Boek

In het boek “Een ketting van jade” van Kirsty Manning heeft Alexandra een goed betaalde baan in de Londense city, maar erg gelukkig is ze niet. Haar relatie liep op de klippen en ze is bang om nieuwe banden aan te gaan.

Dan krijgt ze bericht dat haar opa stervende is. Haar grootouders hebben haar opgevoed nadat haar eigen ouders bij een auto ongeluk overleden zijn. Zielsveel houdt ze van de oude mensen, die al veel meemaakten maar altijd weer uiterst flexibel blijken te zijn. Dus pakt ze halsoverkop het vliegtuig naar Australië.

Het verhaal wisselt tussen het heden en het verleden. Het leven van de grootouders was heel heftig. De twaalfjarige Romy is Joods en vluchtte met haar ouders uit Wenen. Uiteindelijk na lang wachten en veel regelen, kan Romy en haar ouders vertrekken naar Shanghai.

Al lang is Alexandra nieuwsgierig wie haar moeder eigenlijk was, want van haar heeft ze haar exotische trekken. Oma en opa adopteerden het meisje, maar wie waren haar biologische ouders?

Dan krijgt Alexandra een baan aangeboden in Sjanghai. Het is dé gelegenheid om te zoeken naar haar roots. Het dagboek van haar moeder vertelt te weinig om aanknopingspunten te vinden. Wel vindt Alexandra een foto. Is het toeval dat ze een identieke foto in een winkel ziet? Ze zoekt, krijgt hulp van haar buurman en vindt uiteindelijk een aanknopingspunt.

Maar is het wel zoals Alexandra denkt dat het is? Uiteindelijk begrijpt oma dat zij niet meer kan uitstellen wat ze al veel langer had moeten rechtzetten en krijgt het verhaal een verrassend eind.

Prachtig boek, met mooie beelden van Shanghai. De sfeer, de geuren leken soms van het papier op te stijgen. Een boek dat ik bijna niet weg kon leggen.

Reisherinnering: sojasaus?

In 1997 gingen Leo en ik voor het eerst naar China. Dit is een herinnering aan onze eerste dag in Sjanghai.

Meteen als we het vliegveld van Shanghai verlaten, overvalt me de volkomen tegenstelling met wat ik verwachtte te zien. De wegen zijn ruim, vol met auto’s en lage huizen zie je niet. Wel flats, de een nog hoger dan de andere. Het enige waarin deze stad, zo op het eerste gezicht, verschilt met een westerse stad zijn de reclameborden langs de weg. De opschriften zijn niet te lezen voor ons, alhoewel ook daar de westerse reclames intussen oprukken. Volop Coca Cola, Pepsi en andere bekende merken. Ik voel me teleurgesteld. Daarvoor ging ik niet naar China. Ik had gedacht typische oosterse huizen aan te treffen. Toch realiseer ik me dat dit het China van nu is. Snel veranderend en op weg naar de 21e eeuw. Ik vraag me af of we eigenlijk toch nog te laat zijn? Zullen we nog wel iets van het oude China aantreffen? Maar goed, we zijn moe van de reis en moeten duidelijk even acclimatiseren. Ik laat het allemaal maar op me af komen.

gescand uit ons fotoboek

gescand uit ons fotoboek

De bus zoekt intussen zijn weg door het drukke verkeer, waar nauwelijks regels te ontdekken zijn. Alles rijdt kriskras door elkaar en de chaos lijkt enorm.

In het hotel wacht me alweer een teleurstelling. Of nou ja teleurstelling. Ik had een heel ander hotel verwacht. Kleiner, authentieker, viezer misschien wel. Maar gelukkig is het schoon, zeer schoon zelfs en van een bijna overdadige luxe. De kamer is ruim, voorzien van radio, tv en een zitje. In de badkamer hangen badjassen, er staan slippers en een hele schaal met zeepjes, kammen, tandpasta en badschuim. We frissen ons even op en komen even later op de kamer van de reisleidster bij elkaar om het programma door te nemen. En dan kunnen we er op uit.

Continue reading