Al mijn hele leven droom ik en vaak kan ik mijn dromen ook nog herinneren. Maar de laatste tijd droom ik wel heel erg intens. Leo vertelt dat ik regelmatig in mijn slaap praat. En ’s morgens weet ik vaak ook nog vrij nauwkeurig wat ik droomde. Niet altijd erg plezierig, vaak zelfs nogal griezelig. Het zijn niet echt nachtmerries, maar prettig voelde ik me ook niet toen ik droomde van een groot

gebouw, een soort van gymzaal met allemaal wandrekken. Daar moest ik in klimmen en oh, oh, wat was ik bang. Met de moed der wanhoop ging ik en kwam toen tot de ontdekking dat het best meeviel. Tot op de laatste stap…..
Of dromen dat ik weer in het ziekenhuis lig en naar de operatiezaal gebracht word. Maar ik heb mijn lenzen nog in en waar is Leo nou toch….. Ze rijden me de zaal in en dan realiseer ik me dat ik al lang geopereerd ben….. “Dit is een droom” flitst het door me heen en dan word ik wakker.
Gek hè, er is blijkbaar nog het een en ander te verwerken daar diep in mijn onderbewuste.