Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad

Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.