Wandelen

Afgelopen donderdag nam De Ganzenpas de metro naar Coolhaven, om vandaar uit een wandeling te maken. Die route had ik uitgezet en binnenkort zal ik bloggen hoe ik dat doe.
We liepen via de Rochussenstraat over de Lage Erfbrug via het schilderachtige Delfshaven naar het Dakpark. Dat park ligt letterlijk op het dak van een aantal grote winkels en een parkeergarage. Je zou het niet zeggen als je er loopt. Er is een mooie mediterrane tuin, speelweides voor kinderen, waterwerken en een mooie wandelweg. Een gebied dat vroeger nogal grauw en verwaarloosd was en zeker niet nodigde tot wandelen, maar nu heerlijk groen en levendig is. In het deel dat heringericht wordt, zagen we konijnen vanachter een hek. Ze waren zo druk, dat we ze moeilijk op de foto kregen. Vandaar dat het een konijnenkontje is geworden 😉 .
We hielden een plaspauze bij Café Ooms, waar we zo maar zelfgebakken cake bij de koffie kregen. Leuke verrassing van de vrolijke en gastvrije cafémevrouw.
We liepen verder naar Spangen, waar mijn roots liggen. Door het Justus van Effencomplex, via de Van Lennepstraat naar het Sparta Kasteel en over de Mathenesserdijk terug naar de Lage Erfbrug. De Van Lennepstraat is in al die jaren zo veranderd, dat ik de deur van mijn oude huis niet meer kon terugvinden. Wel de ingang naar de kleuterschool, al is daar nu een heel ander soort school in gehuisvest.
Nog even een drankje en wat te eten bij Café Soif en dan weer huiswaarts.
De app-jes na afloop toonden dat mijn mede-ganzen zo’n toeristentochtje in hun eigen stad ook leuk gevonden hadden.

(klik op een foto om te vergroten)

Toevallig…

Schreef ik deze week over de enorme foto van Jayne Mansfield aan een school in Spangen, blijkt die foto ineens te zijn verdwenen. Zomaar, weg, foetsie…. Nou is het formaat van die poster niet iets om even onder je arm mee te nemen en het was dan ook een raadsel hoe zoiets kon verdwijnen. Paniek in Rotterdam….
Maar gelukkig, het raadsel is inmiddels opgelost. De lijst zat los en dreigde bij storm naar beneden te komen. En ja, dat is gevaarlijk en dus had iemand gevraagd de foto er af te halen. Lees maar in dit artikel. Maar nou vraag ik me toch af: hoe komt het dat men dat nu pas ontdekte? Het is al een paar maanden geleden gebeurd…

Zou mijn blog nou zo bekend / beroemd / berucht zijn….? Ach welnee, dat is natuurlijk gewoon puur toeval… 😉

Deuren

Toen ik laatst door de wijk van mijn kindertijd liep, kwam ik in het Justus van Effencomplex deze deur tegen. In eerste instantie wist ik niet goed wat ik zag. Glom die deur nou zo? Maar toen ik wat beter keek, zag ik dat het niet een geschilderde maar een glazen deur was. Een zeer trendy  geheel, zeker met de rest. Mijn moeder vond het destijds een beetje armoedig stukje van de wijk, maar daar was nu niets meer van te merken. Integendeel, chique was een betere omschrijving.

Deuren

Niet alleen ik fotografeer ze, want deuren zijn een geliefd onderwerp voor foto’s. Niet de dagelijkse deuren in een Vinex-wijk, maar mooie oude of juist verweerde exemplaren fotografeer ik graag.

En soms zie je er een die opvalt door de kleur. Zoals deze, in Spangen, de wijk in Rotterdam waar ik opgroeide. Maar waar toen alle deuren donkergroen waren 😉
deur

Badhuis

badhuis Laatst gingen wandelen we in Spangen, de buurt van Rotterdam waar ik opgegroeid ben. Een buurt die ik als kind behoorlijk groot vond, maar nu bepaald gekrompen leek.
We bekeken het Justus van Effen-complex en kwamen langs het badhuis. Een instituut waar we nu niet meer zo veel van horen. Tegenwoordig heeft elk huis tenminste een douche.

Maar vroeger waste je jezelf -wekelijks- in een teil. Ik herinner me nog goed, op zaterdagavond werd de zinken teil in de keuken gezet en gevuld met vele keteltjes heet water. Mijn moeder controleerde de temperatuur en dan mocht ik er in, eerst even spelen. “Maar niet teveel knoeien hoor!” Daarna kwam moeder om me te wassen en af te drogen. Haartjes nat, nog even op… en dan naar bed. En in de winter een kruik mee, net als Gerard Cox, Kooten en de Bie bezongen.
Mijn vader deed dat niet, die ging elke week naar het badhuis. Met onder zijn arm een handdoek met daarin een stuk Sunlight zeep en schoon ondergoed. Geen idee meer hoe lang hij er over deed, maar in mijn herinnering geen uren. Je zult daar ook wel niet voor je plezier gebadderd hebben. Toen mocht geluk dan heel gewoon zijn, geef mij maar mijn dagelijkse douche. Met centrale verwarming en een lekker luchtje.

Bewaren

Bewaren