We waren er even tussenuit, naar Parijs. Het uitje met de gymclub smaakte naar meer en dus regelde Leo direct daarna een paar daagjes samen naar de Franse hoofdstad. Even dreigde een diagnose nog roet in het eten te gooien of de stakingen van de Franse spoorwegen…. Maar nee, alles liep op rolletjes.
Veel gezien? Ja natuurlijk, maar we liepen niet alle hoogtepunten af. We hebben vooral veel gewandeld. In de Marais, in het Quartier Latin, in Passy. Wandelingen die we al vaker maakten maar waar we heerlijke herinneringen aan hebben. En zo’n hernieuwde keer zie je opeens weer alles met andere ogen.
Deze mevrouw op de Place Saint Michel had trouwens alleen maar oog voor haar mobiel. Je ziet het vaker, mensen die zich van geen ander ding bewust zijn dan van dat kleine schermpje. Ik keek naar haar, ze stond er minuten lang te turen. Helemaal verdiept in haar mail? Tja, misschien wachtte wel ze op bericht. Net als ik trouwens. Want afgelopen maandag wachtte ik op een telefoontje van het Erasmus MC. Dus checkte ik ook meer dan eens of er niet gebeld was. Hoe deden we dat toch vroeger?

Het telefoontje kwam toen we in het hotel wat uitrusten. Nu weet ik tenminste dat de bestralingen binnenkort beginnen. Zestien keer, ruim drie weken zal ik elke dag weer op pad gaan. En Leo gaat mee, met de knapzak…. Dus ook weer drukke tijden.