik voel me ook alweer tot best veel in staat, neem elke dag meer huishoudelijk werk uit Leo’s handen en de plannen stapelen zich al weer op voor uitstapjes, museumbezoek en hobbies. Ik mag dus in het geheel niet mopperen, wat ik dan ook niet doe.

De afspraak was al vroeg, dus waren we rond koffietijd al weer thuis. Niet nadat we eerst bij de banketbakker zo’n lekkere tompoes hadden gekocht. Want we hadden best wel wat te vieren, nietwaar?

Vooruitgang

Het is inmiddels wel tijd om eens te melden hoe het met me gaat. Nou, eigenlijk heel erg goed! Nadat ik thuiskwam, ben ik elke dag een stapje (of zelfs meer) vooruit gegaan. Nee, geen grote stappen, maar wel telkens meer in de goede richting.
Voelde ik me de eerste dag nog zo slapjes en had ik weinig zin, de dag daarop voelde het al veel beter. Het is natuurlijk een beetje aftasten van wat ik kan en mag.
Tillen is uit den boze. Dat kan ik ook nog niet. Maar de tafel afruimen gaat prima, al loop ik met elk bord apart naar de keuken. Dat is helemaal niet erg, want lopen is erg goed voor me. En daar helpt een stappenteller me bij. Ik had hem al geïnstalleerd op mijn telefoon en nu doet ie werkelijk dienst. Elke dag zie ik het aantal dagelijkse stappen oplopen.
Uiteraard hou ik me nog heel gedeist. Ik mag geen auto besturen, maar laat me wel lekker rondrijden. Maar als het weer het toelaat, lopen we ook een stukje. Of doen we uitgebreid boodschappen, waarbij ik in het begin het karretje duw. Wordt het me te zwaar, dan geef ik het aan Leo.
Ik slaap niet meer alleen op mijn rug, maar lig nu ook weerclekker op mijn zij. De wond is inmiddels keurig geheeld en doet nauwelijks nog pijn. Nu moeten de hechtingen verteren. En paracetamol neem ik ook steeds minder vaak. Aan-en uitkleden gaat ook steeds beter. Leo is inmiddels zeer bedreven in het sluiten en openen van BH-tjes. Maar alles wat ik zelf weer kan, doe ik ook zelf. Alleen die steunkous, die moet hij bij mij aan- en uittrekken. Hij gaat dan zo lief door de knieën, alsof hij me een huwelijksaanzoek gaat doen. Maar ja, we zijn al lang getrouwd 😂😂😂

En soms zit er een dag tussen, die niet zo soepel verloopt. Een dag waar ik vooral beren op de weg zie, niet weet wat ik nou voel en er vele tranen vloeien en de paniek hevig toeslaat.
Toch komen we langzamerhand aan weer meer en meer “gewoon” leven toe. En dat is toch wel reuze snel. Gelukkig maar!

Het kan verkeren…

Al een paar dagen voelde ik me bij tijd en wijle nogal beroerd. Maar dan trok het weer weg en was ik weer kiplekker. Stress misschien.

Maar afgelopen dinsdag vond ik het tijd om naar de dokter te gaan. Die gaf een verwijzing voor de POB-poli (pijn op de borst). Woensdag en donderdag stond er wat op het programma, dus vrijdag dan maar. Zo ernstig kon het niet zijn, dacht ik. Maar nee hoor, voor ik het wist zat ik gisterenmorgen in een rolstoel en werd ik naar de hartbewaking gereden. En daar lig ik dan…. In afwachting van een hartcatheterisatie. Het kan verkeren…… Maar ik hou jullie op de hoogte!

Onbegrijpelijk


 
Toen Leo laatst diarree had, kocht ik voor hem een doosje Okugest. Dat is een homeopatisch middel, waarvan we weten dat het goed helpt zonder dat je darmen meteen op slot gaan.

Natuurlijk zit er bij die tabletten een bijsluiter. Maar of je daar nu zoveel wijzer van wordt? Of begrijpen jullie het wel?

“Okugest tabletten is een homeopathisch geneesmiddel. De wetgeving voor deze middelen is per 1 september 2012 aangepast. Als gevolg hiervan mogen we niet meer vermelden waar dit middel voor bedoeld is.
Wij mogen je wel persoonlijk advies of uitleg geven over dit product. Bel gratis met de VSM Advieslijn…”

Deur

Om onze 41e trouwdag te vieren, gingen Leo en ik een paar dagen naar Maastricht. We logeerden in een Designhotel, dat gelukkig via een mooie aanbieding redelijk betaalbaar bleef.
Het hotel was inderdaad zeer design en onze kamer ruim, met heerlijke brede bedden en een enorme badkamer. Alleen……. zonder deur. Er was een open verbinding tussen het slaapgedeelte en de bad/toiletruimte.
Nou ja, na 41 jaar voel je vrij in elkaars nabijheid, schrik je niet meer voor bloot.
Maar toch, allebei dachten we meteen “hier moet je natuurlijk niet aan de diarree zijn”. Maar ja hoor, laat Leo nou toch de eerste nacht ziek worden. Midden in de nacht begon zijn buik op te spelen. Het werd rennen naar de fraaie design toiletpot, waar hij weliswaar op kon doen wat gedaan moest worden, maar waar hij zich ook vreselijk ongelukkig op voelde. Nee, het mocht dan allemaal heel fraai zijn, geef ons toch maar zo’n ouderwetse deur voor de badkamer. Zo een, die je in geval van hoge nood ook af kunt sluiten voor de nodige privacy.

Oh ja, met Leo gaat het gelukkig al weer  beter 🙂

Opgelucht

Opgelucht stapte ik vorige week het ziekenhuis weer uit, na een jaarlijkse mammografie en controle. “Alles prima in orde en… u hoeft eigenlijk niet meer terug te komen. Vanaf nu kunt u weer meedoen aan het tweejaarlijks borstkankeronderzoek”, vertelde de chirurg me.
Dat is waarschijnlijk de normale procedure. Toch voelt het voor mezelf beter als ik elk jaar zo’n borstfoto laat maken. Gelukkig kan dat.
Maar voorlopig ben ik er voor de eerste 12 maanden weer van af!
Volgend jaar kom ik ter controle bij de mammacare-verpleegkundige. De chirurg nam afscheid van met “nou, tot over 5 jaar dan maar weer”.
Afgelopen maandag was er nog de controle van de oncoloog. En die vertelde me dat ik kan stoppen met de hormoontabletten. Gelukkig, want die voorkomen waarschijnlijk veel, maar hebben ook nogal vervelende bijverschijnselen.
Dus hebben we ’s avonds maar een lekker glaasje gedronken op zo’n goeie afloop!