Het lijkt wel of ik een soort van “boekenperiodes” heb. Dan liggen er ineens een aantal boeken met dezelfde strekking op mijn tafeltje. Want na Selma, over een Joods-Nederlandse vrouw in het China van Mao, werd ik door Wieneke geattendeerd op Meisje met 7 namen van Hyeonseo Lee. Ook al over leven (of overleven) in een land waar geen vrijheid heerst.
Voor mij is vrijheid het ultieme geluksbegrip. Hier in Nederland kennen we geen onvrijheid. Okay, je moet natuurlijk met je medemens rekening houden, maar je mag denken, zeggen of doen wat je wilt. Je hoeft niet bij elke stap, elke dag weer, te bedenken of het wel of niet klopt met het regime.
Ik vond het boek zeer interessant, maar ook erg deprimerend. Het heeft een “happy” end, maar is geen vrolijk verhaal. Want hoe leef je in een land waar zo weinig is er dat je een stukje krantenpapier gebruikt om sigaretten mee te maken? En wie verraadt dan dat daar het portret van de heerser op stond? Dat jij en je hele familie daarvoor gestraft wordt met deportatie en dwangarbeid… Dat er executies worden uitgevoerd, waarbij je geacht wordt toe te kijken. En dat je je daar niet aan durft te onttrekken… Want door wie zou je dan verraden worden…? Daar staat ons verstand bij stil, maar het gebeurde. Het gebeurt zelfs ook nu nog. En de vingers van de macht reiken ver, heel ver!
Hyeonseo analyseerde hoe zo’n machtsmachine tot stand komt en draaiend blijft. De terreur van de een groeit uit tot de terreur van velen. Want niemand wil het slachtoffer zijn, dus verraden ze elkaar en maken allemaal zelf nieuwe slachtoffers, die op hun beurt weer…
Een boek om lang over na te denken.
