Vorige week, net na een fikse regendag, begon de zon aarzelend te schijnen. Zo zag onze tuin er toen uit.
Ja, ja, ik ging natuurlijk op een goede plek staan, zorgde er voor dat er niet al te veel 😉 onkruid te zien is. Een klein beetje geflatteerd is het wel, maar goed. Dit is toch onze tuin, waar ik elke dag met veel plezier naar kijk. En in het voorjaar met nog een beetje meer plezier. En dat wilde ik gewoon even delen.
Tag Archives: natuur
Natuur in de stad
Zomaar een wat grijze straat ergens in Delft. Zouden hier voor ramen ook fietsen en brommers, zelfs auto’s staan, dan was het lang niet zo’n aardig plaatje. Maar al die bakken met planten maken het veel gezelliger. Zou fijn zijn als er nog meer groen in de steden gezet wordt.
Nog even en dan is het weer tijd om ook bij mij de bloembakken weer te vullen!
Deel dit op:
Klaar
Knotwilgen horen bij Nederland, net als klompen en kaas.
Hier in de buurt staan ze in rijen langs de wandelpaden. Doordat ze geknot worden, krijgen ze hun karakteristieke uiterlijk. En afgelopen tijd is er druk gewerkt om ze weer netjes te ontdoen van hun takken. Klaar om weer nieuwe takken te produceren. 
Deel dit op:
Natuur in de winter
Een bezoek aan Arboretum Trompenburg in Rotterdam is altijd de moeite waard. Veel mensen denken dat het alleen in het voorjaar bezienswaardig is, omdat er dan veel kleur te vinden is. Maar het hele jaar door loont het de moeite.
Juist in de winter, als veel bomen kaal zijn, zie je de natuur in een ander perspectief. Dan valt op hoe sommige bomen hun bladeren maar niet kwijt willen, dat er wel degelijk struiken midden in de koude periode bloeien. Ook de lucht is anders en geeft een fraaie achtergrond aan kale takken en knoestige stammen. En bekijk ook de knoppen en knopjes van de nog slapende struiken en bomen eens. Ze verschillen allemaal van elkaar. Grote bladeren lijken wat te hangen, maar op die manier bewaren ze net dat beetje warmte wat de struik of boom nodig heeft. Sommige bladeren lijken stug als leer, maar hebben een verrassend fluweelzachte onderkant. Ja, ook in de winter is er van alles te ontdekken.
Deel dit op:
Klein geluk
Bron: Google/Wikimedia
Afgelopen donderdag begon grauw en ik stopte voor alle zekerheid mijn paraplu bij me. Ik zat nog even rustig voordat ik ging wandelen, toen plotseling een vogel op de tuinstoel landde. Ik hield even mijn adem in. Wat een prachtig beest, zo’n grote bonte specht.
Met zijn knalrode kopje keek hij me aan, maar schatte me gelukkig als ongevaarlijk in. Hij probeerde eerst of er wat met die tuinstoel te beginnen was, maar vloog naar de afscheiding met de buren en tuurde hun tuin in. Minutenlang zat hij op de pergola, toonde zijn prachtige kleuren en keek triomfantelijk om zich heen. Ik durfde geen foto te nemen, bang als ik was dat hij meteen weg zou vliegen. Maar gelukkig, Google heeft voor dat soort problemen (bijna) altijd een oplossing.
Het was trouwens een echte vogeldag, want tijdens de wandeling zag ik een paar reigers, maar die zie ik wel vaker hier in de buurt. Een puperreiger maar zelden, dus dat was ook een gelukje. En toen ook een paar fazanten ons pad kruisten en een vlaamse gaai voor me uit vloog, was het helemaal een dag vol klein ge!uk!
Deel dit op:
Herfstkleur
Afgelopen dinsdag kleurde de zon oranje en overal zag je mensen foto’s maken van dat bijzondere verschijnsel. De wereld leek weliswaar een beetje grauw, maar de temperatuur was nog heerlijk. Daarom gingen we maar even wandelen in Arboretum Trompenburg, waar de bomen al volop in herfsttooi staan. En die dag fotografeerde ik vooral bomen met veel oranje-rood, om helemaal in de kleur van de dag te blijven.
Deel dit op:
Boek
Via de bibliotheek werd ik geattendeerd op “Het vogelhuis” van Eva Meijer. Dit boek beschrijft het (voor een deel fictieve) levensverhaal van Len Howard (1894-1973), die een begenadigd violiste was.
Ze speelde lange tijd in het orkest van Malcolm Sargent. Maar haar liefde ging toch vooral uit naar vogels, die ze al van jongs af aan bestudeerde.
Toen de drukte en het lawaai in Londen haar te veel werd, verhuisde ze naar Ditchling. Daar woonde ze in een soort blokhut te midden van haar vogels en deelde het huis met hen. Ze voerde ze zelfs in de magere oorlogsjaren, begreep hun gezang en gefluit en kon leerde sommige koolmezen zelfs tellen. Ook gaf ze haar vogels namen. Soms leek het wel of het menselijke wezens waren, beter geschikt voor haar als het gezelschap van mensen. Die maakten maar te grote gebaren, te veel kabaal, waardoor de vogels verstoord werden. Len Howard heeft diverse publicaties op haar naam staan. Toch is er maar weinig bewaard gebleven van haar notities en het levenswerk, dat zij zo graag na haar dood voortgezet zag.
Een klein, lief boek dat elke vogelliefhebber zou moeten lezen.
Het Vogelhuis is zowel in boekvorm als e-book verschenen.
Deel dit op:
Natuur in de stad
Dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht, dat we zouden uitkijken op een lavendelveldje vanuit ons hotelkamerraam. Maar op het dak van de aanbouw van Boutiquehotel Stadthalle in Wenen was toch echte lavendel aangeplant. Er stonden zelfs bijenkasten. In het hotel zelf kon je de honing en andere producten kopen die van die lavendel gemaakt waren.
De buitenmuren van het hotel waren beplant met varens en klimplanten en voor een groot deel voorzien van zonnepanelen, zodat ook de energie op eigen kracht werd opgewekt.
Verder waren alle zaken in het hotel zoveel mogelijk biologisch. Dus begon de dag al met een gezond en heerlijk ontbijt.
Zo kan natuur in de stad dus ook worden gebruikt.
Deel dit op:
Beetje herfst
Voor mijn gevoel is de zomer nog maar net begonnen. Want zeg nou zelf, zoveel warm weer hebben we nog niet gehad. Maar zo nu en dan denk ik dat het al weer herfst is. Dat is nou weer een beetje overdreven, maar toch. Vorige week woei ik bijna omver, vlogen de takken van de bomen en toen ik het papier en plasticafval ging wegbrengen, viel me op hoeveel struiken er al bessen hadden. Ook de kastanjes droegen al weer vrucht.
Dus, al willen we het niet, zo langzamerhand wordt het toch een beetje herfst…
Deel dit op:
Wandelen
Ook al maak je een wandeling voor de zoveelste keer, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken. Gisteren maakte de Ganzenpas een wandeling in de buurt. En dan kom je bijna automatisch uit bij de Rotte. Tussen de rivier en de Ommoordse huizen ligt een stuk groen, met een parkachtig landschap, een kinderboerderij en weides waar koeien en paarden grazen. 
Er strijken regelmatig allerlei vogels neer en zo zagen we gisteren dat de zwaluwen erg laag vlogen. En ineens begrepen we het. Op de paaltjes van het hekwerk zaten jonge zwaluwen, die door hun snel aanvliegende ouders (bij)gevoed werden. Het was een niet alledaags plaatje en ik had het ook nog nooit zo gezien. Vraag me niet wat voor soort zwaluw het was, want daar kan ik geen antwoord op geven.
We hielden stil en ik hoopte een foto te kunnen maken. Maar ja, met langs snellende fietsers en zelfs een auto was dat onbegonnen werk. Ik kreeg slechts één jonge zwaluw op de plaat, nog van tamelijk ver ook. Maar goed, het is niet anders. Ik was al blij dat er zwaluwen waren, want die zitten hier dan toch nog!
