Echt midden in de stad staat deze kaardebol niet, want ik vond hem gisteren toen we met de wandelclub naar Nesselande liepen. De weg daarheen loopt langs de Zevenhuizerplas en wordt druk bezocht door wandelaars, hondeneigenaren en dagjesmensen. Je vindt er van alles: er is veel groen, wat bos, landelijke weggetjes en natuurlijk die Zevenhuizerplas. Een gegraven plas, behoorlijk diep, waarop gezeild, gekanoëd, gewaterskied wordt, waar je in kunt zwemmen en bij Nesselande is ook nog een leuk strandje, met een boulevard. En sinds kort is er een horecagelegenheid bij het waterski-project. Met lekkere koffie en thee, zoals we hebben uitgetest. 😉 😉
En onderweg daarheen zag ik dus de kaardebollen. Die kende ik alleen als ze al uitgebloeid zijn en de stekelige bloemhoofden voer voor vogels leveren. Nu kon je ze nog een beetje in bloei zien en waren ze weer zeer interessant voor bijen. Ik had wel wat van die bollen mee willen nemen, maar die stekels waren te prikkend.
Tag Archives: wandelen
Deur
Wandelend over een mooie Rotterdamse singel zag ik deze deur. Ik moet hier al vele keren langs gelopen zijn, maar pas nu viel het me op wat een prachtige deur hier te vinden was. Ik denk dat het een oud patriciërshuis is geweest, al schat ik in dat er nu een kantoor gevestigd is. 
Zo’n mooie boog, glas-in-lood erboven en fraai koper beslag.
Al kijkend naar die foto zie ik ineens dat er links een wapen van Rotterdam en rechts een mij onbekend wapen te zien is. Dat wordt dus binnenkort eens even flink googlen en zoeken in de site van de Gemeente Rotterdam.
Hopelijk kan ik er iets over vinden en dan komt er nog wel een berichtje achteraan.
Deel dit op:
Rugzak
Vorige week kwam mijn nieuwe rugzak binnen. Gemaakt in China, voor een Japans merk, besteld bij een Amerikaans bedrijf en verstuurd van uit Duitsland. Nou, dat is nog eens reis, nietwaar?
Had ik nog geen rugzak? Ja, natuurlijk, al meer dan twintig jaar ga ik op reis met een rugzak. Want dat draagt toch het lekkerst. Maar de meeste rugzakken hebben een of meer nadelen. Allereerst zijn ze of te klein of te groot, of gaan ze niet gemakkelijk open. In grote rugzakken zakt alles naar beneden en dat draagt dan weer ongemakkelijk. De banden zakken van mijn schouders af en irriteren. Je ziet, ik ben niet lastig! Een beetje veeleisend misschien…. 😉
Maar toen zag ik op internet deze rugzak. Ook groot, maar een heel ander model. Het lijkt nog het meest op een flink formaat zak, met een grote opening aan de bovenkant. En die blijft ook stevig open staan, wanneer je wat wilt zoeken. Er zitten flinke handvatten aan, zodat ie gemakkelijk op te tillen is en mee te dragen.
Dit is vrijwel het kleinste model. Een zeer schappelijke prijs, want stel je voor dat je er een kapitaal voor betaalt en dat die dan toch niet lekker draagt.
Maar hij is me comfortabel! Blijft prima zitten, geen afzakkende banden. Er kan heel veel in en dan draagt ie toch opvallend licht. Ik ben er dus heel blij mee.
Klein opvallend detail: het model heet Himawari en dat is japans voor “zonnebloem”. En laat dat nou één van mijn lievelingsbloemen zijn!
Deel dit op:
Klaar
Knotwilgen horen bij Nederland, net als klompen en kaas.
Hier in de buurt staan ze in rijen langs de wandelpaden. Doordat ze geknot worden, krijgen ze hun karakteristieke uiterlijk. En afgelopen tijd is er druk gewerkt om ze weer netjes te ontdoen van hun takken. Klaar om weer nieuwe takken te produceren. 
Deel dit op:
Wandelen
Een flinke groep Ganzenpas-vrouwen verzamelde zich afgelopen donderdag weer om een stevige wandeling te maken. Er waren geen vastomlijnde plannen, maar met elkaar komen we er altijd uit. Het was werkelijk schitterend wandelweer. Een heerlijke zon, stralend blauwe lucht en nauwelijks wind. Dus zetten we koers naar de Rotte en besloten we een stuk richting Blauwe brug te gaan. Maar eenmaal op weg bleek die brug helemaal niet zo ver te zijn als we aanvankelijk dachten. Dus liepen we verder en konden we aan de andere zijde van de rivier terug lopen. Bijna bij het eind weten we een gezellig cafeetje, waar de koffie heerlijk is.
Zo lekker met elkaar kletsend, zo nu en dan wat foto’s maken, dan is de tijd zo voorbij. Maar wat maakte het uit, we hadden geen haast. En zo werd het een heerlijke wandeling.
Deel dit op:
Aan de oever van de Rotte
Nee, ik ga het niet hebben over die ongelofelijke leemte in mijn culturele ontwikkeling: de totale onwetendheid van het schone lied “Langs de oevers van de Rotte”. Dat heeft Bettie al gedaan en zij deed dat op verbluffende wijze.
Maar toch wijd ik vandaag een blogje aan die prachtige Rotte, die zowat langs mijn huis stroomt. Vele malen al wandelde ik er, met man, met kindere
n, met vrienden en vriendinnen. En altijd was er wat te zien, in elk seizoen is het er mooi. Meestal is niet erg druk, al zoeven er soms wel wat wielrenners voorbij.
Maar in de winter, als het vriest dat het kraakt, dan vind ik de Rotte op haar mooist. Met enthousiaste schaatsers die zich uitleven op het ijs.
Met spontaan opgezette en wat rommelige koek en zopies, een zonnetje en niet te veel wind.
Wie weet, ondanks de klimaatsverandering, lukt dat binnenkort weer eens een keer.
Het kan natuurlijk altijd nog. Wat zou dat toch heerlijk zijn. Deze foto’s zijn uit 2009, dat is nog geen 10 jaar geleden….
Deel dit op:
Klein geluk
Bron: Google/Wikimedia
Afgelopen donderdag begon grauw en ik stopte voor alle zekerheid mijn paraplu bij me. Ik zat nog even rustig voordat ik ging wandelen, toen plotseling een vogel op de tuinstoel landde. Ik hield even mijn adem in. Wat een prachtig beest, zo’n grote bonte specht.
Met zijn knalrode kopje keek hij me aan, maar schatte me gelukkig als ongevaarlijk in. Hij probeerde eerst of er wat met die tuinstoel te beginnen was, maar vloog naar de afscheiding met de buren en tuurde hun tuin in. Minutenlang zat hij op de pergola, toonde zijn prachtige kleuren en keek triomfantelijk om zich heen. Ik durfde geen foto te nemen, bang als ik was dat hij meteen weg zou vliegen. Maar gelukkig, Google heeft voor dat soort problemen (bijna) altijd een oplossing.
Het was trouwens een echte vogeldag, want tijdens de wandeling zag ik een paar reigers, maar die zie ik wel vaker hier in de buurt. Een puperreiger maar zelden, dus dat was ook een gelukje. En toen ook een paar fazanten ons pad kruisten en een vlaamse gaai voor me uit vloog, was het helemaal een dag vol klein ge!uk!
Deel dit op:
Natuur in de stad
Op weg naar mijn wandelclub word ik opeens verrast. Want wie verwacht nou schapen tussen de hoge flats. Het is maar goed dat ik dit keer een andere weg koos. Een beetje uit noodzaak, want het dreigde te gaan regenen en dan kun je bij de flats altijd wel een beetje schuilen. Maar gelukkig, die regen bleef weg en ik kreeg zomaar een cadeautje. Niet dat het die schapen wat interesseerde. Die vraten rustig door, keken niet op of om. Nou wie weet, zijn ze al blasé van fotograferende voorbijgangers. Het is tenslotte een tamelijk beroemde kudde. Ze lopen van maart tot november van hot naar her in Rotterdam en maaien zo het gras en verplaatsen zaden in hun vacht. Dus nuttige en leuke dieren.
Deel dit op:
Zondagmiddag
Zomaar een zonnige zondagse nazomermiddag. Geen zin in een grote wandeling, maar even lekker slenteren en rondkijken in Maassluis. Er was een soort van sportdag, dus het was redelijk druk. Maar iedereen genoot van het heerlijke weer. We namen een ijsje, want daar was het nog warm genoeg voor. En we maakten foto’s. Van wat? Van van alles, gewoon voor ons plezier.
Deel dit op:
Aalscholvers
Aalscholvers, bijzondere vogels vind ik. Vroeger zag je ze niet zo vaak, nu zie ik ze regelmatig. Ze zitten vaak in de grote vijver van de wijktuin. Ik zie ze soms vlakbij, in de vijver bij onze wijk. Maar deze kwam ik tegen tijdens de wekelijkse wandeling. We liepen naar Nesselande, via de noordkant van de Zevenhuizerplas. En daar, een beetje uit het grote stadsgewoel, zaten ze. Allemaal keurig op een rijtje, wachtend op…. ja op wat? Misschien wel op ons, want toen we klaar waren met foto’s nemen, vlogen ze meteen op. 😉
