Kauwgomballen

Kauwgomballenautomaten brengen altijd nostalgische gedachten bij echtgenoot. Lang geleden verpachtte schoonpapa zulke automaten en soms hielp Leo hem weleens. Dan vulde hij de automaten zo, dat de mooie bedeltjes vooraan zaten en kinderen dus gretig hun stuivertje in de gleuf deden.

Waterstoker

De generatie na mij, die is opgegroeid met geiser en douche, wasmachine en centrifuge, kent dit niet meer.

Toch was het vroeger heel gewoon, zo’n winkeltje waar je naast allerlei levensmiddelen ook heet water, kachelhoutjes en olie kon kopen.

De deur klemde een beetje en er klonk een zacht belletje. Het rook er naar koperpoets, olie, rookvlees en oude kaas.

Vaak genoeg ben ik, naast mijn moeder lopend, er naar toe gegaan. Ze had dan twee zinken emmers bij zich, die bij de waterstoker gevuld werden met heet water. En dan weer terug naar huis, voorzichtig maar toch snel, anders was het water alweer koud. Het was een afstand van nog geen 100 meter, maar die emmers wogen zwaar. Daarna nog drie trappen op, naar de zolder, waar de wasteil stond. Op een rek met daarop weer de ACME-wringer.

Wie nog eens terug wil naar die “goeie ouwe tijd”, kan terecht in De Dubbelde Palmboom in Rotterdam-Delfshaven. Naast tijdelijke tentoonstellingen is er plaats gemaakt voor stukjes (Rotterdamse) historie, zoals dit winkeltje.

Nog lang geen 1960

Deze foto, uit het boek “Ziet Zuid” dateert uit 1939. Het is de Charloisse Lagedijk in Rotterdam. Toen nog gewoon een stukje platteland.

Jaren later zal Gerard Cox er over zingen:

Zomeravond, zeven uur
Even na het eten
De zon, een rode bal van vuur
En alle koeien vreten

Niets van het geluk van later was daaraan gelijk
We liepen samen op de Charloisse Lagedijk

O, de schooldag was weer om
Maar het huiswerk wachtte
Samen toch een eindje om
We praten wat en lachten

Niets van het geluk van later was daaraan gelijk
We liepen samen op de Charloisse Lagedijk

We waren zestien, zeventien
En de stad was ver
Heel in de verte bouwden ze pas flats
Maar het was dan ook nog lang nog
O, lang nog geen negentienzestig

Zomeravond, zeven uur
Het hele leven voor ons
Maar dat maakte bang, we vluchten
In ’t geluk vlak bij ons

Niets van het geluk van later was daaraan gelijk
We liepen samen op de Charloisse Lagedijk

Samen op de Charloisse Lagedijk

Ostalgie

Tijdens onze vakantie in Duitsland kwamen we toevallig terecht in een winkelcentrum, waar een tentoonstelling over de DDR was ingericht. Met een huiskamer, een keuken, winkel, natuurlijk een oude Trabant en nog veel meer. Je kon er spullen kopen uit het voormalige Oost-Duitsland en die vonden gretig aftrek.

Mensen gingen zelfs weer in de rij staan voor broodjes, niet omdat die schaars waren, maar nu omdat ze wel heel goedkoop verkocht werden (5 Eurocent, maximaal 6 per klant).

Al gauw raakten we in gesprek met een mevrouw, die de tijd van toen helemaal niet zo slecht vond als wij nu denken. Met glanzende ogen wees ze naar de kinderwagen. In zo een had haar dochter ook in gelegen. En kijk toch eens, met raampjes erin, zodat het kind niet zo opgesloten lag. En dat waren de kribbetjes, die in de crèche gebruikt werden. Handig toch, je kon ze opklappen en dan namen ze maar weinig ruimte in beslag. En die tas, daar aan het stuur van de fiets. Die had toen iedereen, zelfgemaakt van een versleten huisschort.

Grappig toch, dat mensen zo snel de nare zaken vergeten en zich alleen de leuke dingen blijven herinneren.

Auto

Vandaag hoorde ik op de radio verhalen over “je eerste auto”. Dat was voor mij eigenlijk onze Kever. Die was weliswaar van Leo, maar werd voor mij ook al snel heel vertrouwd en eigen. Want we kenden elkaar nog maar drie maanden, toen we besloten om met de auto naar Griekenland te gaan.

Vier weken samen op sjouw. Wat een heerlijkheid. De achterbank eruit, zodat we plenty ruimte hadden voor onze bagage. Voorin onder het dashboard een net, dat al gauw vol lag met shag en vloei van Leo, het boekje met de route, snoep, etenswaren.

En niet te vergeten, onze draagbare cassette-recorder. Destijds (in 1972) een wonder van technisch vernuft. We hadden bandjes met leuke nummers gemaakt, maar gebruikten de recorder ook om de geluiden van onze reis vast te leggen.

Ons Kevertje had nog bijna niets van de luxe die we nu zo vanzelfsprekend (en bijna onmisbaar) vinden. Geen airco, geen stuurbekrachtiging of parkeersensoren. Maar wat was het een leuk wagentje!

Helaas hebben we geen goeie foto’s meer, maar dan helpt internet!

Het Kevertje had nog bijna niets van de luxe die we nu zo vanzelfsprekend (en bijna onmisbaar) vinden. Geen airco, geen stuur-bekrachtiging of parkeer-sensoren. Maar wat was het een leuk wagentje!

Helaas hebben we geen goeie foto’s meer, maar dan helpt internet!

Nostalgie

Museumwoning-oliestel

Met schoonzus gingen we laatst naar de museumwoning in de Jacob Catsstraat in Rotterdam. Zomaar een huis in een doodgewone straat. Maar wie er binnenkomt, proeft meteen de nostalgische sfeer van vroeger, op bezoek bij oma.

Er zijn eigenlijk twee woningen. Eén is ingericht in de stijl van de jaren 30-40 en de andere, iets verderop, ademt geheel jaren 50-60.

De huizen zijn te bezichtigen op woensdagmiddag van 12.30 – 17.30 uur of op afspraak. Kijk voor meer informatie op:

www.museumwoning.nl

De Oud-Rotterdammer

Naast de dagelijkse krant lezen wij de huis-aan-huisbladen om ons op de hoogte te houden van wat er zoal in onze stad en omgeving gebeurt.

Oud en nieuw Rotterdam

Oud en nieuw Rotterdam

Maar één maal in de twee weken halen wij bij de supermarkt nog een krantje op: De Oud-Rotterdammer. Inderdaad, voor de 55+ bewoners van Rotjeknor.Er staan allerlei artikelen in over vroeger. Het is pure nostaglie. Lezers kunnen er hun verhaal in kwijt en om de collum van Gerard Cox valt altijd wel wat te lachen.

Natuurlijk staat er een raadplaat in. Een foto van vroeger, met de vraag “waar dat nou was” en daar wordt uitbundig op gereageerd.

Voor wie er ook eens wat van wil lezen: in het krantenarchief kan je de laatste editie maar ook alle kranten van voorgaande jaren bekijken. Wie nog eens met zijn oude schoolkameraadje of danspartner uit zijn jeugd wil praten, het contact zou zomaar via de Oud-Rotterdammer kunnen verlopen.

Wij kijken er telkens weer naar uit.

Goeie ouwe tijd…

Ineens was het er. De hang naar oude herinneringen. Nou ja, de leeftijd toch zeker? Iedereen grijpt op een bepaalde moment terug naar “die goeie ouwe tijd”.

Maar niet alleen ik, ook onze vrienden en websites zoals driemaaldrie.nl en doorleefd.nl zoeken in de geheugens van ons allen. Radio 5 bestaat al weer een poosje, met liedjes en hits uit mijn jeugd. Zelfs de mode grijpt terug op oude tijden. Al is mijn “maatje van toen” nu toch echt niet meer van deze tijd!

Die herinneringen aan toen lijken vaak veel mooier dan eerst. Alsof ze met een klein roze suikerlaagje worden bedekt? Nou ja goed, Annie M.G. Schmidt zei het ook al: “je mag een verhaal toch wel iets mooier maken… “