Woord

Bron: Google afbeeldingen

EPIBREREN. Simon Carmiggelt leverde ons dit woord voor druk doen, alsof je werkt, maar toch niks doet.

Het is een hele kunst om je medemens te doen geloven dat je het heel erg druk hebt. Maar ondertussen loop je wat doelloos rond, met een paar mappen onder de arm.

Zoiets bestaat vast ook in andere talen, maar daar kom je maar zelden achter. Maar dankzij een Facebook-berichtje weet ik nu ook hoe de Engelstaligen zoiets noemen: to spuddle. Het woord stamt uit de 17e eeuw, dus al heel veel langer dan vandaag doen mensen alsof ze het beredruk hebben …. 😉

Lezen….

Carmiggelt.jpgZe stonden vroeger boven ons bed, grijpklaar om te lezen voor het slapen gaan. Ontelbare keren lazen Leo en ik de verhaaltjes van Simon Carmiggelt. Korte spitse en rake vertellingen over allerlei mensen in alledaagse situaties. Maar geschreven met een zachte humor, vol ironie, die ons deed glimlachen of gniffelen. Rake beschouwingen van een begenadigd schrijver.
Lange tijd was het stil en leek Simon Carmiggelt vergeten. Wij vonden dat vreemd, want die stukjes zijn nog altijd lezenswaardig en moeten toch ook de moderne lezer tot lachen brengen. Gelukkig worden de boeken, ter gelegenheid van Carmiggelts honderdste geboortedag, weer herdrukt. Ze zijn nu zelfs als e-boek te leen bij de on-line bibliotheek. Ik heb er meteen een gereserveerd en kan nu dus nog comfortabeler, warm onder het dekbed en lekker uitgestrekt, lezen.

 

Zoeken en vinden

Wanneer ik Leo vraag om iets te zoeken, kan hij dat in 9 van de 10 gevallen niet vinden. Ook al ligt iets voor hem op tafel of duidelijk in het zicht.  BlogBremen-08

Meer mannen schijnen daar last van te hebben 😉

BlogBremen-01 Ik was dan ook heel verbaasd toen Leo tussen de vele boeken in deze Bremer etalage één speciale ontdekte. “Hé, een boekje van Simon Carmiggelt” hoorde ik hem zeggen. Ik zocht en zocht, maar kon het pas vinden toen Leo het me aanwees. Snappen jullie dat nou?

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Vroeger kon je lachen….

Nou ja, da’s een beetje overdreven. Ik lach nog heel vaak, je moet alleen overal wel de humor er van inzien.

Maar het is ook de titel van een boek van Simon Carmiggelt. Eén van de vele die hier in de boekenkast achter me staan. Kleine korte stukjes, die dagelijks in de krant verschenen en en die wij gretig lazen. Nog steeds vind ik ze zeer to the point en lezenswaardig.
Dit is de man die ze schreef: