Helemaal vanzelf…

Dit busje kan helemaal uit zich zelf rijden. Geen mens meer nodig aan het stuur, dat is overgenomen door een computer. Toch is het experiment in Wenen gestopt, want er was een voetganger aangereden.

Nou was dat misschien ook wel gebeurd als er een meneer of mevrouw aan het stuur had gezeten. Fouten worden tenslotte dagelijks gemaakt en ongelukken gebeuren aan de lopende band. Maar ik heb wel eens gehoord dat de techniek om de auto te laten rijden zonder menselijke tussenkomst niet zo moeilijk is. Wat de struikelblokken zijn, is welke keuzes er gemaakt moeten worden. Wanneer moet ie stoppen, wat is de beste snelheid? Natuurlijk moet ie voor een mens stoppen. Maar hoe bepaal je dat? Ik heb er geen verstand van, maar de mogelijkheden om een mens te herkennen moeten legio zijn. En stopt ie dan ook voor een dier? Welke grootte heeft dat dier? Een hond, okay, maar een kakkerlak? Dat denk ik niet. Toch moet aan elke mogelijkheid worden gedacht en geprogrammeerd.

Voorlopig houden wij het nog maar bij een doodnormale auto 😉 😉 😉

Foto maken

Een foto maken. Hoe vaak doen we dat tegenwoordig? Nou, héél vaak. Zelf haal ik te pas en te onpas camera of smartphone te voorschijn. En dat doen er ook velen met mij.
Deze meneer had bedacht dat hij nou wel eens een foto zonder medemensen wilde maken. Hoe, ja … hoe? Want in Wenen is er nauwelijks een foto mogelijk zonder anderen. Maar kijk, hij had er nou toch iets op gevonden. Hij maakte een foto van de binnenkant van een koepel.  Ik weet niet eens meer of dat nou echt zo mooi was. Zo was ik gefocust op die man. Languit lag hij daar, Midden in een enorm portaal, tussen de koetsjes die af en aan reden, de drommen toeristen die in en uit liepen.
Maar hij heeft zijn foto! En ik ook natuurlijk 😉

Deuren

Gewoonlijk prijzen makelaars hun huizen aan met mooie foto’s van hun al even mooie gebouwen. Niet deze makelaar in Wenen. Hij benaderde het eens van een heel andere kant. Zo’n fraaie deur in een kapitaal pand trekt vanzelf bekijks. Niet voor niks kaken veel mensen foto’s van zo’n mooie deur. Dus kijk eens, wat hij allemaal te bieden heeft. Keuze te over. Prijzen op aanvraag…. Tja, daar liet hij zich nog niet over uit.

Paarden

Kwamen we in Newmarket (Groot Brittannië) in een paardenfile terecht, ook in Wenen vielen we met onze neus in de boter. Want er waren geen voorstellingen van de Spaanse Rijschool, maar al die mooie Lippizaner paarden hebben toch een beetje beweging nodig. En juist toen ze weer in keurige rijen werden teruggebracht, liepen wij daar en konden we zien hoe elke ruiter zijn paard op stal zette en verzorgde.

 

En in Wenen rijden natuurlijk ook tientallen koetsjes met mooie paarden. Dit meisje kon haar geluk niet op, dat ze even op de foto mocht met zo’n mooi dier.

Wenen

De laatste dag in Wenen hadden we nog alle tijd. Het vliegtuig zou pas in de avond vertrekken, dus pakten we het openbaar vervoer en gingen naar het Hundertwasserhaus. De autodidact Hundertwasser (1928-2000) proppageerde in het begin van de jaren tachtig een architectuur met mer oog voor de mensen en de natuur, die een grote plaats in zijn gebouwen inneemt. Bomen en planten groeien welig op balkons en vensterbanken en hebben ook een luchtzuiverende werking. Heel ecologisch en dat is dan weer modern in deze tijd. Ook de vele heldere kleuren en versieringen met grillig mozaïek maken de gebouwen in meerdere opzichten interessant en foto-waardig.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wenen

Wie in Wenen is, moet natuurlijk een keer naar het prachtige slot Schönbrunn. Een toeristentrekker van je welste. Het was een prachtige dag, het slot baadde in het zonlicht. Met een beetje fantasie kun je je voorstellen dat het immense plein er voor werd bevolkt door koetsen, palfreniers in mooie uniformen en dames in elegant ruisende japonnen. Oké, de huidige toerist loopt er bij alsof er nog een gigantische bouwvakklus te klaren is en elegantie is soms ver te zoeken, maar vooruit, even wegdromen mag wel…
We hadden al kaartjes en sloten dus al snel aan in de rij voor de toegang. Binnen mocht niet gefotografeerd worden, maar toen ik zag dat er diverse telefoontjes uit de zaken gehaald werden en er lustig op los gefilmd en gekiekt werd, heb ik me van dat verbod niets aangetrokken. Toch vind ik de foto’s die je er maakt altijd wat teleurstellend.
We liepen door een aantal zalen, waar keizer Franz Josef gewoond had, met zijn vrouw Elisabeth, die wij beter kennen als Sisi. En we bekeken de enorme, strak aangelegde tuin
Alle pracht en praal ten spijt, is het geen leven waar ik jaloers op ben. Zoveel goud en opsmuk, zo bedompt en van de buitenwereld afgesloten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Natuur in de stad

Dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht, dat we zouden uitkijken op een lavendelveldje vanuit ons hotelkamerraam. Maar op het dak van de aanbouw van Boutiquehotel Stadthalle in Wenen was toch echte lavendel aangeplant. Er stonden zelfs bijenkasten. In het hotel zelf kon je de honing en andere producten kopen die van die lavendel gemaakt waren.
De buitenmuren van het hotel waren beplant met varens en klimplanten en voor een groot deel voorzien van zonnepanelen, zodat ook de energie op eigen kracht werd opgewekt.
Verder waren alle zaken in het hotel zoveel mogelijk biologisch. Dus begon de dag al met een gezond en heerlijk ontbijt.
Zo kan natuur in de stad dus ook worden gebruikt.

Wenen

Meteen na aankomst op het vliegveld kochten we een 72-uurs kaart voor het openbaar vervoer. Dat is in Wenen prima geregeld, al zijn er op dit moment nogal wat opbrekingen en wijzigingen. Maar die worden keurig aangegeven. En och, even een stukje lopen in die mooie stad is geen straf. Voor lange afstanden is er een uitgebreid net van trams, bussen en U-bahn. Ondanks de drukte overal, hoefden we zelden te staan. Soms stond zelfs een hoffelijke Wener voor ons op… Ach ja, ouder worden heeft ook z’n bekoringen 😉 😉 😉
En overal vind je standbeelden, fonteinen, monumenten en gebouwen, rijkelijk versierd. De Weners hielden en houden wel van een ornamentje…

 

 

In een rijtuigje

Of je nou Praag, Rome of Wenen neemt, overal kun je door de stad laten rijden in romantische koetsjes. We hebben dat wel eens gedaan, in Praag, en eigenlijk viel het ons een beetje tegen. Maar Wenen heeft zo’n speciaal sfeertje, daar hoort zo’n fiaker toch eigenlijk wel bij.

Dus vroeg vriendin Irene hoeveel zo’n ritje kostte. Veel te duur, vonden wij. Maar om dat zo maar te zeggen,  dat is toch een beetje gênant.Irene vertelde echter met een stalen gezicht dat “Wij straks met onze mannen zouden komen. Die waren nog even weg.”  De koetsier zei dat we naar Thomas konden vragen. Hij vertrouwde het zeker ook niet, want ik moest meteen aan de “ongelovige Thomas” denken. Ach, al te lang zal hij niet op nieuwe klanten hebben moeten wachten. De koetsjes reden de ganse dag af en aan.

 

Beelden

Vorige week liet ik een beeldengroep zien uit Berlijn. Het beeld van dit wachtende jongetje  staat in Wenen, op het Westbahnhof en het is van dezelfde beeldhouwer, Frank Meisler.
Eigenlijk vormen de beelden in Londen, Hoek van Holland, Berlijn, Wenen en Dantzig een (soort) stripverhaal. Het verhaal van kinderen die door wanhopige ouders werden afgegeven, in de hoop dat ze in Engeland of elders een normaal bestaan konden opbouwen. De ouders voorvoelden misschien dat ze niet meer terug zouden keren, wilden hun kinderen tegen de onzekerheid en de mogelijke verschrikkingen behoeden.  Wat een moed om je kind af te staan, wat een verdriet, wat een pijn…… Wat een onmogelijke keuze……