Vorige week zaterdagmiddag ontdekte ik in de bieb dit boek van Patricia F. Wessels:  “De wensdagen”. En zondagavond was het uit! Je kunt wel zeggen in één adem. De schrijfster vertelt over haar hippie-jeugd in de Jordaan. Ze was een buitenbeentje, want haar ouders waren gescheiden en zij en haar broertje werden door haar moeder alleen opgevoed. En de Jordanezen vonden die alternatieve moeder, met haar zachte “g”, op z’n minst een beetje bijzonder.
Patricia en haar broertje Lukas genieten van een fijne jeugd, met veel vrijheid, avontuur, zonder al te veel strakke regels en beperkingen. Maar wel met weinig geld en dus zo nu en dan geen eten op tafel, al bedenkt moeder daar heel creatieve oplossingen voor.
Alleen maar leuk en zorgeloos dus? Nou nee, want net als ieder ander heeft ook dat leven een rauw schaduwrandje. Want hoe moeder ook probeert het gezin “heel” te houden, vader is toch altijd de grote afwezige. Hij stuurt wel brieven vanuit Indonesië, komt ook wel eens naar huis. Dan is het feest en verzint hij de wensdagen. Alles wat ze wenst, gebeurt.  Bijna alles, liever gezegd. Want die aller-, aller-, allergrootste wens blijft onvervuld. Daar mag zelfs niet over gesproken worden. Terwijl die toch zo simpel te vervullen is. Maar andere wensen daarentegen zijn zelden te gek en worden werkelijkheid. Als papa weer weg is, keert ook het verdriet en de somberheid terug in het Water- en vuurhuisje. En dan worden er dingen gezegd en gedaan, zonder dat de volwassenen zich realiseren hoeveel impact dat op de kinderen heeft.
Je begrijpt, ik vind het een dijk van een aanrader!