Vorige week las ik hier een stukje over een draagbare cassetterecorder. Leo en ik hadden wel niet dezelfde, maar een Nordmende. En we namen hem mee op reis, naar Griekenland. Met natuurlijk de nodige bandjes. Nou ja, ik denk een stuks of drie hooguit, want meer hadden we er niet. En heel die reis, ruim 8000 kilometers, draaide dat ding en zongen wij mee. Zoals deze bijvoorbeeld:
| Hoewel er veel, heel veel verandert in Rotterdam, blijven sommige dingen gewoon, net als toen.
Zoals dit winkeltje op de Oude Binnenweg. Zo’n winkel die kan dienen als decor van een TV-serie. Met mannen in stofjassen, grote ladenkasten met daarin ontelbare spijkertjes, schroefjes, haakjes en haken, oogjes en ogen. |
 |
Via de Squeezebox (internetradio) hoor je soms heel oude liedjes, die alleen nog maar op 78-toeren zijn uitgegeven. Vooral de franse nostalgische zenders hebben heel vaak van dit soort chansons. Als je geluk hebt, staat op het kleine schermpje wie en wat er ten gehore wordt gebracht.
Zoeken op YouTube leverde dit op:
Ook na al die jaren klinkt het toch nog fris en vrolijk.
Het is 1972. Ik ken de jongen net 3 maanden en toch gaan we nu al voor 4 weken naar Griekenland. Met zijn oude Volkswagen Kever, de achterbank er uit voor meer bagageruimte, in het net voorin een voorraad shag en een draagbare cassetterecorder, toppunt van high tech. En natuurlijk een stuk of wat bandjes, met onder andere deze erop:
Het is nu 2012. Ik ben vandaag op de kop af 39 jaar met die jongen getrouwd. En op dit liedje dansen we nog wel eens de kamer rond.
Een hele CD met oude foto’s van Rotterdam bracht een vriend voor ons mee. Hij had ze weer via via gekregen. Van straten en pleinen in een stad zie wij niet meer gekend hebben, of soms nog heel vaag herkennen.
Van straten met nauwelijks auto’s, met vele herinneringen aan wat al weer een lange tijd geleden is.
Zoals deze. Het is de straat waar ik woonde totdat ik het ouderlijk huis verliet. Ons huis staat er niet op, maar wel de kruidenier/waterstoker van de Hefbrug, de poort naar het gymlokaal en de melkwinkel verder op de hoek.
De foto stamt uit 1956. Ik deed mijn ogen dicht en was weer 8 jaar oud, met een grote witte strik in mijn haar en een rood portemonneetje in mijn hand. Boodschappen doen voor mama. Even maar, toen zat ik weer in de realiteit. Toch leuk, zo’n dagdroom.
We zijn nog lang niet klaar met het uitzoeken van onze oude foto’s. Het is dan ook een enorme klus. Het lukt ons niet om er elke dag wat aan te doen, maar zo langzamerhand komt er toch een beetje schot in.
Wel moeten we ons inhouden om niet telkens weer terug te gaan in de tijd. Al ontkom je er niet altijd aan. Toen ik deze foto van mezelf zag, voelde ik meteen weer het prikken van de bekleding van onze eetkamerstoelen. Ze waren al oud en soms stak er een veer een beetje door het trijp. Als ik er lang op zat, begon ik na enige tijd altijd te wiebelen. Tot grote ergernis van mijn moeder.
Achter mij staat een mand met boodschappen. Dat hielp me om de foto goed te dateren. Want die mand was het cadeau van mijn ouders aan mijn zus, die net in ondertrouw was gegaan. Er zaten allerlei nuttige dingen in, zoals meel, suiker, een set stofdoeken, boenwas, afwasmiddel en borstels voor het schuieren van de meubels. Dat hoorde bij een goede huisvrouw. Krijgen bruidjes van nu ook nog zoiets?
Al die foto’s die bekeken en gesorteerd moeten worden, brengen je meteen weer in de tijd terug.
Je ziet niet alleen familieleden, maar ook het oude meubilair, de kolenkachel, het tafelkleed van toen.
En dan wil ik altijd nog even verder zoeken. Dat kan tegenwoordig, zoals op deze site. Materiaal te over, veel te lezen maar ook nog heel veel terug te zien of te horen. Zoals deze uitzending over de Nederlandse huisvrouw in de jaren 50. Je moet er even de tijd voor nemen (bijna een halfuur) maar het is leuk om te zien.
| Het moest toch eens gebeuren: oude foto’s opruimen. Dus togen manlief en ik naar de zolder om te zien wat zich daar allemaal in de loop van de tijd had opgestapeld. En dat was veel. Dozen vol met foto’s van allerlei gebeurtenissen. Met mensen die al lang niet meer bestaan. Met albums die we al lang vergeten waren. Dat opruimen heeft iets dubbels. Want wat moeten we met al die foto’s? Echt alles bewaren heeft geen zin, maar rücksichtslos weggooien kunnen we ook niet. Dus werden de albums opengeslagen en kwamen de herinneringen weer boven drijven. |
 |
Aan goeie en slechte tijden, aan bezoekjes bij mensen die manlief niet gekend heeft, aan bruiloften en partijen waar ik niet bij was. Oh kijk, dat is ….. en daar zit …..
We hebben inmiddels een snood plan. We gaan ze nu echt uitzoeken en beperken ons tot maar 2 of 3 foto’s per jaar. Die gaan we scannen en dan een fotoboek van maken. Zodat de herinneringen niet verloren zullen gaan.
Deze foto komt er zeker in. Het kleine meisje met de strik ben ikzelf, samen met mijn zus. Al lang, lang geleden.
Omdat het bezoek aan Leeuwarden met schoonzus zo goed bevallen was, besloten Leo en ik om nog eens een paar daagjes te gaan. Leo heeft in Leeuwarden een half jaar in dienst gelegen en wilde de oude kazerne nog wel eens zien. Daar gingen we, gewapend met ons fototoestel. En ja hoor, de kazerne zag er aan de buitenkant nog bijna hetzelfde uit. Maar de hekken waren weg, net als het wachthuisje en er stonden geen grote legertrucks meer. Maaeenmaal door de poort was er veel veranderd. Er zijn jongerenwoningen in gemaakt, galerijen toegevoegd en de binnenplaats, waar volgens Leo geëxerceerd werd, was nu beplant en stond vol fietsen. Ach ja zo gaan die dingen.
We maakten allebei driftig foto’s en thuis zochten we op internet naar oude foto’s uit die tijd. Maar ach, arme Jan Soldaat had geen fototoestel, dus afbeeldingen zijn schaars. Toch vond ik er nog een paar en zo werd het toch nog een collage van oud en nieuw.
(klik op de foto voor een grotere afbeelding)
Er was een tijd dat je niet eens kleurenfoto’s had. Alles was in zwart-wit en foto’s werden maar mondjesmaat gemaakt. Er zaten 8 of 12 foto’s op een rolletje. Daar sprong je zuinigjes mee om, want een afdruk was heel erg duur.
Ja, ja, en nu tante Els toch uit de oude doos vertelt, heeft ze meteen een mooie nostalgische foto van de straat waar ze geboren werd te voorschijn getoverd. Want hier, in de Van Lennepstraat in Rotterdam zag ik het levenslicht.
Van wanneer deze foto dateert, weet ik niet. Hij is misschien nog wel ouder dan ikzelf. Er staan nog zo weinig auto’s, maar wel een bakkerskar. In het gebouw links zat Van de Meer & Schoep, de bakker. Op zolder werden zakken meel opgeslagen. Soms zag de stoep er helemaal wit. De straat ziet er allang heel anders uit. Ach ja, tijden veranderen.
Deze foto kreeg ik deze week toegestuurd. Hoe toepasselijk, want het thema bij Stuureenfoto is ook al zwart-wit.
