Boom

De boom in onze tuin, oorspronkelijk gekocht als zijnde een Els, werd wel heel erg groot. Niet wij, maar onze achterburen hadden daar nogal wat bezwaar tegen. Niet dat het nou direct een zaak voor de rijdende rechter was, maar ze zagen de boom liever verdwijnen. En daarom werd de knoop doorgehakt en moest de boom geveld.

Diverse tuinlieden kwamen kijken. Ze konden allemaal de boom weghalen, maar boden geen alternatief. Alleen Hans Reinewald zag meteen de mogelijkheden.

De boom mocht zich nog even in prachtig herfstig goudgeel tonen. Maar toen ging toch echt de beuk in de beuk.
Hans had voor ons een mooie groene afscheiding bedacht en een echte pergola.
Die staat er nu en is nog kaal. Maar in het voorjaar zullen blauwe regen en wingerd hem helemaal begroeien, zodat wij er weer een mooi schaduwrijk plekje hebben.

Last rose of summer

Moedig hield ze stand, deze laatste roos van de zomer. Maar ook zij heeft het veld moeten ruimen voor de winterkou, de nattigheid en de vorst.

Klik op de foto of hier om een YouTube-filmpje te openen met André Rieu’s versie van The last rose of summer

En dit is de oorspronkelijke tekst van het gedicht door Thomas Moore:

‘Tis the last rose of summer
Left blooming alone;
All her lovely companions
Are faded and gone;
No flower of her kindred,
No rosebud is nigh,
To reflect back her blushes,
To give sigh for sigh.
I’ll not leave thee, thou lone one!
To pine on the stem;
Since the lovely are sleeping,
Go, sleep thou with them.
Thus kindly I scatter,
Thy leaves o’er the bed,
Where thy mates of the garden
Lie scentless and dead.
So soon may I follow,
When friendships decay,
From Love’s shining circle
The gems drop away.
When true hearts lie withered
And fond ones are flown,
Oh! who would inhabit,
This bleak world alone?

Oogsten

Toen onze kinderen nog klein waren, kregen ze van mijn schoonouders allebei een fruitboom cadeau. Een peer, die helaas geveld werd door een ziekte en gerooid moest worden en een appelboom. Die staat dus al bijna 30 jaar in onze tuin, bloeit elk voorjaar en gaf matigjes wat appels in de herfst. Maar dit jaar was de appeloogst ineens behoorlijk. Want dit is het resultaat van een uurtje plukken.Wat over de schutting hing, werd door de buren geoogst en verwerkt.

De appels zijn goed rauw te eten, maar de meeste zijn toch te klein voor gewone consumptie. Maar ze gaven wel een flinke pan heerlijke, geheel natuurlijke en onbespoten appelmoes.

Zonnig

Vorig jaar waren zwager, schoonzus, man en ik (ook bekend als “Club Komwegaan”) een weekje in Normandië. Op weg daar naartoe gingen we naar Chiverny, waar het huis van Claude Monet staat met daar omheen een fantastische tuin. Monet heeft de tuin en de vijver meermalen op indrukwekkende wijze geschilderd. En nog steeds is de tuin een lust voor het oog.
Na alle nattigheid dit jaar, leek een zonnig plaatje aan het begin van september wel op zijn plaats.

Ken ik u?

Gelukkig zitten er weer kikkers in onze vijver. Ze waren een tijdje weg, of hielden zich verscholen. Maar sinds kort zie ik ze weer zo nu en dan op de rand zitten.

Daar staat ook een bronzen kikkertje op. En als nieuwkomer moet je dan wel even kennismaken, nietwaar?

Elke dag feest

In deze tijd van het jaar lijkt het wel elke dag feest. Je ziet de knoppen van de bomen bijna groeien en op de meest onverwachte plaatsen duiken bloemen op.

Dit is de bloesem van de Amelanchier of het Drents krentenboompje, dat in mijn achtertuin staat. Heel vaak kijken, want het is zo weer voorbij.

lente-2010

Kikker of sprookjesprins?

De vijver in onze tuin is klein, glad en strak van vorm.  Eigenlijk is het meer een diepe bak met water. Hij staat vol met waterplanten, zoals waterpest en paardenstaart. Ook staat er een mini-waterlelie in, maar die vertikt het vooralsnog om te bloeien. Maar niet de planten, maar vooral al het leven dat er in krioelt is een bron van vertier voor ons.

Sprookjesprins of gewoon kikker?

Sprookjesprins of gewoon kikker?

Op en boven het water vliegen waterjuffers en libellen, vliegen, wespen, bijen. Toen de vijver werd aangelegd verwachtte de tuinman dat er wel snel dieren in zouden komen, maar wij geloofden dat niet zo. Maar ja hoor, binnen een paar weken schoten in het donkere water allerlei insecten voorbij en zwommen er al salamandertjes in.Vorig jaar ontdekte ik opeens een klein kikkertje. Hij zat op de rand, stil in het zonnetje. Als je niet al te veel geluid maakte, kon je hem van dichtbij bekijken. Geen idee of het een vrouwtje of mannetje was, maar hij had een groene zigzag streep over zijn rug en in de zon glansde hij alsof hij van goud was.  Continue reading