Er is niet veel nodig om een goed humeur te krijgen.
Niet dat ik chagrijng was, integendeel. De zon scheen, ik was op weg naar de zangclub en de wijktuin was bedekt met een letterlijk schitterend waas van rijp.
Ik stopte even om te kijken naar een waterhoen die op een dun laagje ijs glibberig op zoek was naar een beetje eten.
En toen zag ik dit blaadje op de brugleuning. Gewoon een mooi begin van de dag.
En op de laatste maandag van dit jaar een song van Gordon Lightfoot uit 1967. Maar nog steeds heerlijke muziek: Song for a winter’s night.
Deze foto maakte ik vorige week, tijdens een wandeling in de buurt. Midden in december staat er dus borago (komkommerkruid) te bloeien alsof het midden zomer is.
En in onze straat bloeien nog diverse geraniums, die geplant werden in een gemeentelijke vergroeningswoede. Wat zeg ik, zelfs de Franse geranium in mijn voortuin heeft nog knoppen en bloeit onverstoorbaar voort.
Overdag is het zo rond de 10-12 graden, maar gisteravond waren de ramen van de auto’s toch bevroren en moest er gekrabd worden. Het is op alle punten een (beetje) rare tijd.
Ik mis de sneeuw, maar niet de vieze blubber of de gladde straten. Ik mis de mooi berijpte bomen in onze tuin, maar niet de bevroren waterleiding en de bijhorende ellende.
Dus blijven we gewoon doorgaan en zullen we vanzelf zien hoe alles afloopt.
Op zoek naar een winterse foto voor bij mijn Stuureenfoto-blog kwam ik deze foto tegen. Tijdloos, want volgens mijn computer is hij in 2007 genomen. Maar dat had evengoed een paar dagen geleden kunnen zijn. Waar stond die fiets? Geen idee, maar ik denk hier in de buurt. Misschien wel voor mijn eigen deur. Maar ja, ik maak zoveel foto’s. Zo’n detail vergeet je, net als die foto dus. Zo nu en dan zoeken levert soms een leuke verrassing op.
Nee, ik ga het niet hebben over die ongelofelijke leemte in mijn culturele ontwikkeling: de totale onwetendheid van het schone lied “Langs de oevers van de Rotte”. Dat heeft Bettie al gedaan en zij deed dat op verbluffende wijze.
Maar toch wijd ik vandaag een blogje aan die prachtige Rotte, die zowat langs mijn huis stroomt. Vele malen al wandelde ik er, met man, met kindere
n, met vrienden en vriendinnen. En altijd was er wat te zien, in elk seizoen is het er mooi. Meestal is niet erg druk, al zoeven er soms wel wat wielrenners voorbij.
Maar in de winter, als het vriest dat het kraakt, dan vind ik de Rotte op haar mooist. Met enthousiaste schaatsers die zich uitleven op het ijs.
Met spontaan opgezette en wat rommelige koek en zopies, een zonnetje en niet te veel wind.
Wie weet, ondanks de klimaatsverandering, lukt dat binnenkort weer eens een keer.
Het kan natuurlijk altijd nog. Wat zou dat toch heerlijk zijn. Deze foto’s zijn uit 2009, dat is nog geen 10 jaar geleden….
Twee jaar geleden maakte ik deze foto vlakbij huis. Wat een verschil met nu. Toen alles prachtig wit en een strakblauwe lucht en koud. Nu gaat de temperatuur bijna richting voorjaar. We hebben wel wat mooie dagen gehad en ik mopper dan ook niet. Maar de regen en het sombere weer maken me niet vrolijk. Daarom dus maar terug gegrepen op mijn fotoarchief voor een echt winters plaatje.
Och och, wat een weer deze week. Ik weet het, het viel niet mee. Voor iedereen die in de file heeft gestaan, voor alle fietsers die één of meerdere keren onderuit zijn gegaan, voor treinreizigers die hebben staan blauwbekken, voor de postbode, de krantenjongen.
Maar het is toch wel lekker, zo’n flink pak sneeuw. Beter dan miezerregen of storm. En toen dan ook het zonnetje scheen, zijn we er op uit getrokken, heerlijk de Kralingse Plas rond.
 |
Hopelijk is het nu wel gedaan met kou, vorst en sneeuw. We verlangen inmiddels allemaal naar de lente en willen onze benen wel weer eens strekken op een zonnig terrasje.
Maar toch kon ik het niet laten om nog één keer deze berijpte hortensia te laten zien. Want dat vind ik wel de mooie kant van de winter. Helaas is het niet alle dagen zo’n feest. |
De winter is voor de handel eigenlijk al afgelopen. Alles moet weg, want de nieuwe zomervoorraad komt eraan! Dus wemelt het in de stad van de reclameborden:
| De voordelen van de sneeuw vind ik vooral de mooie plaatjes. Zo keek ik vanmorgen uit mijn slaapkamerraam en zag dit. En let dan eens op die twee felgroene vlekken. Het zijn halsbandparkieten, op zoek naar iets eetbaars. |  |
 |
Zelf heb ik een kinderlijk plezier als ik door pas gevallen sneeuw loop. De eerste die er haar voetstappen in zet, heerlijk. |
| Een nadeel van al die sneeuwbuien is, dat de auto als maar weer moet worden schoongemaakt. Maar ja, daarvoor offert echtgenoot zich op. Dus wat heb ik te klagen?
Zo, dat is dus in één klap zowel het thema van Take-a-pic als Room-with-a-view. |
 |