Tag Archives: schaatsen

Hysterisch gedoe

Posted on by

Soms denk ik dat we hier in Nederland de weg compleet kwijt zijn. Over de meest simpele dingen wordt een toestand gemaakt alsof de wereld aan zijn eindje is.

Bron: Google foto’s / ANP

Neem nou het weer. Het vroor deze week. Lekker pittig weer, met een beetje zonneschijn. Prima weer om een wandeling te maken. Wie op de fiets moet, heeft beslist wel een muts en handschoenen om zichzelf warm te houden. En wat heerlijk is het dan om binnen te stappen in een behaaglijke warmte.

En voor veel mensen de voorpret van weer op natuurijs te kunnen schaatsen.

Maar op het nieuws niets anders dan codes en berichten om je te beschermen. Ik zag een bericht voorbij komen waarin verteld werd hoe je “niet zou bevriezen”. Nota bene, het was nauwelijks 5 graden onder nul. En ja, met de wind was het best koud.

Maar in 1963, ik zat op de MULO, was er wekenlang veel meer vorst. En ik -en ook medescholieren- had nog nooit van thermokleding, fleecetruien of warmtekussens gehoord, laat staan dat we het gebruikten.

De nieuwsgaring nu loopt van overdreven naar rampzalig. Wanneer beseffen we nu eens dat het weer deel uitmaakt van de natuur en dat we daar weinig tot niks aan kunnen veranderen.

Laten we vooral de prettige kanten van zulk weer benadrukken. Al schaats ik zelf al lang niet meer, ik kan met veel plezier kijken naar de mensen die op het ijs zijn.

Koud

Posted on by

We konden er op wachten. De temperatuur zakt en “Het koude-noodplan” treedt in werking. Oh, zucht, wat een onzin.

Winter-1963

Bron: Google

Ik ga even terug in mijn herinnering, naar 1963. De dag voor die beruchte en barre Elfstedentocht. Ik moest gewoon naar school en op mijn vrije middag samen met vriendinnen lopen naar de kookles. (Ja, dat zat er al vroeg in). Het was al weken koud. Maar vond ik dat erg? Welnee, het was heerlijk. Sneeuw, ijs, hopen op ijsvrij als de temperatuur nog een beetje zou zakken.
Mijn vader was uitgevroren, want veel schilderwerk was er niet met die kou. Dus ging hij helpen om de bakkerskar over de brug of de hol bij de Mathenesserdijk op te duwen en zo een centje bij te verdienen.

Winter-1963-(2)

Bron: Google

Hadden wij warme winterkleren? Ik kan het me niet herinneren. Ik schat dat ik één lange broek had, één paar stevige schoenen. Geen laarzen, geen thermo-ondergoed. In mijn slaapkamertje stonden de ijsbloemen op de ramen. Ik kreeg een kruik mee naar bed, er werd een extra gewatteerde en dus loodzware deken op mijn voeten gelegd. Bij uitzondering mocht ik me in de kamer aan- en uitkleden. Maar wassen ging gewoon met koud water, want er was niks anders.
Maar nu stromen de media -al voor er één sneeuwvlok is gevallen, voor de thermometer ook maar een graadje gezakt is- vol met berichten over hoe koud het wordt en wat je er tegen moet doen. Al meer dan een week hoor ik dat het min 17 gaat worden, maar hier is de temperatuur nog maar net onder 0. Buiten schijnt dagelijks de zon, het is stralend weer, maar Nederland bereid zich voor op een kouderamp. Och, wat een watjes toch!

Aan de oever van de Rotte

Posted on by

Nee, ik ga het niet hebben over die ongelofelijke leemte in mijn culturele ontwikkeling: de totale onwetendheid van het schone lied “Langs de oevers van de Rotte”. Dat heeft Bettie al gedaan en zij deed dat op verbluffende wijze.
Maar toch wijd ik vandaag een blogje aan die prachtige Rotte, die zowat langs mijn huis stroomt. Vele malen al wandelde ik er, met man, met kinderen, met vrienden en vriendinnen. En altijd was er wat te zien, in elk seizoen is het er mooi. Meestal is niet erg druk, al zoeven er soms wel wat wielrenners voorbij.
Maar in de winter, als het vriest dat het kraakt, dan vind ik de Rotte op haar mooist. Met enthousiaste schaatsers die zich uitleven op het ijs.


Met spontaan opgezette en wat rommelige koek en zopies, een zonnetje en niet te veel wind.
Wie weet, ondanks de klimaatsverandering, lukt dat binnenkort weer eens een keer.
Het kan natuurlijk altijd nog. Wat zou dat toch heerlijk zijn. Deze foto’s zijn uit 2009, dat is nog geen 10 jaar geleden….

 

Wat een ophef…

Posted on by

Afgelopen maandag zette ik ’s morgens de TV aan en meteen hoorde ik de presentatrice kakelen.“Het is buiten ontzettend koud, het vriest, het vriest dat het kraakt. En daarom gaan we nu over naar …. om te horen hoe het met de marathon op natuurijs staat”. En ja hoor, daar kwam een reporter in beeld, die zijn microfoon voor de neus van de ijsexpert hield. “Hoe staat het er mee, gaat het vandaag lukken?” Er werd een gaatje geboord in het ijs op een stuk ondergespoten land. Maar helaas, het ijs was nog geen drie centimeter dik.  Dus die marathon kon nog niet doorgaan. Wat een ophef ….
Oh ja, ik kan begrijpen dat duizenden sportievelingen graag op natuurijs willen schaatsen. Geen leukere winter dan een met ijs op de Rotte. Dan gaan we kijken naar al dat gekrioel. En mijn opa vertelde graag het verhaal dat de Nieuwe Maas was dicht gevroren. In 18zoveel of daaromtrent. Heel lang geleden dus! Maar ja, nu vriest het niet meer zo hard. Want het mag dan koud aanvoelen, die presentatrice overdreef wel met “het vriest dat het kraakt”.

Bron: RTL-nieuws/Google afbeeldingen

Sportief

Posted on by
“Meedoen is belangrijker dan winnen” zou de leus zijn van de Olympische spelen. De eer dat je mee mág doen, dat is het hem.
Maar dan blazen een aantal deelnemers af, omdat “ze toch geen kans hebben om te winnen”. En dat vind ik dus erg onsportief. Dan heb je bij voorbaat verloren.
Nee, het is niet leuk om te verliezen en de naam van winnaar blijft langer in het geheugen hangen dan die van de verliezer.		  

Maar afblazen? Geen sprake van! Doorgaan, met je tong op je schoenen, maar wel eervol. Wat mij betreft hadden Havard Bokko, Sverre Lunde Pedersen, Ivan Skobrev en Alexis Contin dus gewoon moeten rijden.

Schaatsen

Posted on by

De traditie van “schaatsen kijken” was er bij ons thuis niet.  Ik vind het prachtig dat onze schaats(t)ers  enorme prestaties leveren, maar het als maar rondjes rijden om te zien wie het snelst is, boeit me niet.
Maar mijn moeder en ik keken wel graag naar het kunstschaatsen. En vooral ijsdansen was en is nog steeds één van mijn favorieten.

En deze vertolking van Torvill & Dean van de Boléro van Ravel vind ik schitterend. En ik niet alleen, ook de jury beloonde hen met 9x een topscore!

Bij Stuureenfoto staan de Olympische Winterspelen ook in het middelpunt. Neem een kijkje en doe mee!