We waren vast van plan om in Berlijn naar het Pergamon Museum te gaan. We stonden er zelfs vlak voor. Maar wij niet alleen, want dit was de lange rij wachtenden. Het zou wel één tot anderhalf uur duren voor we een kaartje hadden. En dan kon het nog wel eens even duren voor we erin mochten. Dat was ons te gortig. Zo lang wachten in die snijdende kou. Dat houden we dus voor een volgende keer. Hebben we tenminste één excuus om nog eens naar Berlijn te gaan.
Alweer 8 jaar geleden maakte ik deze foto in Zuid-China. Drie kinderen, spelend in een modderige rivier. Geen Ipad, geen smartphone, geen speelgoed. Alleen een paar stokjes, wat modder en water. Maar wat een plezier.
Vrienden van ons, leeftijdsgenoten, plannen een grote reis met de Trans-Siberië Express. Daar koop je niet zomaar een kaartje voor, dus bezoeken ze een voorlichtingsdag en laten een offerte maken. Die zal worden opgestuurd.
Een paar dagen later ontvangen ze inderdaad een aanbod met bijbehorende prijzen per e-mail. De prijs is acceptabel, maar als ze de e-mail verder lezen, besluiten ze toch om nog maar eens elders te gaan kijken. Want in de e-mail, die er achter zat, stond “Man en vrouw zijn een belegen stel”. Nou ja zeg, ze zijn wel niet meer piep, maar zo oud toch ook weer niet.
Nu zoeken ze een reisorganisatie die ze op de juiste waarde weten te schatten.
Je kunt ook teveel op je moderne apparatuur vertrouwen. Want dit hoorde ik deze week:
Waalse belandt door GPS in Zagreb
Een Belgische vrouw van 67 heeft haar GPS-systeem zo consequent gevolgd dat ze in Kroatië uitkwam, terwijl ze naar Brussel wilde. Dat melden verschillende Belgische kranten. De vrouw stapte in haar woonplaats Erquelinnes in de auto om een vriendin in Brussel-Noord op te halen. Een ritje van zo’n 80 kilometer. Het adres had ze ingetikt in haar navigatiesysteem.
“Mijn gps deed wat moeilijk en gaf verschillende omleidingen die ik moest volgen. En toen ging het mis.”
Ze bleef zonder nadenken urenlang doorrijden. “Ik zag allerlei verkeersborden passeren. Eerst in het Frans, daarna in het Duits. Köln, Aachen, Frankfurt. Maar ik stelde me er geen vragen bij. Ik bleef maar gewoon gas geven”, aldus de vrouw in De Standaard. De Belgische besefte niet dat ze de verkeerde kant uitging. Dat ontdekte ze pas toen ze in Zagreb aankwam. Moreau nam dezelfde weg terug om weer terug in België te komen. Daar kwam ze twee dagen later, op maandag, aan. Een bijzonder autoritje dus, maar zelf blijft Moreau er nuchter onder, volgens De Standaard. “Of ik het zelf niet een beetje bizar vind? Misschien wel, maar ik was gewoon verstrooid en in gedachten verzonken.”
Je moet toch wel erg dromerig achter het stuur zitten, om dat niet te merken. Ze had 2x moeten tanken en een keer in de auto geslapen.
Nou ja………… ????
Of je nou Praag, Rome of Wenen neemt, overal kun je door de stad laten rijden in romantische koetsjes. We hebben dat wel eens gedaan, in Praag, en eigenlijk viel het ons een beetje tegen. Maar Wenen heeft zo’n speciaal sfeertje, daar hoort zo’n fiaker toch eigenlijk wel bij.
Dus vroeg vriendin Irene hoeveel zo’n ritje kostte. Veel te duur, vonden wij. Maar om dat zo maar te zeggen, dat is toch een beetje gênant.Irene vertelde echter met een stalen gezicht dat “Wij straks met onze mannen zouden komen. Die waren nog even weg.” De koetsier zei dat we naar Thomas konden vragen. Hij vertrouwde het zeker ook niet, want ik moest meteen aan de “ongelovige Thomas” denken. Ach, al te lang zal hij niet op nieuwe klanten hebben moeten wachten. De koetsjes reden de ganse dag af en aan.
| Deze week weer, na een lange pauze, een challenge bij Stuureenfoto. Dit maal gaat het over souvenirs. De kleine dingen die je meeneemt van vakantie, om de herinnering en de sfeer vast te houden. Zoals deze gouache, die we op onze allereerste reis naar China kochten. Ik kijk er dagelijks naar, want hij hangt tegenover de eettafel. Ik weet ook nog precies waar we hem kochten, herinner me de onderhandelingen met de verkoper, zelfs de geur van dat winkeltje komt zo nu en dan nog naar boven. Op de kast eronder staan wat souvenirs die onze kinderen meebrachten, een houten tuk-tuk, een autootje uit Ecuador, een riskja uit Madagaskar en een door een straatjongetje gemaakte tankauto met MOBIL-SHEELuit Ethiopië. Sommigen vinden het een “schiettent”, maar voor ons zijn het dierbare en waardevolle dingen. |
 |
| Dit jaar waren wij nogal eens op reis. Geen lange trips, maar korte stedenreisjes. Dat is heel leuk om te doen en zo waren we in Oostende, Berlijn en Rome en ging ik ook nog met een vriendin naar Wenen. Niks te klagen dus… Voor volgend jaar staat er ook al weer een reisje gepland, weer naar Berlijn. Ditmaal is dat het cadeau voor Leo’s 70e verjaardag. Hij is helemaal weg van Berlijn, vandaar. Wij hebben dus inderdaad nog een “koffer in Berlijn”. |
 |
Deze zomer kwamen we in Berlijn toevallig deze beeldengroep van Frank Meisler terecht. Het staat bij het station Friedrichstrasse en maakte grote indruk op mij.
De groep verbeeldt een aantal joodse kinderen van de “Kindertransporte”. Sommige kinderen werden naar Engeland en geadopteerd; anderen werden naar de vernietigingskampen gebracht en keerden waarschijnlijk nooit meer terug.
De beeldengroep staat niet op zich zelf, er staat van dezelfde beeldhouwer een groep in Londen, bij het Liverpool Street Station en in Dantzig, voor het hoofdstation. Maar ook in Wenen en Hoek van Holland staan beeldengroepen.
|
Kort na ons bezoek aan Berlijn, was ik in Wenen en ik wilde beslist ook het monument in het Westbahnhof zien.
En natuurlijk ga ik een keer naar Hoek van Holland om daar een foto te maken. Toen ik in 2008 in Dantzig was, stond de beeldengroep daar nog niet. Binnenkort zal ik daarover bloggen.
Inmiddels overal te koop, maar deze komen uit Wenen. Mozartkuglen, gevuld met pistachemarsepein en nougat, zoeter dan zoet en smeltend op de tong.
De originele Mozartbonbons werden voor het eerst in 1890 door Chocolatier Paul Fürst in Salzburg gemaakt. Fabrikant Mirabell, ook uit Salzburg, noemde ze Mozartkugeln, maar gebruikt ook de originele ingrediënten. En in Wenen worden ze te kust en te keur aangeboden. Voor echte zoetekauwen.
We houden van reizen en hebben al veel landen bezocht, China, Japan, Vietnam, Birma, maar ook in Europa: Italie, Frankrijk, Engeland, Spanje, Duitsland, Polen, de Baltische Staten, Griekenland. De reis van onze jongste zoon naar India, maar dan over land, was ook niet zo maar iets.
Maar deze reis is echt de over-overtreffende trap van een reis. Vanaf 1989 tot 2012. En dat allemaal met één en dezelfde auto. Ach ja, er is altijd baas boven baas.
