Dit is werkelijk een snapshot! Toen ik afgelopen zondag stond te fotograferen in Trompenburg, zag ik dit insect ineens tussen de goudenregen zitten. Even zoeken naar het juiste standpunt en … knip, ik had hem. Want met die insecten weet je het maar nooit. Ze zitten doodstil, maar zien jou van uit hun vele ooghoeken. En als je dan net denkt, dat je hem hebt, is ie weg… Deze dus niet. Geen idee wat voor soort, maar eerlijk gezegd is dat ook niet zo interessant voor mij. Ik bewonderde de prachtige frêle vleugels, die zo afstaken tegen de grijze lucht. Mooi, op een aparte manier.
Tag Archives: Rotterdam
Aan boord…!
Al maanden geleden had Leo geregeld dat wij onze trouwdag aan boord van het
ss Rotterdam zouden doorbrengen. Het schip ligt al jaren niet meer voor de Holland Amerika Lijn, maar ligt aan de kade bij Katendrecht en heeft na een wat stroeve start inmiddels de status van Rotterdams icoon. Het fungeert als hotel en restaurant en is een grote publiekstrekker.
Daar kwamen we dan met onze koffer, checkten in en kregen en mooie ruime hut die was voorzien van alle gemakken.
Daarna kregen we een audio-rondleiding over het schip, waarbij we mochten rondkijken op de brug, in de kaartenkamer en de diverse verblijven van de bemanning mochten zien. In de kamer van de radio-telegrafist kon Leo testen of een landmacht telegrafist ook op zee zijn Morse-kennis kan gebruiken. Wat gelukkig wel zo was!
Daarna was het tijd om in de Captain’s Lounge een borreltje voor het diner te nemen, waarna we in het Lido restaurant dineerden. Na een afzakkertje in de bar was het tijd om de kooi op te zoeken. Geen hangmat voor ons, maar een kingsize bed, dat heerlijk sliep. En zo kwamen we de volgende morgen verkwikt aan het uitgebreide ontbijt.
En ja, aan alles komt een eind en dus liepen we na het uitchecken de loopplank weer af om naar ons eigen huis terug te keren.
Deel dit op:
Handschoenen
Toen ik laatst in Utrecht deze reclame zag, wist ik meteen dat dit verhaal vandaag op mijn blog zou komen. Er worden tegenwoordig misschien nog maar weinig handschoenen verkocht, maar vroeger waren handschoenen een onmisbaar mode-item. Mijn schoonmoeder meende zelfs dat een bruid beslist niet zonder handschoenen naar het stadhuis mocht (!) gaan.
Dus vandaag precies 45 jaar geleden, togen Leo en ik naar het stadhuis van Rotterdam op de Coolsingel. Leo in zijn donkere pak, stropdas en met een overhemd in bijna zelfde kleur geel als mijn mantelpakje. Ik met donkerblauwe schoenen, tas en natuurlijk die “glacé” handschoenen. Gekocht bij Laimböck, op de Lijnbaan, waar toen nog mooie en exclusieve winkels zaten.
Maar ja, in 45 jaar verandert er veel. Wij zijn inmiddels niet meer zo jong als toen. Onze haren zijn verkleurd of zelfs een beetje verdwenen. Leo draagt nog maar zelden een pak en ik pas allang niet meer in die rok en loop ook nooit meer op die schoenen. Er is een heleboel gebeurd om met plezier of weemoed aan terug te denken… De tijd vergaat, daar is niks aan te doen.
Maar vandaag geen sombere gedachten. 45 Jaar samen is toch reden om een feestje te vieren?
Deel dit op:
Clubliefde
De liefde voor je club moet wel heel erg diep zitten, wil je met zo’n grote tatoeage door het leven gaan. Maar ja, smaken verschillen en ik ben ook al geen fan van voetbal of van deze club. Er zijn veel superfans die er wel de pijn voor over hebben en zich met zoiets laten versieren. Je blijkt er een heel boek mee te kunnen vullen. En dat van maar één club….!
Maar wat nou als de liefde voor die club verflauwt, je een partner vindt van een andere club.., die dit helemaal niet kan aanzien?
Kun je zoiets laten verwijderen als je het helemaal beu bent? Ach, wat maak ik me er druk om…. mijn probleem is het niet.
Deel dit op:
Natuur in de stad
Echt midden in de stad staat deze kaardebol niet, want ik vond hem gisteren toen we met de wandelclub naar Nesselande liepen. De weg daarheen loopt langs de Zevenhuizerplas en wordt druk bezocht door wandelaars, hondeneigenaren en dagjesmensen. Je vindt er van alles: er is veel groen, wat bos, landelijke weggetjes en natuurlijk die Zevenhuizerplas. Een gegraven plas, behoorlijk diep, waarop gezeild, gekanoëd, gewaterskied wordt, waar je in kunt zwemmen en bij Nesselande is ook nog een leuk strandje, met een boulevard. En sinds kort is er een horecagelegenheid bij het waterski-project. Met lekkere koffie en thee, zoals we hebben uitgetest. 😉 😉
En onderweg daarheen zag ik dus de kaardebollen. Die kende ik alleen als ze al uitgebloeid zijn en de stekelige bloemhoofden voer voor vogels leveren. Nu kon je ze nog een beetje in bloei zien en waren ze weer zeer interessant voor bijen. Ik had wel wat van die bollen mee willen nemen, maar die stekels waren te prikkend.
Deel dit op:
Pipo-wagentje
De wandelclub ging afgelopen donderdag wandelen rond de Kralingse Plas. Met het heerlijke weer van de laatste weken zoeken we vaker wat koelers en zo langs het water liep het heerlijk. Vanwege de hitte gingen we ook wat vroeger, dus het was prima om te wandelen. En dat vonden wij niet alleen, want er liepen nog heel veel andere wandelaars. Fijn toch dat er zo dichtbij veel te zien en te beleven valt. Want niet alleen keken we naar de bomen, de bloemen, het water en de watervogels.
We zagen ook dit leuke Pipo-wagentje, compleet met paardje (dat buiten de foto viel) en zelfs een kip aan een touwtje. Leuk toch?
Deel dit op:
Uitgeteld…
Het zit er op. Gisteren was de laatste bestraling een feit. Zestien keer gingen we naar het Erasmus MC. Zestien keer lag ik daar en telde de minuten weg. Gek dat zoiets zo’n impact hebben kan. Want je voelt het niet, ziet het niet, ruikt het niet en toch… Als in een griezelig soort spookwereldje gaan die stralen je te lijf en maken je beter en tegelijkertijd ook weer niet. Want mijn vel is inmiddels rood en geïrriteerd, ik ben sneller moe dan vroeger. Maar kom op, dat gaat straks allemaal weer over. Ik mag zeker niet klagen, want ik voel me beter dan dat ik had durven hopen.
Ik had een doosje gemaakt met iets lekkers voor de mensen van de bestralingsunit. Zij zorgen er elke dag nauwkeurig voor dat je in dezelfde positie ligt, stellen alles in en helpen je weer van die smalle plank af. En altijd vriendelijk en opgewekt. Het is hun werk, jazeker. Maar ze verdienen toch een schouderklopje, vandaar!
Deel dit op:
Deur
Wandelend over een mooie Rotterdamse singel zag ik deze deur. Ik moet hier al vele keren langs gelopen zijn, maar pas nu viel het me op wat een prachtige deur hier te vinden was. Ik denk dat het een oud patriciërshuis is geweest, al schat ik in dat er nu een kantoor gevestigd is. 
Zo’n mooie boog, glas-in-lood erboven en fraai koper beslag.
Al kijkend naar die foto zie ik ineens dat er links een wapen van Rotterdam en rechts een mij onbekend wapen te zien is. Dat wordt dus binnenkort eens even flink googlen en zoeken in de site van de Gemeente Rotterdam.
Hopelijk kan ik er iets over vinden en dan komt er nog wel een berichtje achteraan.
Deel dit op:
Roltrap
Normaal gesproken heb ik niet zo’n moeite met trappen lopen, maar nu ik wat meer vermoeid ben door de bestralingen maak ik graag gebruik van de roltrappen in het Metrostation Dijkzigt. Tenminste als het mogelijk is, want die trappen zijn voor twee-richtingsverkeer. Ze gaan naar boven én naar beneden. Dus wanneer er iemand naar beneden gaat, moet je wachten totdat de trap gestopt is en weer naar boven kan. Maar ja, er lopen daar zoveel mensen heen en weer. Niet gek hoor, want het station bedient niet alleen het Erasmus MC maar ook het Erasmiaans Gymnasium en de Hogeschool Rotterdam.
Het ergert me mateloos en daarom schreef ik deze brief aan de directie van de RET:
Betreft: Roltrappen Metrostation Dijkzigt
Geachte dames en heren,
Doorgaans ben ik zeer te spreken over het openbaar vervoer in Rotterdam. Maar nu heb ik toch een ernstige klacht. Gedurende enige tijd moet ik dagelijks naar de afdeling Radiotherapie van het Erasmus MC. Vanuit Rotterdam-Ommoord, waar ik woon, is dat met de metro geen probleem.
Maar aangekomen op metrostation Dijkzigt begint de ellende. Je moet behoorlijk hoge trappen op. Op dit station is vrijwel de gehele dag heen en weer geloop. Geen wonder met de ca. 1.000 leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium en de vele studenten van de Rotterdamse Hogeschool, waarvan een deel gebruik maakt van dit station. Voor die groep werd vorig jaar een speciale uitgang gecreëerd. Die uitgang gebruikte ik de eerste keer en ik kwam van een koude kermis thuis. Oneindig veel trappen, voor jongeren geen probleem, maar voor ouderen een regelrechte ramp.
Veel patiënten, hun begeleiders, bezoekers en personeel van het Erasmus MC maken gebruik van station Dijkzigt. Het metrostation heeft weliswaar roltrappen, maar die gaan zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven. Daar sta je dan, gespannen, een tijdje te wachten, denkt “nu kan het” en dan komt er weer iemand die roltrap af. Weer wachten en dat kan een aantal keren achter elkaar gebeuren, hopeloos!
Konden er in dit station, dat direct gelegen is bij het grootste ziekenhuis van Nederland, nou geen aparte roltrappen gemaakt worden? Is er slechts aandacht geweest voor jonge en kwieke mensen en komen de ruim 500.000 patiënten van het EMC, die vaak kwetsbaar en moeilijk ter been zijn, er bekaaid af?
Inmiddels gebruik ik de lift. Maar er is slechts één lift per perron met een capaciteit van 8 personen. Die lift is trouwens een beetje aftands, traag en vaak behoorlijk smerig. Ik vind dat de RET hier steken heeft laten vallen. Of praat ik voor mijn beurt en staat er binnenkort een verbetering/uitbreiding van dit station op het programma?
Uw reactie zie met belangstelling tegemoet,
Een kopie van deze brief stuur ik aan Gemeentewerken Rotterdam, de Ondernemingsraad van het Erasmus MC, de redactie van het AD en ik wijd er een stuk aan op mijn blog www.knutzels.nl.
Hoogachtend,
Deel dit op:
Als kool….
In onze wijk werden de parkeerplaatsen en het plantsoen bij de huizen veranderd. Natuurlijk meer ruimte om te parkeren, maar ook het gewone gras werd weggehaald. Grote auto’s met nieuwe grond reden af en aan en half april begon men met het aanleggen van het plantsoen. Ach, wat zag dat er schamel uit. Her en der een sprietje… en het was warm die aprildagen. Ik maakte een foto om te kunnen zien of het nog wat op zou leveren. Maar binnen een paar dagen hadden de planten zich geworteld en groeiden als kool. Moet je nou eens kijken wat een groen en zelfs al bloemen. Goed gedaan, Gemeentewerken Rotterdam!
