In Rotterdam ligt de poëzie soms op straat, maar ook rijdt ze wel eens gewoon voorbij. Want alle wagens van de vuilnis-ophaaldienst hebben een stukje poëzie op hun zijkant. Kijk maar:
Mooi toch?
Tag Archives: Rotterdam
Hongerig
Ja, hongerig, dat word je van al dat shoppen op Black Friday. Niet dat wij het waren. Wij gingen naar de film en na afloop lieten we zelfs stoïcijns de Febo voor wat het was. Maar al die duizenden die zich wel op de enorme koopjes hadden geworpen, die voelden hun maagjes knorren. En in Rotterdam ga je dan al gauw naar de grote friettent van Bram Ladage, die prominent op het Beursplein staat. Geen terras erbij, dus ben je gedoemd om je frietjes met of zonder saus staande op te eten. Of je vindt een plekje op één van de banken die er staan. En daar zitten ze dan, lichtjes gebogen. Bij ons thuis heet zoiets een Ladage-bocheltje. Wij vinden het iets typisch Rotterdams, maar ongetwijfeld wordt er ook zo gegeten en gezeten in andere steden. Misschien is het zelfs wel een internationale houding 😉
Deel dit op:
Net iets anders…
Onderweg zie je soms dingen, waarvan ik dan denk “dat zou vaker gebruikt moeten worden”. Zoals dit, wat wij laatst in Diergaarde Blijdorp zagen.
Daar zitten tussen de diverse dierenverblijven natuurlijk afscheidingen. Maar gelukkig zijn dat niet de houten bouwmarkt schuttingen, maar is het op een veel mooiere manier opgelost. Bij de ibissen en papegaaien stond deze hoge wand. Zo te zien bestaat die uit een rasterwerk met een soort fijn kippengaas, dat is opgevuld met grond. En dat is nu mooi begroeid met een donkergroene laag mos. Het oogt heel natuurlijk, zal vermoedelijk veel warmte vasthouden en geluidwerend zijn. In de diergaarde is de muur tamelijk hoog, maar ik dacht dat het in een particuliere tuin ook goed zou werken. Mooie natuurlijke muur, waar binnen de kortste tijd van alles uit komt groeien. Of waarin je zelf iets kunt planten. Zou het uitvoerbaar zijn?
Deel dit op:
Deur
Waarom deuren fotograferen zo favoriet is, ik heb geen idee.
Maar ik kan bijna niet voorbij een mooie deur lopen zonder daar een foto van te maken. Van een heel lelijke deur moet ik trouwens ook een foto maken, omdat ik daar op de een of andere manier toch een bepaalde schoonheid in kan zien. Maar dit is natuurlijk een hele fraaie deur, goed onderhouden, netjes geschilderd en in een nogal chique straat. Met oude, statige huizen en ja, dan dito deuren erbij. Ja, gewoon in Rotterdam. Dat is er allemaal te vinden, al moet je soms een beetje zoeken…. 😉
Deel dit op:
Daar werkte ik….
Bron: Collectie Boijmans on line
Destijds was Museum Boijmans-van Beuningen nog een stuk kleiner. In 1972 werd de nieuwe Bodonvleugel geopend. Daarvoor werd een verbinding gemaakt via de “Commissiekamer”, die dus opgeofferd werd. In die kamer werd niet alleen vergaderd, maar ook nieuw-aangekochte werken aan het personeel getoond.
Natuurlijk kwamen er vaak kunstenaars in het museum, om een praatje te maken, maar vaker om werk te verkopen. En zo stond er op een dag een bont gekleed gezelschap in de hal, met aan het hoofd een man met een indianenveer in zijn warrige haar, die zich voorstelde als Dado. De naam zei me niets… Mevrouw Hammacher had uitdrukkelijk gezegd dat ze voor niets gestoord mocht worden en ja, daar hield ik me aan…. Ik zei tegen de man dat helaas, nee, het niet mogelijk was dat hij mevrouw kon ontmoeten. Maar hij bleef aandringen… Nee, nee, u kunt een afspraak maken. Nee meneer, sorry, maar komt u later maar terug…als u een afspraak heeft gemaakt…. Maar toen ik uiteindelijk, na veel vijven en zessen, toch maar even mevrouw Hammacher ging polsen, viel ze bijna van haar stoel. “Maar Els, je hebt Dado toch niet laten wachten?” vroeg ze ontzet. Wist ik veel… En dus ging ik terug naar de hal, maakte excuses aan het gezelschap en bracht Dado en consorten naar haar kamer. Er waren personen voor wie “niet storen” “toch maar wel storen” betekende.
In die oude Commissiekamer werd een keer een enorm groot schilderij getoond van Dado (Miodrag Djuric), dat “La piscine” (het zwembad) heette. Ik vond het ronduit griezelig… Net als het andere werk van deze schilder. Ik had natuurlijk geen stem in welke tentoonstellingen georganiseerd werden, dus kreeg Dado in 1974 een overzichtstentoonstelling.
…wordt vervolgd…
Deel dit op:
Vogels
Afgelopen vrijdagmiddag gingen we naar Diergaarde Blijdorp, om ons abonnement te verlengen. Dat zou natuurlijk via het internet kunnen, maar wij wilden de Rotterdampas-korting niet mislopen. Dus er persoonlijk heen. Het was druk, maar altijd gezellig. Direct al aan het begin zagen we dit beeld. Tientallen vogels in het hoge pampagras, vlakbij de ijsberen. Zo te zien zit er nog genoeg zaad in de pluimen, want de vogels vlogen af en aan. En ze vraten zich helemaal vol. Het zijn dus niet alleen bijzondere dieren die onze aandacht trekken. 😉
Deel dit op:
Daar werkte ik….
Wieneke vroeg me laatst of ik iets kon vertellen over mijn werk in Museum Boijmans-van Beuningen in Rotterdam. Ja natuurlijk, al is het al lang geleden. Ik werkte er van 1971 tot de geboorte van onze oudste in 1976. Maar het waren onvergetelijke jaren.
Toen ik solliciteerde, kon ik niet weten dat het zoveel werk zou inhouden. Ik had überhaupt geen idee van wat ik te doen zou krijgen. Want een museum, och wat werd daar nou gedaan? In mijn idee zou ik er dagelijks op mijn gemak langs mooie kunst kunnen lopen. Zo nu en dan die schitterende gebeeldhouwde trap af mogen schrijden, misschien wel met een gevierde kunstenaar. En nou ja, ik zou misschien ook wel eens een briefje moeten typen, post moeten opbergen. Nee, in mijn optiek zou ik een heel prettig en rustig leven daar krijgen…
Nou, vergeet het maar! Het werd héél hard werken. Er waren nog geen computers of tekstverwerkers. Alles moest nog uitgetypt worden en handmatig uitgezocht.
Eén van de eerste dingen die ik moest doen, was een lijst opstellen van werken die in de tentoonstelling zouden komen. Mevrouw Hammacher, de hoofdconservator van de afdeling Moderne Kunst, had dat allemaal genoteerd op kaarten. Ik legde de kaarten op een stapel en begon aan mijn lijst. Wist ik veel… Wat een teleurstelling toen bleek dat ik alles eerst op de goede volgorde had moeten leggen, dat wil zeggen eerst schilderijen, dan tekeningen, dan prenten en daarna de beeldhouwwerken. Ik moest helemaal van voren af aan beginnen. Maar ik zou het ook nooit meer vergeten!
Voor een tentoonstelling werden werken geleend bij musea en particulieren. En vooral die laatsten vroeg je soms om een tekening of schilderij met heel veel emotionele waarde. Daar ging dan een uitgebreide correspondentie aan vooraf, met lange en zeer beleefde en vriendelijke brieven. Die typten wij (er waren nog twee andere secretaresses) dan uit. Een heel groot deel van de correspondentie was in het Frans, maar ook in het Engels of soms Duits. Daarnaast moesten telefoontjes beantwoord worden, contact gehouden met andere musea, uitgevers, drukkerijen. Elke dag was weer anders, zelden was het saai.
De foto hieronder toont de tuin van het museum. Het secretariaat zat in de hoek rechts. Het gebouw midden in de tuin was er toen nog niet.
…wordt vervolgd…
Deel dit op:
Kunsthal
Schoondochter is een kattenliefhebster en dus mochten we de tentoonstelling “Negen levens in de kunst” in de Kunsthal niet missen. Samen struinden we rond en bekeken katten in soorten en maten, op reclameposters, schilderijen, tekeningen, in You-Tube filmpjes en op enorme foto’s. We konden ons even zelf kat voelen, want een ruimte was helemaal “des kats” ingericht. Met gras, kussens, kattenspeeltjes en een heuse katwalk. De tentoonstelling is nog tot 14 januari 2018 te zien. Wie dol op katten is, moet dit zeker gaan bekijken.
Deel dit op:
Natuur in de stad
Op weg naar mijn wandelclub word ik opeens verrast. Want wie verwacht nou schapen tussen de hoge flats. Het is maar goed dat ik dit keer een andere weg koos. Een beetje uit noodzaak, want het dreigde te gaan regenen en dan kun je bij de flats altijd wel een beetje schuilen. Maar gelukkig, die regen bleef weg en ik kreeg zomaar een cadeautje. Niet dat het die schapen wat interesseerde. Die vraten rustig door, keken niet op of om. Nou wie weet, zijn ze al blasé van fotograferende voorbijgangers. Het is tenslotte een tamelijk beroemde kudde. Ze lopen van maart tot november van hot naar her in Rotterdam en maaien zo het gras en verplaatsen zaden in hun vacht. Dus nuttige en leuke dieren.
Deel dit op:
Aalscholvers
Aalscholvers, bijzondere vogels vind ik. Vroeger zag je ze niet zo vaak, nu zie ik ze regelmatig. Ze zitten vaak in de grote vijver van de wijktuin. Ik zie ze soms vlakbij, in de vijver bij onze wijk. Maar deze kwam ik tegen tijdens de wekelijkse wandeling. We liepen naar Nesselande, via de noordkant van de Zevenhuizerplas. En daar, een beetje uit het grote stadsgewoel, zaten ze. Allemaal keurig op een rijtje, wachtend op…. ja op wat? Misschien wel op ons, want toen we klaar waren met foto’s nemen, vlogen ze meteen op. 😉
