Verslaafd

Ik vind het eigenlijk best slap van mezelf, maar ik ben best een beetje verslaafd aan Instagram.

Als ik de app geopend heb, ben ik niet meer te stuiten. Foto na foto -of nog erger- filmpje na filmpje laat ik voorbij komen. En als ik dan weer oo de klok kijk is er zo een half uur voorbij.

Heb ik er iets aan? Nee, want er zit heel veel troep tussen. Soms sla ik iets op, een recept, een tip. Maar of ik daar ook wat mee doe? Ik geloof het niet….

En als er dan zo’n filmpje als hieronder voorbij komt, ben ik helemaal weg. Mensen die vallen, uitglijden, stoer doen en onderuitgaan. Ik moet er soms zo om lachen.

Nou ja, ik weet dat ik er gewoon mee moet stoppen. Maar ja, dat mobieltje ligt zo onder handbereik. Toch maar weer eens iets anders onder handen nemen, want dit is te veel van het goed.

Straatje vegen

Gelukkig is de sneeuw op dit moment al bijna verdwenen. Niet dat ik wat tegen sneeuw heb. Integendeel, ik vond het heerlijk om alles wit te zien, te lopen door zo’n witte wonderwereld.

Maar alles heeft altijd een nadelige kant. En dat was de gladheid, die onlosmakelijk aan die sneeuw vastzit. Natuurlijk veegde Leo ons tuinpad naar de straat schoon. De meeste buren deden dat ook in hun eigen voortuin. De grote rondweg om Ommoord werd door de gemeente snel gestrooid en daar kon je prima rijden. Maar zodra je een zijstraat in wilde, was het glibberen. En ook de middenstraat van ons woonerf was al na enkele dagen een ijsbaan.

Ik begrijp best dat zo’n plotselinge sneeuwtoestand vraagt om prioriteiten stellen. Maar dat na een week de grote straten in een wijk nog niet enigszins ijsvrij gemaakt waren, vond ik best vreemd.

Dus was binnen blijven was de laatste dagen de enige optie. Want een valpartij, daar zit ik niet op te wachten.

Cursus

Er lag een brief van de ziektekostenverzekering op de mat. Met een mooie folder over een cursus Valpreventie. Het leek me wel wat. Ja toch? Dus bekeek ik de folder met belangstelling. Toch besloot ik om niet aan die cursus deel te nemen. Want ik weet best wel hoe je vallen moet voorkomen. Door goed uit te kijken, je vast te houden op de trap, niet te zwaar te tillen. Stevige schoenen te dragen. En je veters zo te strikken dat ze niet los gaan. En laat dát nou net de meneer op de foto niet hebben gedaan. Die is vast gestruikeld na de opname, want zijn veter hangt helemaal los.
Ik had ineens het gevoel dat de kwaliteit van die cursus te wensen overlaat.

Vallen

Klik op de foto om een filmpje te starten

Soms lees ik dingen, die ik nauwelijks geloven kan. Zoals deze week, toen ik las over een soort airbag voor ouderen. “Toekomstmuziek” dacht ik nog. Maar nee, toen ik eens even op internet struinde, kwam ik heel wat berichten en filmpjes hierover tegen. Ik ga er van uit dat het allemaal goed bedoeld is. Maar mezelf zie ik het nog niet gebruiken. Zo’n riem om mijn heupen, met gyroscopen, sensoren en weet ik nog veel meer. Dan ga ik meer en meer op een michelinmannetje lijken. En het lopen met zoiets zal toch ook zijn beperkingen hebben. Blijft zo’n band wel om je heupen of moet je er een soort van harnas bij om? Hoe zwaar is dat allemaal en, niet onbelangrijk, is het wel comfortabel? De proefpersonen waren zo te zien allemaal jong, slank en soepel en wisten van te voren dat ze onderuit zouden gaan.
Nou, ik kan je verzekeren, vallen gebeurt onverwachts en gaat meestal zo snel dat je geen tijd hebt om “op de juiste manier” te vallen. En met een beetje pech, sla je met je hoofd op de grond. Dan is je heup nog heel, maar heb je wel een hersenschudding of schedelbasisfractuur.
En als je toch al moeite hebt met aankleden, knopen dicht maken of ritsen sluiten, dan laat je zo’n airbag met weer een andere sluiting dus toch maar thuis. Veel te veel gedoe…
Weet je wat me beter lijkt? Gewoon iemand die gezellig met je mee gaat, je even bij de arm neemt als je de stoep op moet. Maar ja, daar heeft men nou net geen tijd voor 🙁

Bewaren

Bewaren

Vallen

Ik heb het niet zo op selfies en nu al helemaal niet. Want ik ben even niet om aan te zien. Donderdagmorgen, net toen ik wilde gaan wandelen, ben ik gevallen. Boem, met mijn neus op het asfalt. Nee, gelukkig, er was niks gebroken en ik kon meteen weer terug naar huis lopen. Maar ik ben wel geschrokken en mijn neus zag er even niet zo mooi uit. Hij werd dik, gloeide, en is inmiddels bont en blauw, met uitlopers onder mijn  beide ogen. Bij de super ontlokte het al iemand de vraag “wie heeft er gewonnen?” terwijl daarbij Leo schaapachtig werd aangekeken. En ook anderen suggereren flauwtjes dat hij misschien…?  Maar nee, ik struikelde over de hond van onze buurman. Ik stond even met hem te praten en wilde daarna verder lopen. Maar ik had helaas niet gezien dat zijn hond me voor de voeten liep. Voortaan dus eerst maar even kijken waar ik loop…!
Afbeeldingsresultaat voor struikelen cartoon

Spreuk van de week

Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een. Ook deze week dus weer:

Als een kind begint te klimmen, ontdekt het dat het kan vallen.
Roland Beuk