Kijk nou toch… Kom je een paar dagen niet op dit pad, staat alles er in eens heel anders voor.
De knotwilgen aan de ene kant hebben hun pruik verloren. Kaal en naakt staan ze te wachten op een beetje zon. Tja…, de wilgenkapper mag nog wel zijn werk doen.
Nou onze eigen mensenkappers nog. Al wil ik wel een wat meer en zorgvuldig gedetailleerde coupe 😉 😉
Ik weet niet hoe het komt, maar soms zie ik dingen ineens in een heel ander licht.
Deze berken moeten toch al een tijdje op het Ommoordseveld staan en ik ben er zonder twijfel een groot aantal keren langs gelopen.
Maar toen zag ik niet hoe mooi en hoe afwijkend van kleur ze zijn. Maar deze keer was waarschijnlijk het licht net anders. Niet zonnig, maar grauw en grijs. En op de een of andere manier werden ze heel anders belicht. Ze sprongen zo te zeggen meteen in het oog.
Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de bast juist in deze tijd extra oplicht.
Nou ja, het fijne van hoe en waarom doet er eigenlijk niet toe. Ik vind ze mooi zoals ze zijn.
Al een paar jaar komt deze schaapskudde het gras kort houden bij een flat in onze wijk. Het is een leuk gezicht, de kalm kauwende dieren zo dicht bij huis. Na verloop van tijd gaan ze weer naar een andere stek en zien we ze soms terug tijdens een wandeling.
Er hoort ook een hond bij de kudde. Zo’n echte bordercollie, die de schapen prima in bedwang weet te houden. Dat heb ik al een keer kunnen zien. Geen schaap verlaat ongemerkt de kudde. Eén simpel fluitje zet de hond aan het werk en dirigeert alle beesten in hun hok.
Helaas maakte ik er geen filmpje van, maar dit is een goed alternatief:
Kinderboerderij “De Blijde Wei” ligt er nu maar verlaten bij. Het hek is dicht. Er klinken nu geen kinderstemmen. Alleen de medewerkers zijn er om de boel te onderhouden en de dieren te verzorgen.
Maar de dieren zijn er nog wel. Die trekken zich niks aan van Corona en vinden het misschien wel rustig. Nu kunnen ze heerlijk spelen in de wei en worden ze niet achterna gezeten door lawaai makende kinderen.
Het ziet er wat “terug in de tijd” uit. Jetses zou hier nog leuke platen hebben kunnen tekenen. Vroeger was dit een echte boerderij. Alles is nog authentiek en ademt een sfeer van vroeger.
Wij kwamen hier al met onze kinderen en nu komen er buurkinderen met hun pappa en mamma naar toe. Normaal gesproken is het er altijd wel druk. Op de parkeerplaats bij de grote witte Kip staan meestal rijen auto’s, want ook opa’s en oma’s gaan graag even een kijkje nemen. Net als wij dus deden, maar nu vanaf het wandelpad langs de sloot.
Ondanks alle narigheid van deze tijden, voel ik me beslist niet ongelukkig. Reizen is heerlijk, maar thuisblijven heeft ook z’n charme. En ik ben van nature optimistisch. Er komen betere tijden, daar ben ik van overtuigd.
In de tussentijd moet je natuurlijk zien te vermaken. Ik heb mijn hobby’s, ik lees eens een boek en speel een spelletje op m’n tablet.
Natuurlijk gaan we zo nu en dan even wandelen. En dan valt op hoe helder de lucht nu is. Van het zuiverste blauw. De net ontluikende takken steken er mooi bij af. En dat is echt genieten.
Het was al aan het einde van de wandeling. Ik sloeg rechtsaf, waar de anderen terug naar het beginpunt liepen. Maar zo was ik net wat eerder thuis en dit pad is zo mooi. Dat loop ik liever dan terug door de wijk, tussen de flats.
Het weer was grauw en grijs en dus waren er niet veel andere wandelaars. Maar vogels des te meer. Een geluksmomentje om tussen het hoge gras een prachtige patrijshaan te zien scharrelen. En was dat witte daar in de verte nou een gans, een zwaan of een lepelaar? Ik moest er een beetje voor turen en voor een foto stonden ze net te ver. In de bomen vlogen mussen, mezen en lijsters af en aan. Die waren te snel om vast te leggen.
Bij het hek maakte ik wat foto’s. Niks spectaculair, maar daarom misschien wel zo mooi. Heel even werd de stilte doorbroken door een vliegtuig dat ging landen. Maar voor de rest was de wereld van mij alleen…..
Al tientallen keren kwam ik hier. Het is een laantje op nog geen 10 minuten van ons huis en wanneer ik van een wandeling met de Ganzenpas terug kom, sla ik hier vaak al af. Dat deed ik ook afge-lopen donderdag. Een dag met grauw en grijs weer. Niet echt koud, maar van dat onbehaaglijke weer. Toch maakte ik hier een foto, want ook met een grijze lucht is het een mooi laantje. Je zou het ook kunnen tekenen, schilderen. Ik denk dat ik de komende maanden hier nog wel vaker stil zal staan en een foto maken. Dan heb ik na verloop van tijd een mooi beeld hoe alles verandert. Dat lijkt me best wel boeiend.
Over deze tafel schreef ik al eerder. Maar nu is het geen tijd meer om in de buitenlucht te schaken of een ander spel te spelen. Veel te koud, zeker als je zo’n tijd stil zou moeten zitten.
Maar iemand in de ouderenflat heeft bedacht dat het juist nu wel gezellig zou zijn als er iets fleurig en kleurig zou staan. En maakte dit leuke groenstukje. Ik kikkerde er helemaal van op, toen ik er op een koude en miezerige morgen langs kwam.
Meestal vliegen ze luid kwekkend rond. Maar afgelopen week, toen het miezerig en koud was, zaten de meeuwen te kleumen op de brug in onze wijktuin. Grauw en grijs weer, geen kleuter die langs kwam om de eendjes te voeren. Nee, het was gewoon armoe troef.
Een flinke groep Ganzenpas-vrouwen verzamelde zich afgelopen donderdag weer om een stevige wandeling te maken. Er waren geen vastomlijnde plannen, maar met elkaar komen we er altijd uit. Het was werkelijk schitterend wandelweer. Een heerlijke zon, stralend blauwe lucht en nauwelijks wind. Dus zetten we koers naar de Rotte en besloten we een stuk richting Blauwe brug te gaan. Maar eenmaal op weg bleek die brug helemaal niet zo ver te zijn als we aanvankelijk dachten. Dus liepen we verder en konden we aan de andere zijde van de rivier terug lopen. Bijna bij het eind weten we een gezellig cafeetje, waar de koffie heerlijk is.
Zo lekker met elkaar kletsend, zo nu en dan wat foto’s maken, dan is de tijd zo voorbij. Maar wat maakte het uit, we hadden geen haast. En zo werd het een heerlijke wandeling.
