Wie piekert er niet in deze tijd? Ik schat in dat geen mens van ons er aan ontkomt. Hoe positief en optimistisch we ook willen zijn, er zijn komen steevast momenten dat het grote piekerspook op je schouder tikt.
En het helpt niet hoe vaak ik dan ook geluidloos dezelfde mantra herhaal “niet piekeren, dat helpt toch ook niet”, nare gedachten nestelen zich in mijn brein.
Overdag heb ik niet zo’n last van, maar ’s nachts ontkom ik er niet aan. En het is geen oplossing. Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kan krijgen. Je kunt moeilijk je kinderen wakker maken en om 4 uur ’s nachts vragen of ie nou wel veilig thuis is…. Hoe het nou zou moeten als….. Ik vrees dat ze me boos terecht zouden wijzen. Dat zien we dan wel weer… En natuurlijk is dat dan ook helemaal waar.
Vroeger studeerden ze in een stad ver weg van Rotterdam en wisten we ook niet wat ze uitvoerden. Bij tijd en wijle kregen we soms een verzwakte versie van de ongelukjes en net-op-het-randje-goed-gegaan incidenten te horen. Nu zijn ze volwassen, hebben hun eigen verantwoordelijkheden. Ze doen het goed en waarom zou ik me nu ongerust maken….? Ik zucht maar eens diep.
Naast me hoor ik Leo zachtjes snurken. Maar nee, hij draait zich om en zucht op zijn beurt. Ook hij is wakker. Ik knip het licht aan, zo dat lijkt al wat beter. En dan praten we wat… zoenen elkaar. Gelukkig dat mag nog! En dan draaien ons weer op een andere zij…..
Tegen alle adviezen in, grijp ik dan ook wel eens naar mijn telefoon. Nee, ik bel niemand. Ik zoek op YouTube een filmpje van Hidamari, een Japanse kokkin. Ze zegt geen woord, je ziet niets anders dan haar handen. Hoort hoogstens wat vaatwerkgeluiden. Maar met uiterst veel geduld en rustige en zachte gebaren maakt ze koekjes, cakes en andere gebak. En dat werkt voor mij niet alleen heel rustgevend, ik val er gelukkig uiteindelijk ook van in slaap…
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...