Duur water

“Wat mag dat dan wel niet zijn?”, dacht ik laatst in de supermarkt.

Ik zag deze flessen tussen de melkproducten in het koelvak staan. Eerst even sneaky een foto maken en dan eens goed lezen wat het is.
In één van de flessen zat kokoswater met druif en limoen. Een trendy etiket, veel blabla over gezondheid en zo om de prijs van Eur. 1,89 te rechtvaardigen.

Alweer een product waarvan we niet wisten dat we het nodig hadden. Als je dorst hebt, kun je toch gewoon water drinken? Bij voorkeur uit de kraan, desnoods een flesje al dan niet met prik. Maar geen water met 5,5 gram suiker per 100 ml. Als je dorst hebt, is een halve liter zo op. En dan tikt 27,5 gram suiker lekker aan. Daar kun je gewoonweg niet tegenop sporten!

 

 

Wat moet je ermee?

Laatst bedacht me dat er overal in Nederland kasten vol moeten staan met dingen die we kregen of kochten, maar die in het gunstigste geval slechts één keer gebruikt zijn. Want gebruiken jullie regelmatig een wafelijzer, chocoladefontein, pastamaker, donutbakker, kaasfonduestel, steengrill of andere apparaten?
Zelf moest en zou ik jaren geleden een pastamachine hebben. Kreeg hem voor mijn verjaardag van manlief, die er veel geld voor betaalde. En hoe vaak maakte ik verse pasta?

Met het schaamrood op de kaken beken ik dat die keren op de vingers van één hand te tellen zijn. Te veel werk, te veel rommel, te veel rompslomp.
Het zelfde geldt voor het wafelijzer. Ze zijn heerlijk hoor, die wafels. Maar na de eerste keer heb je voor jaren genoeg wafels gegeten. En komt er visite, dan dan haal ik gebak of koekjes bij de bakker.  Dus staan pastamachine en wafelijzer vredig op elkaar gestapeld in de berging.