Tag Archives: water

Water

Posted on by

Hier in Nederland draaien we de kraan open en er komt prima drinkbaar water uit. Een luxe die we maar zelden naar waarde schatten.

Dat was in Rotterdam niet altijd zo, want in januari 1963 kwam er bij ons verschrikkelijk bocht uit de kraan. Zout en vies. Daar kon mijn moeder niet mee koken, thee en koffie zetten werd onmogelijk. Het was een ramp op plaatselijk niveau. Heel Rotterdam moest op een andere manier aan water komen.

Bron: Google foto’s

Mijn vader werkte destijds bij de Heineken Brouwerij en daar werd water uit een eigen bron getapt (en tot bier gebrouwen). Genereus zette de brouwerij de waterkranen open om de Rotterdamse bevolking van water te voorzien.

Maar ook het waterleidingbedrijf zette tankwagens in en verdeelde op regelmatige tijden overal in de stad zuiver en schoon water. Vrienden en familie in streken met goed drinkwater kwamen langs om jerrycans vol af te leveren. Dat water werd als goud, we deden er erg zuinig mee.

Nog lang had het Rotterdamse water een vreemde bijsmaak, maar gelukkig komt er bij ons nu heerlijk helder water uit de kraan!

Sommelier

Posted on by

Volgens mij is een sommelier iemand die verstand heeft van wijn en je adviseert in een restaurant welke wijn het best zou passen bij je gerecht.

Bron: Google foto’s

Maar tegenwoordig heb je sommeliers voor brood,  thee, water en zelfs melk. Over thee valt nog wel het een en ander te vertellen. En brood is ook heel veelzijdig, dus bron voor een lang verhaal. Maar wat zou je nou over melk kunnen vertellen, of over water?

Ik vraag me af hoe de wijnsommeliers dit vinden.  Verliest wijn nu zijn wat elitaire imago? Want over wijn valt wel veel te zeggen. Met “lekker slobberwijntje” kom je niet ver. Hier in Nederland, maar in andere landen nog veel meer, kan men er eindeloos over uitweiden.

Eigenlijk is het woord “sommelier” nu een beetje gedegradeerd. Wijndeskundige dekt de lading, maar klinkt natuurlijk ook niet zo frivool.

Maar brood-, melk-, water- of theedeskundige. Het bekt niet echt, klinkt zo stoffig en bedompt. Wie zou daar nou eens een mooie draai aan kunnen geven?

Geheim

Posted on by
Bron: Google foto’s / Wikipedia

Met veel plezier bekeken we de tv serie “Langs de IJssel”. Veel natuurschoon, leuke stadjes en goed gepresenteerd door Huub Stapel.

Maar in de aflevering van 23 september 2023 zat ik even met stomheid geslagen. Huub vertelde over de IJssel linie en de plannen die gedeeltelijk tot uitvoer kwamen.

Na de Tweede wereldoorlog werden, onder druk van de NAVO, sluizen gebouwd, die in geval van een ‘Russische’ aanval, geopend konden worden. Daardoor zou een groot deel van het stroomgebied onder water komen te staan en werd een deel van Nederland niet meer begaanbaar.

Het was een groots -maar zeer geheim- plan. De mensen in het betreffende gebied zouden binnen 48 uur weg moeten, dan wel verdrinken. Dat er bij het uitvoeren van het plan toch wel heel veel doden dan verdronken mensen zouden te betreuren zijn, werd nogal lichtzinnig over het hoofd gezien of geen aandacht aan geschonken. De plaatselijke autoriteiten werden nauwelijks geïnformeerd.

Dat plan mocht dan geheim zijn, de Russen beschikten in 1960 al wel over gedetailleerde kaarten. De autoriteiten in het betreffende gebied wisten echter van niks….. Over verregaande technische ontwikkelingen die zo’n plan volkomen overbodig zouden maken, werd nog niet gedacht.

Blijkbaar maakt men in regeringskringen niet zo’n punt van duizenden doden. Zou het nu wel anders zijn?

Alles kan

Posted on by
Bron: Facebook

Nee, dit blik zagen we niet in het Museum of Brands. Ik kwam het tegen op Facebook en wist meteen dat ik hier over wel wat wilde schrijven.

Want Leo zegt vaak dat je “Alles kunt verkopen, mits goed verpakt.” En goed verpakt is dit wel! Een blik met gedroogd water…

En nu vraag ik me natuurlijk af hoeveel mensen hier in gestonken zijn. Of is het een grap, een poging te zien hoe mensen zich wel of niet laten misleiden?

Want het ziet er toch heel bijzonder uit. Zo’n blik dat je wel in de voorraadkast wil hebben, voor slechte tijden en je geen water kunt tappen bijvoorbeeld.

Zou ik het echt zo maar laten staan…?

Onderwater

Posted on by

Je moet goed omhoog kijken, maar dan zie je deze muurschildering van Roza Dzhakova op een van de flats in de wijk. De lijn geeft aan hoe hoog de zeespiegel is en dus hoe laag wij hier wonen.

Of dat een beangstigend idee is? Tja, eerlijk gezegd zijn wij er niet altijd mee bezig. Woon je op een berg, kun je er af vallen. Woon je in de buurt van een vulkaan, kun je overspoeld worden door lava en as. Er zijn op de wereld genoeg plekken waar je risico lopen kunt.

Ik woon al mijn hele leven in Rotterdam en inmiddels ruim 50 jaar in Ommoord. Alles went, zal ik maar zeggen…. 😉

Water

Posted on by

Een paar weken geleden schreef ik over de nieuwe wijk “Little C.” in Rotterdam. Een stukje stad met een nieuwe look, maar ook met een geheel nieuwe manier van zaken maken.

Onder deze flats ligt een parkeergarage, want ergens moet dat blikken geluk toch ook een plek krijgen. Maar wie verwacht er nou een dak dat tegelijkertijd dienst doet als waterreservoir. Maar in dit filmpje wordt dat duidelijk gemaakt.

Straks lijken die flats dan ook helemaal niet meer op New York, maar meer op een flink uit de kluiten geschoten verticaal park.

Daar kom ik zeker nog wel een keer op terug. Want ik ben reuze benieuwd hoe dit er over een paar jaar uit zal zien.

Water

Posted on by

Afgelopen week schreef Bertie een blogje over een (al dan niet) gratis glaasje water in een restaurant. In Nederland doen ze daar vaak moeilijk over, belachelijk moeilijk soms. Moet je een glaasje “bron” water kopen, alleen maar omdat je je pilletje wilt innemen.
In andere landen zijn ze veel soepeler. In Frankrijk komt de ober meteen al met en kan of fles water en glazen aan en ook in Groot Brittannië hebben we dat regelmatig meegemaakt. Zo hoort het natuurlijk ook. Want wat kost zo’n fles uit de kraan nou eigenlijk?
Maar het kan nog beter. Want ook je hond wil zijn dorst wel lessen na een flinke wandeling. En dus zie in Engeland en Wales overal bakken staan met water voor de hond, bij cafés, restaurants. Maar dus ook bij het station. Gewoon, service van de Great Western Railway. Dat is toch heel (dier) vriendelijk? En ze hebben daar niet een een PvdD…… 😉

Bewaren

Water

Posted on by

Vrijdagmorgen, de wekker gaat. Leo is al wakker en zegt “Goeiemorgen, …. we hebben geen water.” Ik moet nog even helder worden, maar dan snap ik wat ie bedoelt. Hoe kan dat nou? Nee, boven komt er geen druppel meer uit de kraan, beneden nog maar een miezerig straaltje.
Ik bel met het waterleidingbedrijf. Na 5 minuten krijg ik iemand van de storingsdienst aan de lijn. “Vervelend”, zegt ze. “Hebben de buren ook geen water?” Als ik antwoord dat ik dat nog niet kan zeggen, omdat bijna iedereen nog slaapt, krijg ik als antwoord “Dan kan ik niets voor u doen.” Ik ontplof bijna. “Ik geef een storing door, noteer wat”, roep ik korzelig. Ze noteert naam, postcode, telefoonnummer en zegt dan dat het zal worden doorgegeven. Na ruim een uur is er nog geen enkele teken van het waterleidingbedrijf. Ik bel opnieuw en nu heb ik een vriendelijke man aan de telefoon. Hij noteert meteen opnieuw alle gegevens. Ik weet inmiddels dat de buren aan beide kanten wel water hebben, dus zit het probleem in onze leiding. Gelukkig komt er binnen korte tijd iemand om het probleem te verhelpen, al is dat nog niet zo simpel. Maar goed, er wordt aan gewerkt.
Leo heeft snel bij de super een aantal flessen water gekocht. Maar wat ben je toch onthand als er geen water uit de kraan komt. We kunnen ons niet wassen of douchen, geen tanden poetsen, de vaatwas of wasmachine gebruiken. En wat dacht je van het toilet? Een klein boodschap is nog wel zuinig weg te spoelen met kostbaar flessenwater, maar een grote boodschap…… bahhhhh!
Ik ga een beetje knutselen en al gauw heb ik vieze handen. Eventjes wassen…. oh nee….!!! We realiseren ons nu pas echt wat een rijkdom zo’n kraan is.

Giethoorn

Posted on by

We bereisden al vele verre landen, waren in allerlei steden en dorpen ver van huis.
Maar in Giethoorn was ik nog nooit. Daar moest wel een keertje heen en dus reden we afgelopen dagen naar Steenwijk. Om van daaruit de omgeving te verkennen. Eerst gingen we naar de Weerribben in Ossenzijl. Later vertel ik daar nog over.
De dag daarna togen we naar Giethoorn, waar we de auto op een parkeerplaats zetten en te voet verder gingen. We waren vroeg en het was nog vrij stil, maar van lieverlee kwamen de toeristen binnen gedruppeld. Opvallend veel Chinezen, wat Japanners, maar ook Noren en Fransen, en ja, ook Nederlanders.
Giethoorn is niet zo groot, maar er valt veel te zien. Dat kan uitstekend al wandelend, maar het beste zie je alles toch vanaf het water. Veel mensen huurden een fluisterboot en speelden voor kapitein. Dat liep niet altijd zo vlot als ze zouden willen en ook de waterverkeersregels werden wel genegeerd. Wij besloten ons te laten varen en ondertussen iets te vernemen over de geschiedenis van Giethoorn. We waren de enige Nederlanders, verder zaten er uitsluitend Chinezen aan boord.
Een heerlijke dag, zeer relaxed en gelukkig met redelijk goed weer!
Kijk hieronder voor een diashow:

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Ramp(je)

Posted on by

Oh nee hè…… Vlak voor ik naar bed ging, gebeurde wat ik al zo vaak vreesde. Met een harde plons floepte mijn smartphone in de wcpot. Natuurlijk reageerde ik meteen. Zonder er bij na te denken schoot mijn hand in de pot. Maar ja, de ellende was al geschied. Nog even stotterde hij, maar toen was het definitief uit. Zwart en niks anders. Mijn mooie witte telefoontje had subiet de geest gegeven. Waarom kunnen die dingen ook niet zwemmen? Potjandorie, ze kunnen van alles, ze weten van alles, maar zwemmen, nee dat kunnen ze niet. Nog niet eens drijven. Het scheelde dan ook maar een haar of hij was in de diepte van het riool gedoken.
Tja, er moest dus een nieuwe besteld worden. Nou moppert Leo wel regelmatig op mijn telefoonverslaving, maar hij en ik willen er er toch niet buiten. En toen hij dan ook ’s nachts wakker werd, had hij al uitgezocht welke nieuwe ik zou kunnen kopen. ’s Morgens kon ik zo vergelijkingen maken en bekijken of er ook leuke hoesjes voor waren. Uiteindelijk kocht ik een zelfde smartphone als hij, alleen in het wit. Met een rode hoes, zodat we er zeker van zijn dat we niet per ongeluk de verkeerde van tafel zullen grissen. Nu maar weer wennen aan het nieuwe model.
En even denk ik terug aan die grote, zware, zwarte bakelieten telefoon, die schoonouders in de kamer hadden staan. Die zo hard rinkelde dat je wel op moest nemen, geen antwoordapparaat had en zeker niet mee te sjouwen was. Och ja, dat waren nog eens tijden….  😉  😉