In Turijn kwamen we langs een chique badmeubelwinkel. Zo een met droombadkamers, waar nooit vuile was ligt en de kleur van de zeep matcht met die van tegels en handdoeken.
Ik vond dit badmeubel wel leuk, zeker met de bijpassende wastafel. Maar Leo’s commentaar maakte korte metten met mijn bewondering. “Het lijkt net zo’n ouwe zinken teil met daarnaast een oliedrum.” Ik keek nog eens goed en ja, daar had het inderdaad iets van weg.
Wordt er in Nederland nog niet gesproken over het vele gebruik van palmolie, in Italië is het al meer een punt van discussie. We kochten kleine potjes chocoladecreme “senza olio di palme”. Dat was in de supermarkt van Eataly, dus niet echt een doorsnee winkel. Maar in de metro zagen we deze reclameposter van Mulino Bianco, die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Het begin is er dus!!
Toen het op zaterdag in Turijn regende, besloten we om naar het Automobielmuseum te gaan. We moesten echt goed zoeken, terwijl het toch een behoorlijk groot museum is. Een routemarkering zou niet overbodig zijn, vonden wij 🙁
Natuurlijk begon de tentoonstelling met een hele reeks oude automobielen, die er vaak prachtig uitzien. Niks stroomlijn, niks eenheidsworst. In tegendeel, schitterende modellen met veel koper, sierlijke lijnen en handgemaakt interieur. Het was soms een beetje donker, zodat niet alle wagens goed op de foto kwamen. Maar ik kon me zo voorstellen hoe de dames en heren van toen zich moeten hebben gevoeld in zulke wagens.
Bij de auto’s uit de moderne tijd verwachtte Leo een keur aan Italiaanse modellen, met name FIAT, omdat dat merk oorspronkelijk in Turijn werd gemaakt. Natuurlijk stond er een FIAT 500, maar geen 124, die toch eens “Model van het jaar” was. Toch bleek er genoeg te zien. Supersnelle race auto’s, modellen van over de hele wereld. Na onze lunch was het gelukkig droog geworden en konden we rustig nagenieten met een drankje op één van de vele pleinen.
(Klik op een foto om te vergroten)
