Karretje

Toen ik dit autootje zag staan, vroeg ik me af waarom een huismeester een wagentje nodig heeft. Zo groot zal het gebouw toch niet zijn dat hij er in kan rijden.

En erg handig lijkt me dat ook niet. Maar ik vind dit soort autootjes nou eenmaal altijd erg aantrekkelijk.

Maar het is niet een karretje van een huismeester, maar van De Huismeester, een nieuw en hip restaurantje in Rotterdam. Met allemaal kleine hapjes uit de hele wereld, voor elk wat wils.

En bij zo’n modern bedrijf hoort natuurlijk een opvallend wagentje dat opvalt. Dit werd het dus en dat vond ik wel heel grappig gevonden.

We hebben nu weer een heel nieuw jaar voor ons, dus binnenkort eens kijken of de hapjes ook zo aantrekkelijk zijn…!

Gewoon

Vorige week was eigenlijk weer -na zeer lange tijd- een “gewone” week.

Zo’n week waarin we weg gingen, naar de bollenvelden op Goeree-Overflakkee. En dan lekker wat drinken op een terras in de zon.

De volgende dag naar een tuinstoelenwinkel. En op de terugweg spontaan naar IKEA. Niks mopperen op die winkel waar je altijd wel wat koopt, maar gewoon ontspannen winkelen. Kijken, kijken en alleen wat nuttigs kopen. Zonder tijdsloten en geen restricties.

Zaterdag op stap met schoondochter. Eerst naar de film, daarna een wijntje op een terras en later lekker samen eten en kletsen. En ook zij vond het weer “bijna ouderwets”.

En dan stond er ook nog een middagvoorstelling gepland voor de zondag. Het Groot Niet Te Vermijden speelde met verve van opera tot smartlap. Er werd gelachen en we konden luidkeels meezingen. Een zaal vol ontspannen mensen in het wijktheater.

Het voelde goed, vrij, zonder belemmeringen, zonder klemmende regels.

Fijn, gewoon fijn!

The Restaurant

Voorlopig zijn wij elke avond wel onder de pannen, want we kijken naar de Netflix-serie “The Restaurant”. Een Zweedse serie over -hoe kan het anders- een restaurant in Stockholm, het Djurgårdskällaren.

De eerste serie begint in 1945, op de dag dat het vrede wordt in Zweden en volgt de familie die het restaurant al lange jaren leidt. We zien hoe de familieleden verzeild raken in allerlei situaties. Hoe moeder Helga de touwtjes in handen heeft en haar kinderen Gustaf, Peter en Nina probeert te sturen. Er wordt geruzied, lief gehad en de een zit de ander soms dwars. Situaties worden verkeerd begrepen, niet goed besproken of er wordt iets verzwegen dan wel iets te veel verteld. Dat alles tegen het decor van een mooi maar wat gedateerd restaurant.

Er zijn in totaal 3 series van 10 x een uur met een mooie cast, goeie sfeer en prima acteerwerk. Wij hebben voorlopig de eerste weken geen zorg over de avondklok 😉

Schone schijn

Wie in Japan uit eten gaat, hoeft zijn keus niet te laten bepalen door de gedrukte menukaart. Daar is meestal voor ons westerlingen geen touw aan vast te knopen. Nee, je kiest buiten al voor een gerecht wat er wel lekker uitziet. Dat staat in de etalage. Natuurlijk niet echt, het is van plastic, maar zo natuurgetrouw dat je er bijna meteen een hap van zou nemen.
Kijk hier hoe ze dit “nep-eten”maken:

 

Ticketrestaurant

Ik geloof niet dat wij het kennen: ticketrestaurants. In Japan zie je ze vaak. In het begin wisten we niet hoe het daar werkte en dachten we dat er een sigarettenautomaat bij de ingang stond. Maar niets is minder waar. Je kiest bij die automaat een maaltijd uit en betaalt. Met munten of met bankbiljetten. Het hoeft niet gepast, je krijgt wisselgeld automatisch terug. En je tickets natuurlijk. Die geef je aan de bediende, die je naar je tafeltje brengt. Meestal zet hij of zij meteen een glas met water of thee neer. En na een tijdje wordt je maaltijd gebracht. Natuurlijk met een kom rijst.Heb je daaraan niet genoeg, dan staat er een grote pan rijst in een hoek. En daaruit kun je zoveel nemen als je wilt. En als je glas leeg is, kun je het bijschenken uit de kan die onder handbereik staat. Sojasaus en ingelegde gember, kruiderij staan op tafel en kun je naar smaak toevoegen.

   

Als je het eenmaal weet, werkt het uitstekend. Alleen dachten wij de eerste keer dat we alleen één schotel kregen, geen maaltijd. En bestelden we drie keer. Dat was een beetje gênant, maar ja… kwestie van flink dooreten …