In Rotterdam is het openbaar vervoer goed geregeld en wij maken er dan ook dankbaar gebruik van. Vroeger ging ik met de tram naar school, later met tram en bus naar mijn werk. Soms was het stampvol en mopperde ik, duurde het me te lang om te wachten in de regen of kou. Ook Leo bewaart goede herinneringen aan de tram. Hij wilde vroeger trambestuurder worden en spijbelde regelmatig om dan een ritje met de tram te maken.
Sinds een aantal jaren hebben wij gratis vervoer van de RET, gunstige bijkomstigheid van ouder worden. En ik ga dan ook niet op stap zonder OV-chipkaart in mijn tas.
Zaterdag brachten Leo en ik een bezoek aan het Trammuseum in Rotterdam. Pure nostalgie, want daar worden rijtuigen uit vroeger tijd bewaard, worden filmpjes vertoond en konden we mee rijden met zo’n oude en bekende tram.
Zelfs het allereerste elektrische rijtuig staat er, mooi gerestaureerd door talrijke vrijwilligers. Eén van hen vertelde dat het rijtuig zelfs nu nog zou kunnen rijden. Ik stapte er in, alleen al om even te kunnen denken dat mijn ouders hier ook mee gereden moeten hebben. En dat rijtuig was dan wel elektrisch, dus voorzien van een beugel en verlichting, maar een koplamp kon er niet meer af. Dat was gewoon een olielamp.

Deze slideshow vereist JavaScript.