Taal

In een krantenartikel zegt een 15jarige dat “hij zelf wel bepaalt hoe hij iets schrijft”. En daar sta je dan als leerkracht. Toen mijn generatie op school zat, had je niet het lef om te doen wat je zelf wilde. Links schrijven was uit den boze. Je leerde mooie ophalen, dunne lijntjes en vooral … tussen de lijnen blijven.

Maar nu zou je dus moeten kunnen doen wat jou het beste lijkt. Ja, dat weet je natuurlijk al prima als puber. Dan maak je ook je eigen taal. Als ik wel eens berichten zie met “straattaal”, lijkt het of ik een totaal vreemde taal lees. Ik kan er geen chocola van maken.

Dat uitdrukkingen soms veranderen, dat is van alle tijden. Gers, vet, puik, okidoki en nog veel meer is langzamerhand uit de taal verdwenen, met nog een heleboel andere woorden. En daar zijn dan weer andere uitdrukkingen voor in de plaats gekomen. Maar die ken ik niet zo goed, daar ben ik waarschijnlijk te oud voor 🙁

Wat nu ook hopeloos ouderwets schijnt te zijn, is je WhatsApp berichtje afsluiten met “groetjes”…. En een punt achter een zin zou wel heel “agressief” zijn?

Dat maakt me een beetje recalcitrant. Hoe ik mijn whatsappjes afsluit, maak ik nu toch echt wel zelf uit.

Nou ja…..! Ze kunnen me wat, DE GROETEN !! PUNT UIT !!

Wat doe je?

Nu hij elke dag thuis werkt, was het voor onze jongste zoon een mooie gelegenheid om eens te zien of hij helemaal vanaf niks een brood zou kunnen bakken. Dat lijkt in de verste verte niet op zijn dagelijks werk. Maar koken en bakken is zijn hobby en nu kan hij het nuttige verenigen met het aangename.

Dus maakte hij vorige week een “starter”van bloem en water. Hij verzorgde dat een aantal dagen zodat op zondagmorgen een wat gistig geurende en bubbelende pot op zijn aanrecht stond.

Daar deed hij nog meer bloem, water en wat zout bij en kneedde daar een mooi deeg van.
Afgedekt en opzij gezet, wachtte hij tot het gerezen was.

De deegbol werd daarna op een bakblik gelegd en ingesneden. En toen kon het in de oven geschoven worden.

Na enige tijd was dit het resultaat.
Het huis moet verrukkelijk geroken hebben. Dat kun je helaas niet overbrengen met een appje. Maar bekijken konden wij het thuis wel via Whatsapp.

En hij heeft beloofd nog verder te oefenen, zodat wij straks, als alles weer “gewoon” is, een lekker broodje van hem krijgen. En daar ga ik me nu alvast op verheugen!

Filmpje maken…

Meegaan met de moderne tijd valt niet altijd mee. Ik mag dan wel beweren dat ik met gemak met de moderne media om ga, in werkelijkheid loopt het vaak veel minder soepel.

Ik kreeg het verzoek om een kort videootje te maken voor een bepaalde gelegenheid. En natuurlijk zeg je daar dan volmondig “ja” tegen. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Telefoontje erbij, instellen en hup, dan staat zo’n filmpje er toch zo op? Nou… eh nee. Want op selfies sta ik altijd met een enorme kalkoenkin en dat wilde ik voorkomen. Leo moest er ook bij en die heeft een bloedhekel aan dit soort acties. Toch is het ons gelukt om een aardig filmpje te produceren.

Dan komt de volgende fase. Het verzenden van zo’n videootje. Het lukte niet… Ook niet bij een volgende poging. Nou morgen dan maar. Maar de volgende dag bleek het nummer niet te kloppen en was ons filmpje bij een volkomen vreemde terecht gekomen. Nadat ik het goede nummer had gekregen, stuurde ik prompt nogmaals de verkeerde dat vermaledijde filmpje. Die ontvanger zal wel gedacht hebben….!
Maar nu is het dan toch bij de juiste persoon terecht gekomen. Eindelijk!!! 😉 😉 😉