Hier in Nederland is het niet meer gebruikelijk om politieagenten herkenbaar op de foto te zetten. Ik dacht dat het in Londen ook niet mocht. En we zagen onderweg eigenlijk niet meer zulke echte bobby’s. De meeste agenten hadden een uniform aan met van die felgele hesjes en eigenlijk zag ik geen verschil meer met de Nederlandse agenten. Begrijpelijk dat wel, maar zo’n stoere agent met een echte helm, al was het maar voor de couleur locale…. En toen in Soho zag ik deze drie hun ronde maken. Vriendelijk keuvelend met voorbijgangers, hier en daar een aanwijzing geven. Helemaal de Londense sfeer. Dus vroeg ik of ik ze mocht fotograferen. “Why not? All of us?” Ja, graag! Ze gingen er eens goed voor staan. Real British en de achtergrond onmiskenbaar Soho…!
Tag Archives: politie
Reuring
 willekeurige foto van internet geplukt 😉 |
Afgelopen woensdag liepen Marthy en ik in Rotterdam een straat in, waar twee jongetjes ons tegemoet kwamen. “U kunt niet daarheen” wezen ze. “Daar is de politie en er ligt een bom”. We lachten wat, geloofden ze niet en vonden het best wel een beetje spannend. Dus wij er op af, een beetje reuring kan geen kwaad. Maar inderdaad, er stonden politiewagens en iedereen werd tegen gehouden. Een man vertelde dat er altijd wel wat aan de hand was daar. Er was al een arrestatieteam naar binnen, volgens hem. Dat die agenten allemaal bivakmutsen droegen, vonden we opmerkelijk. Maar ja, wij hebben dan ook geen ervaring met arrestaties. |
Het werd een beetje koud, we wilden ook wel wat gaan eten. Dus liepen we via een andere weg naar het restaurant.
’s Avonds kon ik er niks van vinden op het regionale nieuws, dus zou het wel een onbeduidend iets geweest zijn, dacht ik. Een klein drama tot grote proporties opgeblazen. Maar gisteren hoorde ik ineens dat er die dag daadwerkelijk iemand was gearresteerd, dat er een kalashnikov en munitie was gevonden. Een terreurverdachte… dat is toch niet niks.
Zoveel reuring, nee dat is iets te veel van het goede. En ineens bedacht ik me dat we wel een beetje naïef waren geweest. Voortaan maar meteen rechtsomkeert maken. Veiligheid voor alles!
Deel dit op:
Beangstigend
Vorige week stapten we zo rond half elf ‘s-avonds in Rotterdam op de sprinter. Op het perron namen twee vriendinnen afscheid van elkaar. Plotseling kwam er een man de trein in, met een fles wijn in de hand en met duidelijk al een flinke slok op. Met een buitenlands accent riep hij wat naar de meisjes, maar die reageerden niet. Dat beviel hem niet en hij begon harder te roepen, aandacht te eisen. De treindeuren sloten en het meisje ging zitten op de klapstoel naast de deur. Nu werd zij het middelpunt van alle aandacht. Een beetje verschrikt en aangedaan vluchtte ze daarop de trein verder in. De man werd boos en riep haar allerlei aantijgingen na, onder andere dat ze “zeker wel lesbisch was”. Ook maakte hij vunzige opmerkingen. De trein zat behoorlijk vol, maar niemand reageerde. Toen hij het meisje steeds meer beledigingen na riep en haar achterna ging, werd het mij te dol. Ik beet hem toe dat hij het meisje met rust moest laten. Nee, ik ben geen heldin. Ik dacht er eigenlijk niet over na, maar vond gewoon dat dit niet kon.
Wat er verder allemaal gebeurde, staat me eigenlijk niet meer zo goed voor de geest. De dronkenlap lalde” dat hij ons allemaal dood zou maken”. Er was iemand die de man te lijf wilde gaan en zijn wijnfles wilde afpakken. Het werd een heel gedoe. Ook één of twee andere mannen bemoeiden zich ermee. Iemand probeerde de politie te bellen, maar kreeg te horen “dat er camerabewaking in de trein is”. Dat was dan gelukkig weer een hele geruststelling 🙁 .
Inmiddels waren we bij onze bestemming, station Alexander, aangekomen en stapten we zo snel mogelijk de trein uit. Maar ook de vervelende dronkaard en wat anderen. Er werd nog wat gesteggeld, maar daar hebben wij ons verre van gehouden. Terwijl wij wachtten op onze metro, zagen we een politiebusje voorbij rijden. De dronken man had dat ook opgemerkt en hij verschool zich. Maar meer dan het busje zagen we niet, geen agent kwam eens poolshoogte in het station nemen. Gelukkig stonden wij op het tegenoverliggende perron en kregen we alleen nog de verbale woede van de lastpost over ons heen.
Maar al die andere mensen in de trein, die zich afzijdig hielden, wel keken naar het relletje, maar geen aanstalten maakten om te helpen, op welke manier dan ook. Dat vond ik nog het meest bizar!
Deel dit op:
Lichtje
 |
Vorige week verbaasde ik me over het bericht dat de politie geen prioriteit meer zou geven aan het controleren van fietsverlichting. Te veel werk, te veel gedoe, weinig resultaat. Ik vind het onbegrijpelijk, want wat zijn de gevolgen als je zonder licht op de fiets rijd? Ik denk dat we allemaal wel eens ’s avonds in het donker nog maar ternauwernood een fietser konden ontwijken. |
Want zonder licht en met donkere kleding zijn ze bijna onzichtbaar. En als het dan ook nog regent.
Je moet er toch niet aan denken iemand omver te rijden….
