Zo maar binnen-kijken bij iemand is niet echt netjes, ik weet het. Maar ik kan het niet laten om zo nu en dan toch even te gluren naar wat ik zo al zie. En dan kom je vaak heel leuke vondsten tegen. Zoals deze vogeltjes op een rijtje. Wat er achter te zien is, blijft gewoon geheim. Hebben we natuurlijk ook niks mee te maken. Zij kijken ons aan, wij kijken gewoon eventjes terug. Een moment, goed voor een (glim)lachje…
Ik begrijp heel goed dat het niet prettig is als iedereen zomaar bij je naar binnen kan kijken. Nederlanders hebben vaak maar weinig vitrage voor de ramen, in tegenstelling tot de mensen in onze buurlanden. Maar als je zo woont dat iedereen vrijelijk bij je naar binnen kunt kijken, wil je toch een beetje privacy. Dus plakken sommigen een strook plakfolie op hun raam. Uitermate praktisch en afdoend, maar soms toch net niet je dát.
Hier zag ik een wat mooiere oplossing. Het leek me een soort folie, maar dan in vrolijke bloemvormen, maar misschien is het wel een speciaal bewerkte ruit. Wie zal het zeggen. Ik vond het in ieder geval een leuke oplossing.
Zo nu en dan kom je ineens een verzameling tegen. Gewoon neergezet in de vensterbank, zodat iedereen kan meegenieten.
Ik weet niet of dat ook de bedoeling is, maar ik kan het niet laten om daar dan een foto van te maken.
Deze verzamelingen zagen we een paar weken geleden, toen we wandelden in Maassluis. Dat staat toch heel gezellig?
Soms zie je gebouwen waarvan je denkt “heeft die architect eigenlijk wel nagedacht?”
In Rotterdam staat een hotel met op de begane grond vergaderruimtes. Met grote ramen vanaf de grond. Niks mis mee, zou je zeggen. Maar heb je de pech dat je als vrouw daar achter de vergadertafel zit, dan moet je goed oppassen dat je niet voor schut zit.
Een architect van een Berlijns hotel maakte het nog bonter. Die bedacht ook grote ramen, zelfs voor de toiletruimten. En zo konden voorbijgangers foto’s maken van mensen die, zich onbespied wanend, op de pot zaten. Hoe gênant…..
