Nog gekker

Helemaal er aan ontkomen kan ik niet, dus zet ook ik regelmatig zo’n mondkapje op. Zo’n kapje dat eerst niets zou helpen, maar nu verplicht is. Zo’n kapje waarover onze Rotterdamse burgemeester zei dat “het wellicht niet echt hielp, maar je kon daarmee dan wel het gedrag van de mensen beïnvloeden”. Als of we marionetten van de overheid moeten zijn.

Ik ben al langer ervan overtuigd dat de hele Corona-toestand is aangegrepen om de wereld te veranderen. Corona bestaat, net als andere ziekten. We kunnen er flink beroerd van zijn, ja zelfs aan overlijden.

Moeten we dan maar meteen de hele wereld “resetten”, zoals meneer Klaus Schwab en zijn World Economic Forum willen. Waar vrijheid een farce is en alles geregeld wordt door middel van technische snufjes?

Want je hoeft straks zelfs niet meer zelf aan dat akelige lapje te denken. Het denkt voor jou, geeft je een seintje op je telefoon op wanneer je het moet opzetten, wanneer je in ademnood raakt en als het tijd is om het te wassen.

Jammer voor wie er anders over denkt, ik maar ik vind dit een walgelijk, maar vooral angstaanjagend toekomstbeeld.

Niet leuk

Ik weet het, mondkapjes zijn niet meer weg te denken uit ons straatbeeld. Zelf draag ik er zo min mogelijk een, want echt veel uitmaken doet het niet. Dat is te zien aan alle cijfers van de ons omringende landen. Maar goed, helemaal vermijden kan ik het niet.

Maar ik stoor me wel aan de uitingen die ik her en der zie. Dat een woningbedrijf zijn reclamefolders verlucht met verkoopsters met mondkap, gaat me dan ook iets te ver.

Het is mijn mening, niemand hoeft het met mij eens te zijn. Maar ik vind het een begin van “dehumanisering” en daar word ik niet gelukkig van.

Spontaan

Spontaan, een woord wat binnenkort in onbruik zal geraken. Want wat kun je nu nog spontaan doen? Ja, ja, je kunt natuurlijk nog spontaan gaan wandelen of fietsen. Maar als je wat anders wilt….?

Voor een museumbezoekje, bezoek aan arboretum, dierentuin, evenementenpark of restaurant moet je reserveren. En kijk niet gek op als je een formulier moet invullen, met allerlei gegevens.

En wil je met het openbaar vervoer, moet je een mondkapjes dragen. Dus even nadenken voordat je de deur uit stapt. Heb ik een kapje voor de terugrit? En doekjes om je handen te ontsmetten en een fles handgel?
Die mondkapjes heb ik wel, voor het geval dat… Maar dat OV laat ik voorlopig links liggen, dus doekjes en gel ook.

Boodschappen doe ik één keer per week met een uitgebreid boodschappenlijstje, dat elke dag wordt aangevuld. En iets vergeten, jammer, dan maar zonder…. Bij de supermarkt kan ik gelukkig nog wel even terug naar een schap als ik iets vergeten ben.

Bron: Google foto’s

Bij de drogist is een vooruit gestippeld pad gemaakt. En zo word je dus langs alles geleid, of je dat nou wilt of niet. Goed opletten dus dat je niet per ongeluk jouw boodschap voorbij loopt.

Nee, het leven is er vooralsnog niet leuker op geworden. Ingewikkelder wel. En stel dat je geluk hebt en een plaatsje hebt veroverd op dat terras… Dan zit je zo ver uit elkaar, dat een normaal gesprek niet mogelijk is.

Weet je wat…? We wachten even af hoe het allemaal uit zal pakken. Voorlopig genieten Leo en ik lekker op ons eigen terras, knusjes bij elkaar.