Hoopvol

Deze muurschildering zag ik in Rotterdam Delfshaven. Het leek me een mooi en hoopvol begin van dit nieuwe jaar.

Een jaar waarin er weer nieuwe, nog vrijwel lege agenda’s voor me liggen. Opnieuw 365 dagen plus 1 schrikkeldag om in te vullen. Met nieuwe afspraken, leuke reisjes, gezellige ontmoetingen en nog veel meer. Ongetwijfeld ook met uren, dagen, weken die niet leuk of ronduit vervelend zijn.

Ja, agenda’s in het meervoud. Want kon ik vroeger alles gewoon in mijn koppie opslaan, tegenwoordig moet ik het noteren. In mijn telefoon, digitaal natuurlijk (en dan niet vergeten het op te slaan). Maar ook in een gewone ouderwetse papieren agenda, die als back-up dienst doet. In te zien voor ons allebei, met notities over van alles en nog wat. Van het legen van de kliko tot aan afspraken met tandarts of dokter, verjaardagen en zo.

Maar er ligt ook nog een agenda naast mijn laptop. Dat is de agenda die aan het eind van het jaar hopelijk vol staat met onderwerpen waar ik elke dag weer over wil en kan schrijven.

Geen kroonjaar

Dit jaar vier ik geen kroonjaar, maar ik vind het toch wel een beetje bijzondere verjaardag. Want vandaag word ik 75 jaar. Een half kroonjaar dan maar.

Niet gek voor iemand die in 2008 nog geen 60 dacht te worden.

In de daarop volgende jaren was er nog wel eens iets waardoor ik opnieuw vreesde niet veel ouder te worden. Maar kijk, ik ben er nog steeds en gelukkig nog gezond, vitaal, helder van geest en vol levenslust.

Wat de toekomst gaat brengen, geen idee. Er zijn nog plannen zat, dingen die hoognodig afgemaakt of opgepakt moeten worden. Er staat al een vakantie geboekt en er zijn ideetjes voor weer andere reizen of reisjes.

En zolang ik blijf bloggen, zal het wel goed gaan 😉

Voorspellen

Dit jaar is een heel vreemd jaar. Met nieuwe regels, een nieuw “normaal”, nieuwe vormen van werken, onderwijs en contact met familie, vrienden en kennissen.

Wie had dat kunnen bevroeden? Ik geloof niet dat er één koffiedikkijker is geweest die dit heeft aan zien komen. We meenden dat de wereld maakbaar was, dat we leven tot in het oneindige zouden kunnen rekken, de dood uit konden bannen of tenminste ver voor ons uit zouden kunnen schuiven. Maar nee, die dromen (of nachtmerries?) worden nu wreed verstoord.

Wie kan in de toekomst kijken? Ik niet, niemand kan het. We kunnen het een klein beetje sturen, maar onverwachte dingen komen altijd om de hoek kijken. John Lennon wist het al: “Life is what happens when you are making other plans”

En afgelopen zondag hoorden we Rick Nieman in WNL op zondag zeggen: “voorspellen is altijd moeilijk, vooral als het de toekomst betreft.”

Kijk, dat bedoel ik!

Herinneringen

Toen ik afgelopen woensdag dit plaatje op de kalender zag, moest ik meteen aan mijn
moeder denken. Ik zag haar zitten in het park, naast haar zus. En ik hoorde haar zeggen, “Ik wou dat ik nog twintig was en wist wat ik nou weet”.
Ze had haar leven vast anders ingedeeld. Maar ja, dan zou ik er vast ook niet zijn geweest, dan was dit blog er niet en waren onze kinderen niet geboren. Dus is het maar goed dat we niet in de toekomst kunnen kijken. Wel terug en och, dan komen toch ook heel veel leuke dingen naar boven.

Wat moet je dan?

Ik zal wel niet de enige zijn die in deze dagen een beetje verdwaasd rondloopt. Want wat moet je nu doen? Ik word een beetje eng van alle foto’s in de krant, van de berichten, van de TV die alleen maar over “terreur” gaat. De geruststellende woorden van de politici in binnen- en buitenland, die alleen de angst nog maar versterken.
Zullen we nog wel naar voetbalwedstrijden, concerten of andere manifestaties kunnen gaan? Ik denk dat we wel moeten, want anders is ons leven geen leven meer. Dan kun je niet meer naar de markt, niet meer gaan winkelen of met de trein mee. Dan zijn we levend begraven.
Wij waren afgelopen weekend in Berlijn. Het viel op dat er zoveel meer politie op de been was en elke sirene gaf een wee gevoel in onze maag. Er klapte een ballonnetje in de MacDonald en iedereen schrok op. Toen we eruit liepen, stonden er twee gewapende agenten voor de deur. Bah, wat een wereld.

Kinderdromen

Kinderen over de hele wereld dromen hoe het zal zijn als ze groot zijn. Of er van al die dromen ook wat terecht komt, is maar de vraag. Maar het is leuk om te zien wat er zich in hun kleine koppies omgaat.
Vorig jaar, in Okayama stuitten wij op een kleine tentoonstelling van kindertekeningen. En hoewel het hele verhaal erbij ons volkomen ontging, want in het Japans, konden we wel zien wat de vraag was geweest: wat wil je later worden.

Hieronder een greep uit wat wij zoal zagen (klik op de foto om te vergroten):

Deze kindertekeningen passen perfect in het thema van deze week bij Stuureenfoto. Neem een kijkje en doe eens mee!