We kochten de fles voor ons zelf. Want zoiets geef je toch niet weg? Sta je meteen te boek als zo’n zunige kniepert.
Maar ik vind het onbegrijpelijk dat zo’n sticker er op geplakt wordt. Met lijm waarmee je Euromast aan het tunnelgebouw kunt plakken. Dus een sticker die er voor altijd en eeuwig op blijft zitten. En dan ook nog eens over het etiket. Dat zou toch wel een tikkie anders kunnen, nietwaar Albert Heijn? Gewoon een speciale aanbieding van maken, zonder prijs. Dan is het een verrassing of je gaat de prijs scannen. Wijn hoeft toch niet weg gegooid te worden en raakt ook niet over de datum.
Blijft een beetje vreemde gang van zaken…
Tag Archives: Prijs
Kalender
 |
Een Adventskalender, dat vond ik al leuk toen we ze nog voor onze kinderen kochten. Toen was het hier nog niet zo bekend, maar in Duitsland zag je ze heel vaak. Prachtige exemplaren, zelfgemaakt of kant en klaar. Wij namen meestal zo’n leuke kerstplaat mee, met achter elk vakje een chocolaatje.
Al vaak heb ik gedacht er eens een zelf te maken. Maar ja, de kinderen hebben er nu geen interesse in. Dus blijft het bij plannen. Maar voor mezelf koop ik in deze maand vaak zo’n Adventslot. Twee kocht ik er zaterdag. De ene heb ik meteen, ongegeneerd nieuwsgierig of ik prijs had, meteen helemaal opengemaakt. Deze hangt netjes op het prikbord in de keuken en daar maak ik elke dag een hokje open. Het hokje open krassen doe ik nog niet, dat komt aan het eind. Dat houdt het lekker spannend. Maar prijs of niet, ik heb er gewoon kinderlijke lol in. |
Deel dit op:
Gebakken lucht
 |
Het verbaast me telkens weer hoe fabrikanten proberen ons van alles wijs te maken. Neem nou de wervende tekst voor dit product: “Deze limoen koekjes zijn erg onafhankelijk. Ze besluiten altijd op het laatste moment wat te doen en hoe vol op te leven. Ze zouden hard to get kunnen spelen, maar ze zijn te goed om te weerstaan.” Geen idee wat ik hiervan moet denken. Waar ze naar smaken of hoe ze er uit zien.
Wat krijg je dan: een klein kartonnen kokertje (formaat blikje Red Bull) met 125 gram koekjes. Bij ons te koop in de Appie voor € 4,99. Dat vond ik al behoorlijk aan de prijs, maar dezelfde verpakking is bij de Koffie- en theewinkel in Roermond via internet te bestellen voor € 6,95. Ik geloof dat ik toch liever zelf bak!
|
Deel dit op:
En dat voor die prijs…
 |
Voorjaar 1972. Op de kermis in Rotterdam lopen Leo en ik hand in hand en smoorverliefd. We staan stil voor de automaten, waar je met een soort hijskraantjes spulletjes kunt opvissen. Leo haalt een gulden (!) uit zijn zak en ik mag proberen iets te winnen. Zonder ook maar enige ervaring laat ik de grijper zakken. “Nee joh, dat moet je zo niet…….” Leo zwijgt abrupt en staart me aan, want ik heb in één keer een horloge naar boven gehaald. Het is een beetje protserig, niet onze smaak. Maar het loopt goed. Nu, ruim veertig jaar, later loopt het nog steeds. Okay, je moet het opwinden en het is een beetje gekrast. Het past niet in het huidige modebeeld en Leo draagt het ook niet vaak. |
Maar diverse andere horloges hebben er al lang de brui aan gegeven, ondanks de nieuwe batterijen die we er in stopten. Dit horloge gaat dan ook niet weg. Wat een kwaliteit, en dat voor die prijs… 😉
Deel dit op:
Spreuk van de week
 |
Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
Vandaag de dag weten de mensen de prijs van alles maar de waarde van niets |
Deel dit op:
Tegenstelling
Twee vrouwen in Parijs, die gaan natuurlijk naar de Faubours St. Honoré en omliggende straten, de luxe winkelbuurt met zaken als Dior, Chanel, Gucci en Louis Vuitton.
Creditcards uit voorzorg thuis gelaten en maar kijken naar de luxe, pracht en praal van de grote modehuizen. Winkelpaleizen zijn het, waar de prijzen hoog en de prijskaartjes navenant klein zijn. Gelukkig voelen we geen jaloezie over zoveel rijkdom en of alles nou echt ook zo exclusief is? Die tasjes bijvoorbeeld, daar hebben ze er vast nog wel meer van. Loop je nog de kans iemand tegen te komen met zo’n zelfde exemplaar……
Laat in de middag namen we de bus terug naar ons hotel en bij de halte zagen we het rechter tafereeltje. Een vrouw zoekt in de afvalbak van een supermarkt, op zoek naar nog iets eetbaars.
Wat een tegenstelling.
