 |
Wie ze nu gaat zoeken, zal ze niet meer vinden. De orchideeën die vlak bij ons huis zomaar in het wild groeien. Maar in mei staat een heel veld er vol mee. Ik geniet er van, op afstand. Maar al te vaak zag ik de sporen van anderen, die met grote schoenen naar zo’n klein bloemetje gestapt waren en daarmee andere, nog niet uitbundig bloeiende planten, vertrapten. Dus heb ik maar even gewacht en nu zijn ze al weer uitgebloeid. |
Zondag gingen wij ook nog naar Heijplaat om twee Verborgen tuinen bekijken. Heijplaat is een klein dorpje, een beetje verscholen tussen de havens van Rotterdam. Destijds gebouwd voor werknemers van RDM. Dat bedrijf is failliet gegaan, maar de bewoners wilden er niet weg. En ik geef ze geen ongelijk. Het is een heerlijk rustige enclave tussen containers en vrachtvervoer. En voor buitenstaanders nu heel goed te bereiken met lijn 18 van de Waterbus vanaf de Erasmusbrug.
Wij liepen na aankomst eerst naar tuin #7. Een prachtige tuin met onverwachte hoekjes waar je kunt zitten en genieten van de veelheid van bloemen en planten, hun geuren en kleuren. Een echte liefhebbers-tuin, waar dagelijks in gewerkt en gerust wordt.
Daarna liepen we naar tuin #8. Dat bleek niet zozeer een tuin, dan wel een tuin op zolder te zijn. In een experimenteel gebouw, geheel opgetrokken uit duurzaam materiaal, met wanden waarop planten de bekleding vormen, konden we op de bovenverdieping zien hoe daar een vorm van moestuinieren wordt beoefend. Er werd onder andere rode kool, paprika, tomaten, paksoi en nog veel meer verbouwd. Het geheel is een onderdeel van de Hogeschool Rotterdam. Klik hier voor meer informatie hierover.
Het nummer van de tuin verwijst de website van
2016-Verborgen Tuinen in Rotterdam
Klik op een foto om te vergroten
Ook een van onze wijkbewoners hield afgelopen weekend “Open tuin”. Zijn voortuin was me al vaker opgevallen vanwege de prachtige esdoorn die er staat. Toen ik dan ook las dat hij een Japanse tuin (tuin #69) heeft, moest en zou ik de tuin achter zijn huis toch ook een keer zien.
En die tuin had echt een “wow….”effect op ons. Een Oosterse oase in onze toch al vrij groene wijk.
De vijver is door de eigenaar zelf uitgegraven en dat alleen al moet een enorm karwei geweest zijn. Ook heeft hij, heel slim, gebruik gemaakt van “geleend landschap” in de vorm van mooie hoge bomen in het plantsoen dat er achter ligt. De beplanting is heel evenwichtig, maar ik denk dat het onderhouden ervan gigantisch veel werk is. Maar het resultaat is zeer de moeite waard. Het lijkt net of dit stukje Rotterdam op wonderlijke wijze opeens in Kyoto gelegen is. Een sfeervolle tuin met sierlijk gesnoeide bomen, een zacht kabbelend beekje, glooiende mosvlakten en heel veel vogels, die zich hier erg thuis voelen. Wij waren er dan ook helemaal weg van!
Het nummer van de tuin verwijst de website van
2016-Verborgen Tuinen in Rotterdam
Klik op een foto om te vergroten
Ook afgelopen weekend bezochten wij weer een aantal open tuinen in Rotterdam. Heerlijk is dat toch, dat je zomaar in een tuin en soms zelfs door een huis mag lopen.
Omdat er zoveel tuinen te bekijken waren, maakten we zaterdags met vrienden een rondgang door het centrum. De eerste tuin (#54) bevond zich achter een mooi oud pand. Het miezerde een beetje, maar er viel zo veel te bekijken, dat wij van de regen geen last hadden.
De tweede tuin (#55) behoorde aan een instituut voor psychiatrisch patiënten. Deze tuin bood een zee aan rust en ruimte.
Tuin nummer drie (#56)combineerde fraai moderne materialen en veel groen op een bescheiden oppervlak.
De wijktuin (#57 en #59) die wij daarna bezochten, leverde de bewoners verse groenten. De buurtkinderen vermaakten zich in de wilgentunnel en wie wilde mediteren, kon dat doen in een heus labyrint.
Op de valreep bezochten we nog een tuin (#57) die is ontstaan door samenwerking van drie buren. Elk op zich had een eigen gedeelte, maar doordat er geen schuttingen stonden, was het een heerlijk stuk groen in één van de drukste gedeelten van de stad.
De nummers onder de foto verwijzen de website van
2016-Verborgen Tuinen in Rotterdam
Klik op een foto om te vergroten
Zomaar een foto, gemaakt op de zondagsmarkt in Rotterdam. Ik zou bijna zeggen, vanuit de heup geschoten. Want de pop zat in een doos, die een beetje verscholen stond onder de kraam. Ik gokte dus een beetje. Je kunt natuurlijk meteen kijken hoe die foto eruit ziet, dus zoveel gokken is het nou ook weer niet. Maar hij was in één keer raak 😉
Het is niet bepaald een mooi taaltje, dat Rotterdams dialect. Rotterdammers laten nog al eens een lettertje weg, het knauwt een beetje en het zingt. En hoe netjes ik ook probeer te praten, je schijnt het altijd aan mij te kunnen horen. Nou ja, geen wonder want als kind kon ik een prima vertolking van “Alie Cyaankali” laten zien. Al snapte ik geen jota van de tekst, het kwam wel met Rotterdamse tongval over het voetlicht.
Gisteren liepen we op de Kruiskade, waar ik deze sticker op een deur geplakt zag. En die wilde ik jullie toch echt even laten zien:
 |
De mannen hier op de foto doen heel gespecialiseerd werk. Het zijn “roeiers” en hun werkgever is Roeiers Vereniging Eendracht (RVE). Een bekende in de Rotterdamse haven. Vroeger roeiden ze inderdaad met hun bootje naar het schip en namen de trossen over om die dan vast te maken aan de bolders op de kade. Dat gebeurt nu anders. De schepen komen dicht tegen de kant en met een dunner touw worden de trossen over gegooid. Zeker bij zo’n groot container- of cruiseschip is dat een hele en zware klus, die nauwkeurig en goed uitgevoerd moet worden. Vorige week lag de Ovation of the Seas met 8 trossen voor en 8 achter vast. Alleen de mannen van de RVE mogen dit werk in Rotterdam doen. |
| Zo maar een plaatje van een Rotterdamse singel. Nou ja, zomaar…. Ik vind dit toch zo’n mooi stukje Rotterdam. Tijdens mijn middelbare school tijd kwam ik al vaak hier en nu ook weer regelmatig, want onze jongste woont er sinds een jaar. Hij werd niet alleen verliefd op het huis, maar ook op het uitzicht, dat elk seizoen een heel speciale charme heeft. En de enorme houten appels van Kees Franse geven er nog een extra accent aan. |
 |
Gisteren kwamen we toevallig langs de grote V&D in Rotterdam, die nu bijna leeg is. Bijna, want gisteren was het de laatste dag dat er nog “koopjes” gehaald konden worden. Maar wat er nog was, was eigenlijk te triest voor woorden. Verlaten meubilair, bakken met rommel. Driftig graaiende mensen, die zochten of er nog iets van hun gading te vinden was.
Ik had geen speciale band met het bedrijf, maar dit vond ik toch zo triest. Nee, wij vonden niets tussen de prullen… Alweer een tijdperk afgesloten!
