Dit is de maand van de grote en kleine cadeaus. Want er moet gegeven worden, ook al is er niets meer te wensen. Komt de Sint niet langs bij jou, dan moet de Kerstman toch wel iets bezorgen. En stonden de bladen de laatste maanden vooral vol met artikelen hoe we de komende crisis het hoofd moeten bieden, nu worden de sluizen van het luxe-leven weer opengetrokken. Ik zie met verbazing hoe er zaken getoond worden, zoals stukjes zeep van ettelijke euro’s (zie zelden nog ergens een stukje zeep, iedereen heeft zo’n flesje met een pompje), papieren tassen van meer dan 40 euro, kaarsenstandaards in zoveel soorten en maten, dat je er dol van wordt. (de oude gaan zeker weer naar de kringloopwinkel?)

Maar dit sloeg voor dit jaar alles: een boterhamzakje à raison van Euro 8,95. Na het langdurig bekeken te hebben, vroeg ik me af wie dit nou zou kopen? Want wie zo veel geld uitgeeft voor een boterhamzakje, die eet natuurlijk zijn bammetje niet uit een papiertje. Die gaat lunchen, al of niet op kosten van de zaak.
Eventjes googlen, leverde deze link op. Het zakje is dus van stof, en je gebruikt het vooral om een statement af te geven. Hier thuis zouden ze toch minstens elke keer een schoon zakje om de boterhammetjes willen. Dat betekent x-maal het aankoopbedrag uitgeven en die zakjes telkens weer wassen (en strijken). Wat was er toch mis met die vetvrije papieren zakjes?