Vroeger, ja tientallen jaren geleden, zat er in Rotterdam op de Westersingel een parapluies-winkel. Die is natuurlijk al lang verdwenen. Wie koopt er nu nog een dure paraplu als je voor een paar euro een nieuwe hebt. Die dingen vergeet je al gauw en dan is het zonde als je zo’n dure ergens laat liggen.
In Parijs kun je nog wel terecht voor een mooie, exclusieve parapluie, met een bewerkte knop. Of opvouwbare exemplaren, netjes in een bijpassend tasje. En ook voor parasols, met van die leuke kanten randjes. Ik ben echt benieuwd hoe lang dit winkeltje nog blijft bestaan. Want inmiddels zie je ook in Parijs steeds minder “chique” en steeds meer “casual” voorbijkomen. Maar nu is dat winkeltje er nog. Beeld uit (bijna) vervlogen dagen.
Clochards, die horen bij romantisch Parijs wordt gezegd… Nou ja, dat is natuurlijk niet realistisch. De waarheid en hun leven is bitter en hard. En ik voel me er altijd zeer ongemakkelijk bij als ik een man of vrouw in deplorabele toestand op straat zie liggen. Het zou niet mogen in onze maatschappij, maar het gebeurt toch. En het lijkt wel of het er steeds meer worden. Mannen, vrouwen van alle leeftijden bedelen, gehuld in schamele lappen, soms met een bordje erbij waarom ze zo aan lager wal raakten.
Deze mevrouw op de Place Saint Michel had trouwens alleen maar oog voor haar mobiel. Je ziet het vaker, mensen die zich van geen ander ding bewust zijn dan van dat kleine schermpje. Ik keek naar haar, ze stond er minuten lang te turen. Helemaal verdiept in haar mail? Tja, misschien wachtte wel ze op bericht. Net als ik trouwens. Want afgelopen maandag wachtte ik op een telefoontje van het Erasmus MC. Dus checkte ik ook meer dan eens of er niet gebeld was. Hoe deden we dat toch vroeger?
