Water… hier in Rotterdam natuurlijk meer dan genoeg voorhanden. Altijd boeiend en altijd leuk om langs te lopen. Of nog leuker, om lekker op te varen. Zo’n ouderwetse stoomboot is dan helemaal top.
Nog meer water? Kijk op Stuureenfoto, waar deze week ook water de boventoon voert. En doe mee met je eigen waterfoto’s!
| We zijn weer thuis na een vakantie in Italië. En dan roept de dagelijkse routine weer. Niet te geloven wat een was je hebt na drie weken. Ik ben vandaag dus druk, druk, druk met wasmachine na wasmachine te vullen. En straks boodschappen halen, en opruimen. Och, och, helemaal geen tijd om te bloggen…… 😉 |
 |
Al een hele tijd lag er een lap (gordijn)stof in mijn kast met het plan om daar een tas van te maken. Ik wilde een echte vakantietas, waar alles wat je zoal op een dag meeneemt, ook in past. Een tas die af te sluiten is, maar toch de belangrijkste dingen voor het grijpen zijn. Een tas die niet te zwaar is, die over mijn schouder gedragen kan worden en er dan niet afglijdt. Een tas met een wensenlijst, zal ik maar zeggen.
Net voor ik naar Wenen ging, besloot ik om het idee uit te voeren. Dan had ik mooi de gelegenheid hem uitgebreid te testen.
En was mijn tas nou echt zo handig? Jazeker, want erin zit alles wat er niet zo maar uit te pakken mag zijn, netjes achter een rits. Voorop zitten vakken voor een zonnebril (of paraplu, dat hangt er van af) en achterop twee vakken voor folders, stratenplan en een boekje. De brede band is lang genoeg om schuin over te dragen en blijft netjes zitten. En niet onbelangrijk, de tas zelf is lekker licht, hij weegt slechts 170 gram.
Die lap stof is nog lang niet op, dus misschien maak ik er nog wel eens een.
 Tas (voorkant) met alles wat er in past |
 De achterkant, met folders en boekje |
| Sommige mensen hebben altijd wel iets te klagen. Boeken ze een hotel, dan klagen ze over het ontbreken van een haakje om hun pyama op te hangen, of dat de ontbijttafeltjes te klein zijn. Sommigen klagen over de bedden, twee apart of juist niet, te hard of juist te zacht. Te hoge of te lage kussens. Bevalt de kamer hen niet en krijgen ze een andere kamer, dan is het weer niet goed, want dan is het uitzicht niet naar hun zin. Er wordt geklaagd over het ontbreken van bepaalde TV-netten, de buurt is lawaaiig. De vuilnisman komt zo vroeg en maakt dan zoveel lawaai. |  |
En dit zuig ik niet uit mijn duim, want het is allemaal te lezen bij de reviews op een grote hotelboekingssite.
Je vraagt je af of je werkelijk zo’n misbaar moeten maken over zulke futiliteiten. Je verblijft tenslotte maar een heel korte poos in zo’n hotel, dus een beetje relativeren ……
Hèhè, we zijn weer thuis. De koffers staan nog onuitgepakt in de gang, de kranten moeten nog gelezen.
Dus even geen tijd voor een blogje, ik moet eventjes bijkomen van de vermoeiende vakantiestress.
Al zeg ik het zelf, koffer inpakken kan ik redelijk goed. Ik heb er zo mijn eigen systeem voor. Heel veel kan er in mijn koffer én het komt er ook weer netjes uit.
Maar het kan nog veel beter. Kijk maar, volgens Ryanair moet het zoals in dit filmpje.
Volgens mij neemt die man veel te veel kleren mee, maar geen toilettas…. Toch een beetje gesjoemeld dus?
Vandaag hoorde ik op de radio verhalen over “je eerste auto”. Dat was voor mij eigenlijk onze Kever. Die was weliswaar van Leo, maar werd voor mij ook al snel heel vertrouwd en eigen. Want we kenden elkaar nog maar drie maanden, toen we besloten om met de auto naar Griekenland te gaan.
| Vier weken samen op sjouw. Wat een heerlijkheid. De achterbank eruit, zodat we plenty ruimte hadden voor onze bagage. Voorin onder het dashboard een net, dat al gauw vol lag met shag en vloei van Leo, het boekje met de route, snoep, etenswaren. |  |
En niet te vergeten, onze draagbare cassette-recorder. Destijds (in 1972) een wonder van technisch vernuft. We hadden bandjes met leuke nummers gemaakt, maar gebruikten de recorder ook om de geluiden van onze reis vast te leggen.
Ons Kevertje had nog bijna niets van de luxe die we nu zo vanzelfsprekend (en bijna onmisbaar) vinden. Geen airco, geen stuurbekrachtiging of parkeersensoren. Maar wat was het een leuk wagentje!
Helaas hebben we geen goeie foto’s meer, maar dan helpt internet!
Het Kevertje had nog bijna niets van de luxe die we nu zo vanzelfsprekend (en bijna onmisbaar) vinden. Geen airco, geen stuur-bekrachtiging of parkeer-sensoren. Maar wat was het een leuk wagentje!
Helaas hebben we geen goeie foto’s meer, maar dan helpt internet!
We waren een paar weken weg, vakantie houden in Noord Duitsland. Optimistisch koffers gepakt met wel wat warms erin, maar vooral gerekend met zonnige, warme dagen.
Nou mooi niet, soms was het niet meer dan 8 graden. En met een straffe wind is dat niet echt wat we wilden.
Wel foto’s gemaakt. Maar door een technische moeilijkheid lukt het me niet om een plaatje bij mijn blogje te zetten. Hier moet even mijn eigen IT-techneut helpen.
