Collectie National Museum, Tokio
| Vanuit de verte zien de reizigers de boten in de baai van Miho. Hiroshige tekende vast op een bewolkte en nevelige dag, want de Fuji is niet te zien. Maar op deze foto is Fuji-san weer duidelijk in beeld. En zien we ook dat er heel wat is bij gebouwd in de loop van de tijd. |  |
Collectie: Tokyo National Museum
Het zal toch geen gemakkelijke reis zijn geweest, zo langs de Tokaidoweg. Ik heb geen idee hoe lang men er over deed en of het gevaarlijk was. In een draagstoel nou ja, maar als dragers lijkt het me geen pretje.
| Eigenlijk was Hiroshige een soort van fotojournalist avant-la-lettre. Altijd op zoek naar mensen in vreemde omstandigheden, zoals hier in de buurt van Okitsu. Reizigers van nu zien een heel ander plaatje, zeker als het weer en de zonsondergang meewerken. |
 |
Collection Tokyo National Museum
De Tokaido weg loopt hier in Yui langs de zee. Als je even achterom kijkt, zie je de Fuji liggen. Hiroshige kon niet nalaten die nog maar een keer af te beelden. De berg is niet voor niets het symbool van Japan.
| En kijk, ook nu is de Fuji nog een prachtig fotogeniek beeld. Deze foto is genomen vanaf (bijna) het zelfde punt als waar Hiroshige zijn houtsnede maakte. |
 Bron: Japan-Guide.com |
Winter in Japan kan koud zijn, met veel sneeuw. Toch gaan de reizigers verder op de Tokaido-weg. Hier komen ze aan in Kanbara en zo te zien houdt het voorlopig nog niet op met sneeuwen. Zouden ze wel een slaapplaats kunnen vinden?
Collectie Brooklyn Museum, New York
| Ook in Japan wordt kunst gebruikt in de commercie. Afbeeldingen van Hiroshige staan op stropdassen, t-shirts, postzegels en zelfs I-podhoesjes. Of, zoals hier, op een sake set. |  |
Elke keer trekken de reizigers verder op de Toikado-weg. Ze naderen nu Yoshihara, de weg is smal en met bomen omzoomd. In de verte doemt de Fuji op.
| Hoe anders ziet het er nu uit. De bomen hebben plaats gemaakt voor houten palen waaraan ontelbare kabels voor elektriciteit en telefoon. Want in Japan gaan die niet in de grond, vanwege de aardbevingen. |  |
Op weg naar Hara lopen de reizigers langs de rijstvelden, waar kraanvogels staan.
| Die aanblik zal hen blij gemaakt hebben, want kraanvogels brengen geluk, zegt men in Japan. Vaak vouwt men kraanvogels van papier, want 1000 gevouwen kraanvogels zouden zorgen voor veel gezondheid. Dat dacht ook Sadako Sasaki, die slachtoffer was van de atoombom op Hiroshima. Helaas, dat heeft niet mogen baten. |
 |
Maar nog steeds brengen schoolkinderen slingers van duizenden origamikraanvogels naar het monument dat voor haar is opgericht.
De reis langs de Tokaido is lang en soms moeten de reizigers tot ver in de avond lopen. Hier komen zo te zien een aantal marskramers in de schemering aan in Numazu. Gelukkig schijnt de maan en vallen ze niet in de rivier.
Collectie Tokyo National Museum
| De reizigers van nu hoeven gelukkig niet te wachten op de volle maan. Duidelijk verlicht ligt Numazu aan de rivier. Alleen zijn de mooie oude pijnbomen nu verdwenen. Die hebben plaats moeten maken voor betonnen gebouwen 🙁 |  |
Sommige mensen leven in een gezapig ritme, met zekerheden en nauwelijks twijfel. Zij begrijpen vaak niet dat anderen zoveel zekerheid te benauwend vinden en daarom op zoek gaan naar een ander leven. Die dan het avontuur zoeken en beginnen aan een ongewisse toekomst.
 |
Zo’n man was Rinus van Mastrigt, zoon van een Rotterdamse kruidenier uit de Zwart Janstraat. Als hij tijdens de crisis van de jaren 30 geen werk kan vinden, besluit hij naar Indië te gaan. Daar ligt werk genoeg voor een bouwkundige zoals hij. Alleen, de reis er naar toe is nogal duur. Waarom dan niet op de fiets? En zo begint een leven met vele avonturen, ups en downs, mooie en slechte tijden. We zouden er niet van op de hoogte zijn, ware het niet dat Carolijn Visser in contact kwam met de dochter van Rinus. Zij vertelt in Argentijnse Avonden over Rinus, zijn dochters, de familie en vele anderen wier levens door toeval (of het lot) met elkaar zijn verknoopt. Wie weten wil hoe Rinus en zijn dochters via Indië in Argentinië terecht komen, moet het boek maar lezen. Ik was geboeid van begin tot eind en las het in één adem uit! |
Als de reizigers Mishima naderen, is het mistig. Hiroshige weet de geheimzinnige sfeer goed te treffen. De Torii wordt bijna verhuld door de nevel, zijn mooie rode kleur is niet te zien. De omgeving is nauwelijks waarneembaar.
Collectie: Tokyo National Museum
| Ook nu nog hangen de nevelen vaak boven Mishima. Alles vervaagt tot grijs en grauw, een bijna spookachtig beeld. De reizigers van nu, in de snelle trein, zullen niet veel van dit landschap zien. |  |
De Tokaidoweg loopt verder naar Hakone. Het is bekend om zijn hete bronnen, waar of de reizigers van toen ook gebruik van gemaakt zullen hebben.Het moet een zware tocht zijn geweest. Misschien hadden zij minder oog voor de omgeving als de toeristen die er nu naar toe gaan.
Collectie: Tokyo National Museum
| Want ook in deze tijd is Hakone nog steeds een populair reisdoel. Niet alleen vanwege de warme baden, maar ook vanwege de natuur en het zicht op de Fuji. In de omgeving van Hakone is zelfs een replica van een Edo-controlepost nagebouwd. |  |
