Gisteren tipte ik deze uitzending al even aan. Bij de NDR (Duitsland) dus misschien niet voor iedereen nog te bekijken. Maar met een schrikwekkend verhaal over verspilling en geld, maar vooral materiaal, weggooien.
De uitzending begint met een enorme stapel zakken waarin gebruikte textiel en kledingstukken zitten. Alles bij elkaar zo’n vier vrachtwagens vol, in totaal 5000 kilogram.
En dat wordt in geheel Duitsland elke twee minuten weggegooid .
Misschien is het in ons land een beetje minder, maar het blijven toch enorme hoeveelheden.
En als je dan ook nog eens leest dat we elk jaar gemiddeld 46 nieuwe kledingstukken kopen, en zo’n 6 paar schoenen, dan weet je dat deze over-consumptie de spuigaten begint uit te lopen.
Ik heb die cijfers met verwondering gezien en weet zeker dat ik niet zoveel kleding en/of schoenen koop. Zou niet weten waar ik het allemaal moet laten. Maar beangstigend vind ik het wel. Zoveel “welvaart”, terwijl het ook betekent dat aan de andere kant van de wereld mensen zich afbeulen om die spullen hier goedkoop en snel te brengen. Zou het volgend jaar misschien een ietsje minder kunnen?
Wie wat bewaard, heeft wat. En hoewel ik soms denk “waarom bewaar ik dat nou?” kan ik sommige dingen niet weggooien. Omdat het nog wel eens te pas kan komen.
Want neefje wordt twee jaar en dan ben je groot genoeg voor een leuk voorleesboek. Dat dan weer prima paste in die doos. Etiketten er af gehaald, leuk plaatje erop, adressticker en afzender. Flink wat stevig plakband er om, want het moet tegen een stootje kunnen. En tada… zuinigheid met vlijt maakt dat het zo op de post kon.
