Ophef

Bron: De Havenloods/Google foto’s

Een tijdje geleden ontstond er in Rotterdam opeens ophef over de “Hef”. Die brug vormt een markant punt in onze stad en heeft een geheel eigen plekje veroverd in de Rotterdamse geschiedenis. In de jaren dertig sprong er een jongen vanaf en vergaarde daarmee tijdelijke roem. Zijn opvolger moest zijn sprong met de dood bekopen.

Voordat de spoortunnel er was, reed je met de trein over de brug als je naar de zuidelijke provincies ging. Eenmaal over de brug was je echt weg of weer helemaal thuis als je Rotterdam weer inreed.

Nu is de brug een monument. En Rotterdammers zijn trots op hun monumenten. Daar moet je niet mee gaan rommelen. Maar ja, die brug ligt wel soms een beetje in de weg. Zoals bij het zeilschip dat bij Oceano gebouwd wordt voor Jeff Bezos. Een superjacht, met een super mast. En die mast is te hoog voor de Hef.

Of iemand dat over het hoofd heeft gezien of dat er gedacht is dat voor geld alle deuren en bruggen wel open zullen gaan, ik weet het niet. Maar iemand heeft bedacht dat dan die Hefbrug maar “even open moet”. Op de totale bouwsom van 500 miljoen maakt een bedrag van enkele tonnen natuurlijk niet meer uit. Maar voor Rotterdammers was het een brug te ver.

Hoe het verder zal gaan, weten we nog niet. Heeft men een beetje al te snel conclusies getrokken? Volgens burgemeester Aboutaleb is het helemaal niet zeker dat zo’n eis zomaar ingewilligd zal worden. We zullen het dus nog wel horen, zien en beleven.

Mocht Jeff Bezos mijn blog lezen -je weet maar nooit 😉 -, dan geef ik hem ongevraagd advies. Als hij het zelfde bedrag als voor het verwijderen van de val schenkt aan een echt Rotterdams goed doel, dan kunnen we misschien wel even zo’n ontmantelde brug door de vingers zien….

Brandgrens

Rotterdam, dat zo zwaar gehavend werd door het bombardement van 14 mei 1940, heeft eigenlijk maar weinig tastbare herinneringen aan die vreselijke dag bewaard. Maar een paar kleine dingen herinneren nog aan wat er toen was. Her en der in de stad liggen lampen tussen de tegels, die de brandgrens markeren. Maar die vallen eigenlijk nauwelijks op.
Toch ontdekte ik laatst een bijzonder monument(je). Geen groots beeldhouwwerk, geen obelisk met inscripties… Nee, een vrij kleine steen, met daarin geëtst de brandgrens en een spreuk van Erasmus “Zoet is de oorlog, totdat je hem proeft.”
Ik vind dat wel passen bij de stad. Niet lullen, maar poetsen. Vooruit, we blijven niet steken in de geschiedenis, maar starten met nieuwe plannen. Zo ontstond van lieverlee de stad zoals wij en vele buitenlanders die nu kennen.
Maar zo nu en dan, heel kort, staan we stil bij die beslissende dag. De dag dat Rotterdam haar hart verloor, ten dode leek opgeschreven. Maar als een fenix is herrezen uit haar as.
Wie binnenkort een rondvaart met de Spido gaat maken, moet ook eens even een stukje de Westerkade over lopen en stilstaan bij deze gedenksteen.
brandgrens

Stonehenge

Alweer enige jaren geleden ging ik naar Engeland en bezocht ik ook Stonehenge. Een monument dat al eeuwen bestaat. Ongelofelijk hoe in de oudheid die verzameling stenen bij elkaar is gezet. En nog onbegrijpelijker dat de bewoners van toen ze konden neerzetten en stapelen zonder hijskranen.
Nu zijn er van die dwazen die menen dat zij hun namen met watervaste viltstift er op moeten schrijven.
Stongehenge

De meisjes van Jamin

Zeg “Jamin” en bij sommige mensen komen meteen de verhalen los. Over het snoep dat ze als kind mochten kopen, toverballen, zuurballen, toffees. En over de ijsjes, die je er toen kon kopen. Een dubbeldikke in een papiertje, met losse wafels. Hoe lekker het was, hoe veel het (of hoe weinig) het kostte…..Maar bijna niemand weet dat de fabriek oorspronkelijk in Rotterdam stond, in Crooswijk. Eind jaren 50 verhuisde de fabriek naar Oosterhout. De gebouwen werden gesloopt en niets herinnerde meer aan die lekkere fabriek.

Maar nu staat er een monument, voor de meisjes van Jamin. De vrouwen die de snoepjes en ijsjes inpakten, staan nu in mooi roze op het Goudseplein.

Bron: Waar in Rotterdam