Bron: Pinterest
Kijk nou toch eens, als je op Rotterdam-Zuid bent, net vóór je de Maastunnel induikt, zie je deze flat. En op de muur, precies op maat, een ode aan Rotterdam. Want in Rotterdam doen we niet kinderachtig. Geen bescheiden tekstje op een muur, Rotterdammers zijn trots op hun stad en kijken dus niet op een lettertje 😉 😉 😉
Het gedicht is van de Rotterdamse dichteres Rieneke Grobben. Zij was altijd gekleed in het roze, vandaar de roze accenten.
Gisteren moest ik in het Erasmus Medisch Centrum zijn voor controle bij de radiologe. Gelukkig was alles goed en kan ik weer een jaartje vooruit… Over de zorg heb ik werkelijk niks te klagen, maar toen ik er zo liep, voelde ik me een beetje verloren. Ondanks dat Leo bij me was. Alles is er groot, nieuw en netjes verzorgd. Hier en daar staan grote plantenbakken. Maar als mens verdrink je in die enorme ruimten, waar alles digitaal geworden is. Ja, ik weet het, dat is al in meerdere ziekenhuizen het geval. Maar de patiënten zijn vaak nerveus, gestresst, niet op hun gemak. Er zitten her en der nog wel wat dames. Die verwijzen je alleen maar naar het scherm naast de deur. Daar moet je je kaart scannen. En zo’n kil scherm is efficiënt, maar rustig word ik er niet van.
In de wachtruimten staan stoelen, banken, tafels en er is iets te lezen en er valt voldoende licht door de grote ramen. Maar ook daar ervaar ik de kilte. Ik mis een assistente, het gerammel van een typemachine of toetsenbord, rinkelen van kopjes. Ik mis de menselijke maat… Nog even en dan is er bijna geen mens meer te vinden in zulke ruimten. Word alles overgenomen door robots. En daar heb ik geen fijn gevoel bij!
Meestal vliegen ze luid kwekkend rond. Maar afgelopen week, toen het miezerig en koud was, zaten de meeuwen te kleumen op de brug in onze wijktuin. Grauw en grijs weer, geen kleuter die langs kwam om de eendjes te voeren. Nee, het was gewoon armoe troef.
Ik moet er niet aan denken, dat je -zonder dat je het weet- de onderbroek van een ander aantrekt. Hopelijk fris gewassen, maar het zou ook zomaar kunnen gewoon, na een paar uurtjes feitelijk gebruik. Maar gelukkig, de marktkoopman heeft die mogelijkheid met een fraai bordje uitgesloten. Hè, hè, pak van mijn hart 😉
Ons abonnement van Blijdorp was bijna afgelopen. Nou kunnen we zoiets natuurlijk digitaal verlengen én betalen, maar dan zouden we de korting van de Rotterdampas mislopen. Dat zou toch jammer zijn. Dus gingen we maandag maar even naar de diergaarde toe en als je daar dan toch bent, wat doe je dan? Ja, natuurlijk een beetje rondlopen. Het was zulk heerlijk weer, dat we zelfs een beetje lang rondliepen, foto’s maakten en een heerlijke dag hadden 😉 😉 😉
Even dreigde de winkel definitief zijn deuren te sluiten, maar personeel zorgde er voor dat een doorstart mogelijk werd. In het oude ABN-AMRO-gebouw aan de Coolsingel werd Boekhandel Donner opnieuw ingericht. Ja, dat is al wel weer een tijdje geleden en de winkel miste nog een beetje allure.
Maar nu is Donner echt als een fenix uit de as verrezen. Er wordt nog steeds druk verbouwd aan dat oude ABN-AMRO-gebouw, maar een deel is al klaar en daar, juist daar zit nu Donner. Fris en weer met een heel uitgebreide collectie. Zo’n winkel waar je lekker snuffelen kan tussen rijen boeken. Boeken voor grote en kleine mensen, voor iedereen! Waar je boeken vindt over allerlei uiteenlopende onderwerpen. Niet alleen maar de toptien, maar ook dikke en zware boeken over treinen, stations, koken, filosofie, ict, wereldproblemen, opvoeding. Gewoon, over alles!
Leo sloot achteraan in de rij voor de balie, ik ging zitten op de stoeltjes tegen de wand van het Oogziekenhuis. Ik keek op. “Hè, wat is dat nou? Het lijkt wel kunst, maar wat een gekke plaats en waarom zoiets nou in dit ziekenhuis?” Ik keek nog eens beter, nee dat kon het niet zijn. Maar wat dan wel?
Toen bewoog er iets en viel het kwartje.
Niks kunst dus, gewoon de benen van een werkman die bezig was met iets tussen het plafond te monteren.
Wat kan een mens toch een rare associaties hebben….
Eigenlijk hoef ik helemaal niet ver te gaan om een vakantiegevoel te krijgen. Afgelopen woensdag gingen Leo en ik naar de markt op het Afrikaanderplein in Rotterdam. En dan voel je je meteen in een andere wereld. De kleuren, de geuren, de stemmen maken dat je eerder denkt aan Istanbul of Marrakech dan de Maasstad, zeker als het nog zulk heerlijk weer is.
Ik weet dat er heel veel in mijn stad te koop is, maar toch zag ik nog behoorlijk wat onbekends op de kramen liggen.
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen. Het ene project is nog niet klaar of het andere staat al weer op stapel. Wandelen door de stad betekent vaak langs, over of door een opgebroken straat lopen en overal vind je heimachines en bouwkranen.
Maar vorige week verbaasde ik me toch wel over dit gezicht, genomen vanaf de kade tegenover Katendrecht. Acht enorme bouwkranen telde ik. Eigenlijk staan er nog meer, maar die pasten niet allemaal op de foto. Zoveel had ik er nog niet bij elkaar gezien….
Ja, in Rotterdam zijn de hemdsmouwen weer opgestroopt.
Effe doorwerken nog, en dan hebbie zo een heel nieuw stadsdeel!
Jarenlang kon je dit touwtjespringend meisje zien op de muur van het “Haagse Veer”, het hoofdbureau van politie in Rotterdam. Helaas werd het gebouw gesloopt en daarmee verdween ook deze muurschildering van Co Westerik.
Westerik overleed enige weken geleden en nu gaan er stemmen op om dit kunstwerk weer opnieuw op een muur ergens in Rotterdam aan te brengen. Dat lijkt me een goed plan. Het meisje straalt levenslust uit. Er moet toch ergens wel een grote muur, van een school bijvoorbeeld, te vinden zijn waar het een plaats kan vinden?
