Onze postcode viel in de prijzen bij de Postcode-loterij. We wonnen een dagje uit en kozen voor een ritje met de stoomtrein van Hoorn naar Medemblik. Dat betekende heel vroeg ons bedje uit, want om op tijd te zijn moesten we al om 8 uur met de (gewone) trein. Op Utrecht Centraal hadden we afgesproken met schoonzus en zwager en gevieren reden we dus verder naar Hoorn. Hoewel nog buiten het grote vakantieseizoen en vlak vóór het Bello-feest was het toch al behoorlijk druk. Er was een Duitse filmploeg bezig en de informatie-meneer begon dan ook maar met ons in het Duits te praten 😉
Een heerlijk nostalgisch reisje. In een traag gangetje reden we langs de stationnetjes van Wognum-Nibbixwoud en Twisk en kwamen zo in Medemblik.
We hadden nog tijd om een kijkje in het bakkerijmuseum te nemen, waar net gevulde koeken werden gebakken. Mmmm, die namen we maar mee voor onderweg, want we gingen nog verder. Nu met de boot naar Enkhuizen.
Gewoon een lekker dag je weg, geen zorgen. Even uitpuffen na alle opwinding van de laatste maanden.
Tag Archives: nostalgie
Warm
Wat is het warm… en droog…. Net zo warm en droog als in 1976. Weet je dat nog? Ik herinner het me nog als de dag van gisteren omdat in dat jaar onze oudste geboren werd. We woonden toen nog op een flat en als kersverse moeder vatte ik mijn taak heel serieus op. Ik stond al vroeg op, om half zeven. Kindje verschonen, flesje geven, even knuffelen. En dat deed ik dan op het balkon, waar het om die tijd nog redelijk koel was.
Ik ben een avondmens, dus dat vroege opstaan eiste al snel zijn tol. Met de baby tegen mij aan sukkelde ik vaak in slaap. Kind vond dat niet erg, en samen sliepen we heerlijk verder. Ach…. zoete herinneringen….
Deel dit op:
Ouderwets
Vroeger, ja tientallen jaren geleden, zat er in Rotterdam op de Westersingel een parapluies-winkel. Die is natuurlijk al lang verdwenen. Wie koopt er nu nog een dure paraplu als je voor een paar euro een nieuwe hebt. Die dingen vergeet je al gauw en dan is het zonde als je zo’n dure ergens laat liggen.
In Parijs kun je nog wel terecht voor een mooie, exclusieve parapluie, met een bewerkte knop. Of opvouwbare exemplaren, netjes in een bijpassend tasje. En ook voor parasols, met van die leuke kanten randjes. Ik ben echt benieuwd hoe lang dit winkeltje nog blijft bestaan. Want inmiddels zie je ook in Parijs steeds minder “chique” en steeds meer “casual” voorbijkomen. Maar nu is dat winkeltje er nog. Beeld uit (bijna) vervlogen dagen.
Deel dit op:
Nylonkousen
Vorige week kocht ik vier maal twee paar pantalonkousjes. Nou ja, geen opzienbarende aankoop. Maar ik vouwde de kousjes op en daar lagen ze dus, op de bank. Acht paar kousjes, voor nog geen vier euro. Zo goedkoop, dat je er niet over piekert om ze te laten repareren. Dan ben ja alleen al aan die reparatie meer kwijt.
Dat was vroeger anders. De kousen die mijn zus destijds kocht, waren duur. Ragfijne kousen, met naad, die heel voorzichtig werden aangetrokken. En ook regelmatig ’s avonds gewassen werden en dan op een handdoek over de deur te drogen gehangen. Een ladder er in was rampzalig en werd met een klodder nagellak tegengehouden. Dan kon de kous later worden gerepareerd.
Ik herinner me een klein en donker winkeltje in de buurt bij ons thuis. Het rook er altijd een beetje muffig, naar zweetvoeten denk ik. Het was een beetje ook rommelig, overal lagen de kousen, er stond een aftandse kassa. Onder een ongezellige felle lamp zaten twee zussen (?) dag in dag uit kousen te repareren. Ze hadden daar een machientje voor, trokken de kous over een soort buis en dan ging het van prrrrrft, prrrrffft. Razendsnel en met een beetje geluk had je dan weer een paar kousen die nog wel even mee konden.
Zuinigheid met vlijt, duurzaam en ook wel milieubewust. Ach ja, verleden tijd.
Deel dit op:
Herinnering
Bron: Nationaal Archief/Collectie Spaarnestad
Een tijdje geleden las ik een artikel over de lagere school. Zo heette dat toen ik nog een strik in mijn haar had. De klassen waren groot, maar stil. Tenminste als de juf er was 😉
We zaten allemaal in houten banken, met een kastje erin en een inktpot boven op. Met gootjes voor je pennen en potloden.
In de pauze dronken we schoolmelk. Brr, lauwe melk, wat vond ik dat vies. We schreven met een kroontjespen, later met een pen speciaal voor blokschrift. Balpennen waren niet toegestaan. We hadden een zwart bord, met krijt. En groene schriften met een etiket voor je naam. Daarin mocht je alleen schrijven, tekenen was ten strengste verboden. We leerden hoofdrekenen en tafels opzeggen. En rijtjes stampen: de veenkoloniën en de eilanden van Indonesië. Bij onze school was een speelplaats met louter tegels en voor zover ik me herinner heel weinig zon. Geen speeltoestel te bekennen.
Het artikel was een recensie van het boek “De lagere school” van Wim Daniels, waarin ook hij herinneringen ophaalt en verhalen van anderen vertelt over de schooltijd. Ik ga dat boek eens lezen. Misschien herken ik nog wel meer. Of zou alles vervaagd zijn. Het is tenslotte al een hele tijd geleden.
Deel dit op:
Hernieuwde kennismaking…
Een aantal jaren geleden zag Leo toevallig een tentoonstelling en herkende hij de naam van de kunstenares. Dat was toch niet….? Hij noteerde zijn naam en adres in het gastenboek. En hij zocht de naam in het telefoonboek van de kleine plaats waar de tentoonstelling liep. Eén telefoontje maakte duidelijk dat het hier inderdaad ging om Inge, die ook deelnam aan de reis naar Zwitserland in 1960. Jemig wat een tijd geleden en wat leuk dat hij belde. Maar tot een werkelijke ontmoeting kwam het niet. Te druk, te ver… nou ja. Totdat hij een paar weken geleden tot zijn verrassing een uitnodiging voor een nieuwe tentoonstelling kreeg. Die was afgelopen zaterdag, in het Kulturhus in Holten. Even aarzelde hij of we er wel naar toe zouden gaan. Maar ik rook de kans om dan meteen ook naar Ruurlo te gaan, waar een collectie Willinks hangt en wat robes van Fong Leng te zien zijn. Lang verhaal kort verteld: we boekten een hotelletje, reden er heen en hadden een super weekend.
De tentoonstelling van Inge Krebbers werk was mooi en bekeken we met heel veel plezier. Het gezicht van Inge toen ze Leo zag, was goud waard. We komen niet zo vaak in de omgeving van Holten, maar misschien komen Inge en haar man nog wel eens in Rotterdam en dan zijn ze natuurlijk van harte uitgenodigd.
Naast de werken van Inge Krebbers is op de tentoonstelling ook keramiek te zien van Gerrie Oplaat. Daarover blog ik morgen.
De tentoonstelling is nog te zien tot en met 12 november 2017
Deel dit op:
Achter de schermen
Achter deze schermen ligt een voor Rotterdam heel bekend gebouw. Heel wat Rotterdammers kochten hier hun spullen, gingen er eventjes een kijkje nemen of hebben nog fijne herinneringen aan de “croquetten”, die hier vroeger verkocht werden. Ikzelf kwam er vaak met mijn moeder. Even een middag winkelen en ja, dan werd je wat flauw en zo’n kroketje ging er dan wel in. Later wipte ik vaak tussen de middag even binnen, want ik werkte er vlak in de buurt.
Het gebouw is vaak verbouwd, gerenoveerd en opgeknapt. En toen viel het doek voor Vroom en Dreesman, want die was in dit gebouw gevestigd.
Nu wordt er weer met hartstocht getimmerd en verbouwd en verrijst straks het filiaal van Hudson’s Bay.
Ik ben benieuwd of dat Canadese concern wel voet aan de grond krijgt. Maar de tijd zal het leren. Nog een paar weken wachten, dan kunnen we zien hoe het is geworden.
Deel dit op:
Verdwenen…
bron: Google afbeeldingen
Ik kan me herinneren dat zo ergens in mei mijn moeder de aardappelen niet meer lekker vond. Dat waren ze ook niet meer, ze liepen een beetje uit, waren gebutst en de smaak was…. nou ja… Nee, het smaakte niet meer. Verlangend zei mijn moeder dan: “Nog even, dan komen er weer nieuwe aardappeltjes.” En ja, als die bij de groenteman lagen, was het een klein beetje feest. Mijn moeder kookte een grote pan. Veel meer dan we normaal aten. Daarnaast zette ze een schaaltje met roomboter en telkens namen we dan zo’n aardappeltje, haalden dat door de boter en aten het op. ik. Die aardappeltjes werden vaak ook gebakken. Dat was helemaal een traktatie. Kom daar nu eens om. Het hele jaar kunnen we verse aardappels kopen, in soorten en maten, met en zonder schil en al dan niet voorgekookt. Maar die smaak van die nieuwe aardappeltjes, mmm…..
Er zijn trouwens nog wel meer van dat soort gelegenheden. De eerste groene haring, de eerste mosselen en als er weer volop aardbeien waren of kersen. We kunnen het nu elke dag kopen en doen dat ook. De hoge prijs is vaak van ondergeschikt belang. Maar nogmaals, zo lekker als toen, nee….. Gek toch, hoe zou dat nou komen?
Deel dit op:
Oldtimers
Afgelopen zaterdag gingen we naar Culemborg. Niet alleen om een verjaardag te vieren, maar ook om even rond te neuzen in het gezellige centrum. Daar is vaak iets te doen. En laten we nu ook weer met onze neus in de boter vallen, want er was een oldtimershow. De Markt en omliggende straten en pleinen stonden vol met honderden oude auto’s, de meeste fraai opgepoetst, maar sommige met het stof van jaren er nog op. Er was voor ieder wat wils, bakbeesten van Amerikaanse sleeën, VW Kevers, veel rood en glimmend koper, versieringen die tegenwoordig volkomen taboe zijn. Op de laatste nipper moest er soms ook nog wat gesleuteld worden en sommige (bij)rijders hadden zich in toepasselijke kleding gestoken. Zelf maakte ik nog een alternatieve selfie en Leo moest natuurlijk met een VW Kever op de foto. Weer een dag vol goede herinneringen!
Deel dit op:
Keuzestress
Bron: Google afbeeldingen
Het overkomt me steeds vaker. Dan sta ik in een winkel en denk “Oh nee, wat moet ik kiezen? Is merk A het nou, of zou het beter zijn merk B te nemen. Of dat nieuwe, nee die daar achter…” Gisteren overkwam het me bij de roomboter. Vroeger lagen er stapels van één soort in het schap, nu kun je kiezen uit wel 12 verschillende soorten. Gewoon, bio, uit Nederland, Ierland, Bretagne, gezouten of juist ongezouten. En dan raak je snel het overzicht kwijt. En kwam ik met gezouten in plaats van ongezouten bioboter thuis. Dus terug naar de winkel. Gelukkig bleek het niet moeilijk om te ruilen, de dame van de servicebalie ging zelfs een nieuw pakje voor me halen.
Maar ja, volgende keer heb ik weer stress bij iets anders. Want ik zag al dat er nu wel 15 verschillende soorten mayonaise zijn, ik weet niet hoeveel soorten beschuit, havermout, jam, stroop of sap.
Vind je het gek dat ik soms terug verlang naar die goeie ouwe winkel op de hoek. Waar de kruideniersvrouw met helder wit schort je helpt en pakt van overzichtelijke schappen.
Met de geur van oude kaas en boterhamworst en het geluid van zo’n grote rode snijmachine “schliff, schliff”. En zo nu en dan een praatje over het weer….
