Een digibeet zijn Leo en ik totaal niet. Dagelijks zitten we wel even achter de computer. Maar toch zijn we niet zo enthousiast over de verregaande digitalisering van alles.

Vroeger was onze administratie een simpel mandje, waar alles in gemikt werd. Nu loopt vrijwel alles via de computer en zien we een overvolle stroom e-mails. Overal moet je inloggen, een wachtwoord of code opgeven. We hebben er wel een trucje voor, maar toch.

Van belasting tot nieuwsbrieven, kaartjes voor theater of museum, handleidingen, kortom te veel om op te noemen, gaat inmiddels via internet. Geef mij maar een gewoon papieren kaartje in plaats van zo’n pdf documentje op je telefoon.

En zelfs als je buiten bent, stuit je al snel op digitale hindernissen. Al meermalen stonden we in een parkeergarage voor een automaat met een zeer klantonvriendelijke bediening. Kaartje erin, bedrag gezien en betalen. Ja, met je bankkaart. Maar waar die in moet…..? Een schermpje zo klein dat je er een leesbril bij nodig hebt en instructies in het Engels.

En verderop staat dan vaak ook iemand een beetje te hannesen. Nee, handig vinden we het niet altijd. Zucht……