Toen ik jaren geleden  door griep geveld was, vertelde mijn hulp dat ze me maar een lastige patiënt vond. Ik?? Lastig? “Nou ja”, zei ze, “niet veeleisend, integendeel. Maar er is aan jou geen eer te behalen. Want je gaat naar bed, wil niks, hooguit wat water en als je er dan weer uit komt, ben je beter.” Daar had ze wel een punt mee. Want als ik ziek ben, wil ik maar één ding. Rust. Geen vragen van “wil je misschien… Zal ik voor je …”

Nee, de slaapkamerdeur dicht en hooguit een bekertje water zo nu en dan. Maar voor de rest niets. Ik lig in bed en slaap. Uren, ja soms dagen lang. En dan komt het moment dat ik wakker word en denk “ik heb honger”. Dat is een goed teken en helemaal als ik verlang naar een witte boterham met eiersalade. Waarom juist dat? Geen idee, maar echt als ik dat wil, ben ik weer helemaal de oude.

Leo ging deze week maar stilletjes zijn gang, deed boodschappen en bracht alvast, hoera!!! eiersalade mee.