Eindelijk is deze puzzel dan ook weer klaar. Het is een heel leuke afbeelding, maar moeilijk vertelde Lies.
En moeilijk was ie. Met heel veel donkere stukjes Eiffeltoren, waar ik in het begin geen kop of staart aan kon zien. Met lastige kleurverschillen, moeilijke en niet te onderscheiden fantasie decoraties.
Het duurde dan ook enkele weken voordat ik eindelijk een beetje voortgang kon ontdekken. Tot twee keer toe wanhoopte ik en wilde alles opbreken. Maar ja, onoplosbaar is zo’n puzzel niet. Het is en blijft een uitdaging om alles aan elkaar te leggen.
En zo ligt ie nu al een paar weken te pronk onder de glasplaat. En ga ik weer eens kijken wat ik nu nog kan gaan leggen.
Want dat ik weer aan een nieuwe puzzel ga beginnen, staat wel vast. Gezellig hoor, ’s avonds terwijl Leo een film bekijkt of leest, ik zoekend naar juist dat ene hoekje of stukje. Er staan er nog een paar te wachten op mijn werkkamer.
