Delfts blauw

Het is weer eens wat anders dan die kussende mannetjes en vrouwtjes, dit olie-en- azijnstel. Ik vond het in een souvenirwinkel op Schiphol en daar hoort het natuurlijk ook. Want het lijkt me prima geschikt om net op de valreep nog mee te nemen voor die ene tante, die je vergeten was in je souvenirjacht. Dat we in Nederland inmiddels een heel andere manier van bouwen hebben… och, daar komt het niet op aan.
Oh ja, niet vergeten het prijsje er af te halen voor het ingepakt wordt 😉
delfts-blauw

Prijzen

Ja, ja, ik weet het wel. De economie moet draaien, er moet geld verdiend worden, bla bla bla. Maar soms vraag ik me af hoeveel geld er verdiend wordt.
Een kopje koffie thuis kost maar een schijntje, maar buiten de deur moet je er zeven of acht maal zo veel voor betalen. Soms gaat de prijs nog meer over de kop. Dus leg je zo 2,75 of 2,90 neer voor een kopje koffie. Als die koffie je dan netjes geserveerd wordt, heb ik daar ook wel begrip voor. Maar als je diezelfde koffie moet halen aan de bar, je de suikerstaafjes en melkcupjes zelf moet graaien uit een grote bak, moet zoeken naar roerstokjes, dan vind ik zo’n kopje beslist aan de prijzige kant. En ik schrijf kopje, maar meestal gaat het dan om een (kartonnen) bekertje en is een koekje erbij ook slechts tegen flinke betaling te krijgen.
Op Schiphol maken ze het helemaal bont. Afgelopen zaterdag moest daar voor een simpele beker koffie 3,95 betaald worden. De sandwich (twee bruine boterhammen met kaas en slap blaadje sla) koste 5,95. Die prijzen staan in generlei verhouding tot de service die erbij zou moeten horen. En ik vraag me dan altijd af hoe het mogelijk is dat je, in het buitenland, voor minder geld wel een echt kopje koffie en meer service krijgt.